امير المؤمنين عليه السلام فرمود:

“خوشا حال بنده گمنامى كه باو اعتنا نشود، او مردم را شناسد ولى مردم او را نشناسند، خدا رضايت او را

شناسد [او را برضوان شناساند] اينها چراغهاى هدايتند كه هر فتنه تاريك و سختى از بركت آنها زايل شود

و در هر رحمتى برايشان گشوده گردد، نه پخش‏كننده و فاش سازنده را زند و نه خشن و رياكار.”

و فرمود:

“سخن خير گوئيد تا بدان معروف شويد و كار خير كنيد تا اهل خير شويد، عجول و فاش‏كننده‏ راز نباشيد، زيرا

بهترين شما كسانى باشند كه چون بآنها بنگرند بياد خدا افتند و بدترين شما سخن چينانى باشند كه ميان

دوستان جدائى افكنند و عيبجوى پاكدامنان باشند.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 320