ابراز محبت و ایجاد مودت

رفتار زن و شوهر نسبت به یکدیگر و فرزندان باید محصول ادب، وقار، دوستی، عطوفت، تعاون، اشتیاق، علاقه و فروتنی باشد. همسران با کرامت و زنان بزرگوار باید در رفتار خود نسبت به یکدیگر اصل احترام متقابل و ارج نهادن به شخصیت هم و توافق و همزیستی مسالمت آمیز را رعایت کنند، سعی آن‌ها باید بر این باشد که رفتار و کردارشان مصداق حقیقی عمل صالح باشد و از اجر و ثواب اخروی بخاطر خوشخویی و بهزیستی و بیان عاطفه و احساس و انصاف باشد و در گفتگو با یکدیگر عدالت، نرمی، ملایمت و قضاوت صحیح را رعایت کنند. این شیوه شایسته به زندگی گرمی، استحکام، عشق و سلامت می‌بخشد.

(حاجی علی بیگی، علی رضا، مجموعه مقالات برگزیده اخلاق و آداب رضوی، نشر نویسنده، 1389)

با بچه های اطلاعات که صحبت کردم، با بچه های غواصی که از اروند عبور کرده بودند، به من صراحتا گفتند، امکان ندارد از اروند بتوانیم عبور کنیم. این امواج آب اصلا اجازه نمی دهد ما جلو برویم، همه را بر می گرداند.خوب طبیعتا یک کار هماهنگ شده ای بود، باید انجام گرفت.من آنجا به برادرهای عزیزی که خودشان هم اعتقاد داشتند، تنها نقطه امید ما فقط همین بود یعنی تنها چیزی که به من قوت قلب می داد به آن امید داشتم همین حرف بود.

هیچ چیز دیگری نمی توانست تسکینم بدهد ، اضطرابم را برطرف کند به بچه ها گفتم که متوسل به حضرت زهرا( سلام الله علیها) شوید. اینجا جایی است که دیگر ما باید او را صدا بزنیم وهمینطور هم شد .واقعا اصلا عجیب بود . همه بچه ها سرشان را گذاشتند کنار باتلاق اروند و شروع کردن این دعای توسل حضرت زهرا را خواندن. فریاد«یا وجیها عندالله اشفعی لنا عندالله» با امواج اروند یکی شده بود. من با تمام وجود حس کردم که حضرت زهرا(سلام الله علیها) را دارم می بینم و اصلا این حرکت، این چیزی که خدا به ذهنم داد، آنجا به بچه ها گفتم: یک ایمان عجیبی ، یک قدرت عجیبی، این اطمینان عجیبی به من داد.خب بچه ها وارد آب شدند.

(اکبری مزد آبادی، علی، جستاری در خاطرات حاج قاسم سلیمانی، تهران، یازهرا، 1394، ص61.)

اخبار ساعت 14، بیست و هفتم تیر خبر نامه‌ای رئیس جمهور ایران به دبیر کل سازمان ملل و خبر پذیرش قطعنامه‌ی 598 را اعلام کرد.

رزمنده‌ها در جبهه‌ شوکه شدند و  مردم هم با ناباوری خبر را گوش دادند. رزمنده‌ها و بسیاری از فرماندهان باورشان نمی‌شد. حتی غلامعلی رشید از فرماندهان ارشد سپاه هنگامی که قبل از پذیرش قطعنامه از او می‌خواهند برای جلسه مهمی به تهران برود، گمان می‌کند امام مرحوم شده است و مسئولان نمی‌خواهند اعلام کنند.

در جبهه عده‌ای مبهوت و تعدادی معترضند، وضعیتی که تا 29 تیر ادامه دارد. 29 تیر پیام امام از رادیو پخش می‌شود.

منبع: روایتی از زندگی و زمانه حضرت آیت الله سیدعلی خامنه‌ای، فصل پنجم، ص 406

درخواست دیدار صدام با سران ایران

مذاکرات دیپلماتیک ایران و عراق در سال 68 هم به نتیجه‌ای نرسید. اول اردیبهشت 1369 صدام نامه‌ای خطاب به رهبر و رئیس جمهور ایران نوشت و درباره روند صلح نظرش را گفت. پیشنهاد اصلی‌اش که با چاشنی تهدید همراه بود، دیدار مستقیم رهبران دو کشور بود. ایران هم جواب رد به پیشنهاد داد و هم تهدیدش را جواب داد. 

نامه‌نگاری‌ها ادامه پیدا کرد و چند نامه‌ی دیگر بدون نتیجه رد و بدل شد، هر دو طرف حرف خودشان را می‌زدند.

منبع: روایتی از زندگی و زمانه حضرت آیت الله سیدعلی خامنه‌ای، فصل ششم، ص462

کلمه اسراف کلمه جامعی است که هر گونه زیاده که هر گونه زیاده‌روی در کمیت و کیفیت و بیهوده‌گرایی و اتلاف و مانند آن را شامل می‌شود.

