امام صادق عليه السّلام فرمود خدا بچيزى بهتر از اداء حق مؤمن عبادت نشود.
و فرمود: حق مسلمان بر مسلمان اينست كه او سير نباشد و برادرش گرسنه و او سيراب و برادرش تشنه و او پوشيده
و برادرش برهنه، پس چه بزرگست حق مسلمان بر برادر مسلمانش و فرمود:
براى برادر مسلمانت بخواه آنچه براى خود خواهى و چون محتاج گشتى از او كمك بخواه و اگر او از تو خواست عطايش كن
و نسبت بهيچ خيرى نبايد از او ملول شوى و نه او از تو ملول شود، تو پشتيبان او باش كه او پشتيبان تو است. چون غائب
شود، در غيبتش او را نگهدار باش و چون حاضر شود از او ديدار كن و تجليل و احترامش نما كه او از توست و تو از اوئى، و
چون از تو بدش آيد از او دورى مكن تا از او گذشت و كرم خواهى [تا كينه را از دلش بزدائى] و اگر باو خيرى رسد، خدا را
شكر كن و اگر بلائى باو رسد، بازويش بگير و اگر برايش نيرنگى سازند، ياريش كن.
و چون مردى ببرادرش «اف» بگويد، رشته دوستى ميان آنها بريده شود، و چون بگويد تو دشمن منى، يكى از آن دو كافر
شوند، و چون متهمش سازد ايمان در دلش آب شود مانند نمك در ميان آب.
راوى گويد: و بمن رسيده است كه آن حضرت فرمود: نور مؤمن براى اهل آسمان مانند ستارگان آسمان براى اهل زمين
ميدرخشد، و فرموده است: مؤمن دوست خداست، خدا ياريش كند و برايش بسازد و مؤمن جز حق بر خدا نگويد و از غير
او نترسد.
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج3، ص: 248