این روش قرآن است که به هنگام تشویق به استفاده کردن از مواهب آفرینش فورا جلوی سوء استفاده را گرفته و به اعتدال توصیه می‌کند.

برخی از مفسران می‌نویسند: در اینجا چهار عنوان داریم:

الف: تقتیر (اینکه کسی در مصرف چیزهایی که لازمه زندگی است کوتاهی کند که این امر مبغوض است.)

ب: تبذیر (اینکه کسی اموال را در مصارف مشروع عقلانی است که ممدوح است.)

پ: قصد و اقتصاد (میانه‌روی که صرف اموال در مصارف مشروع عقلایی است که ممدوح است.)

ت: اسراف؛ زیاده‌روی در مصرف است که در مقابل آن سه عنوان بالا است و مذموم می‌باشد. بلکه اسراف از گناهان کبیره شمرده شده است و آیاتی در مذمت آن نازل شده است از جمله همین آیه: “انه لایحب المسرفین” زیرا عدم حب الهی دال بر مبغوضیت است بخصوص در این مقام که به منزله علت تحریم است.

در تفسیر مجمع البیان نیز عدم محبت الهی را به معنای مبغوضیت گرفته‌اند. (طبرسی، مجمع البیان، ج 2، ص 412)

رضایی اصفهانی، محمدعلی، پژوهشی در اعجاز علمی قرآن، رشت: انتشارات کتاب مبین، 1394

در حماسه حسینی آن کسی که  بیش از همه این درس را آموخت و بیش از همه این پرتو حسینی بر روح مقدس او تابید، خواهر  بزرگوارش زینب(سلام الله علیها) بود. راستی که موضوع عجیبی است: زینب با آن عظمتی که از اول داشته است- و آن عظمت را در دامن زهرا (علیه السلام) و از تربیت علی(علیه السلام) به دست آورده بود- در عین حال زینب بعد از کربلا با زینب قبل از کربلا متفاوت است، یعنی زینب بعد از کربلا یک شخصیت و عظمت بیشتری دارد.

ما می‌بینیم در شب عاشورا زینب یکی دو نوبت حتی نمی‌تواند جلوی گریه‌اش را بگیرد. یک بار آنقدر گریه می‌کند که بر روی دامن حسین بیهوش می‌شود و حسین(علیه السلام) با صحبتهای خودش زینب را آرام می‌کند:«لایذهبن حلمک الشیطان» خواهر عزیزم. مبادا وسواسس های شیطانی بر تو مسلط بشود و حلم را از تو برباید. وقتی حسین به زینب می‌فرماید که چرا این طور می‌کنی، مگر تو شاهد و ناظر وفات جدم نبودی؟ جد من از من بهتر بود، پدر ما از ما بهتر بود، برادر من همین طور، مادر همین طور، زینب با حسین اینچنین صحبت می‌کند: برادر جان همه آنها اگر رفتند بالاخره من پناهگاهی غیر از تو داشتم  ولی با رفتن تو برای من پناهگاهی باقی نمی ماند.

 منبع: مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران: صدرا، 1363، ج1، ص 49

فلسفه عاشورا

پس اگر از ما بپرسند شما در روز عاشورا که دائما حسین حسین می‌کنید و به سر خودتان می‌زنی، چه می‌خواهید بگویید؟ باید بگوییم: ما می‌خواهیم حرف آقایمان را بگوییم، ما هرسال میخواهیم تجدید حیات کنیم (يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا استَجيبوا لِلَّهِ وَلِلرَّسولِ إِذا دَعاكُم لِما يُحييكُم ۖ …؛ الأنفال/ ۲۴).

باید بگوییم عاشورا روز تجدید حیات ماست. در این روز می‌خواهیم در کوثر حسینی شستشو کنیم، تجدید حیات کنیم، روح خودمان را شستشو بدهیم، خومان را زنده کنیم، از نو مبادی و مبانی اسلام را بیاموزیم، روح اسلام را از نو به خودمان تزریق کنیم.

ما نمی‌خواهیم حس امر به معروف و نهی از منکر، احساس شهادت، احساس جهاد، احساس فداکاری در راه حق در ما بمیرد.

این فلسفه عاشوراست، نه گناه کردن و بعد به نام حسین بن علی بخشیده شدن! گناه کنیم، بعد در مجلسی شرکت کنیم و بگوییم خوب دیگر گناهانمان بخشیده شد.. گناه آن وقت بخشیده می‌شود که روح ما پیوندی با روح حسین بن علی بخورد؛ اگر پیوند بخورد گناهان ما قطعا بخشیده می‌شود ولی علامت بخشیده شدنش این است که دو مرتبه دیگر به دنبال ۀن گناه نمی‌رویم اما اینکه از مجلس حسین بن علی بیرون برویم و دو مرتبه دنبال آن گناه برویم، نشانه این است که روح ما با روح حسین بن علی پیوند نخورده است.

منبع: مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران: صدرا، 1363، ص 175