حسن بن مسعود [احتمال دارد: «حسن بن سعيد» صحيح باشد] گويد:
خدمت امام هادى عليه السّلام شرفياب شدم، در حالى كه انگشتم خراش برداشته بود و سوارى در اثر برخوردى كه
به من كرده بود شانه ام آسيب ديده بود و در ازدحامى گرفتار شدم كه در اثر آن پاره اى از لباسهايم پاره شد، ناگهان
بر زبان آوردم كه: وه چه روز شومى! خدا شرّت را از من بگرداند.
امام هادى عليه السّلام فرمود:
“اى حسن! تو هم كه با ما رفت و آمد دارى گناه خود را بر گردن بى گناه مى اندازى؟! “
حسن گفت: به سر عقل آمدم و فهميدم كه دستخوش اشتباه شده ام، گفتم مولاى من، از خداوند طلب آمرزش دارم.
امام عليه السّلام فرمود: اى حسن! روزها چه گناهى دارند كه چون شما به سزاى اعمالتان مى رسيد آنها را شوم
مى پنداريد.
حسن گفت: يا ابن رسول اللَّه، من همواره استغفر اللَّه گفتن را ورد زبانم سازم و اين توبه من باشد؟
امام عليه السّلام فرمود،: “به خدا سوگند! اين ثمر بخش نباشد و ليكن خداوند به خاطر نكوهشى كه بر بى گناهى انجام
گرفته شما را مجازات نمايد.”
اى حسن! مگر نمى دانى كه پاداش دهنده و مجازات كننده و جزا دهنده به اعمال در اين دنيا و در آن دنيا، فقط خداست؟
گفتم: آرى چنين است اى مولاى من. آنگاه امام هادى عليه السّلام فرمود: پس خلاف مرو، و براى روزگار اثرى در حكم خداوند قائل مشو.
عرض كردم: چشم! مولاى من.
تحف العقول / ترجمه حسن زاده، ص: 881
عبرتهای عاشورا:
رواج دنیا طلبی و فحشا حادثه کربلا را رقم زد.
یکی از مسائلی که عامل اصلی چنین قضیه‌ای درکربلا شد، این بود که رواج دنیا طلبی و فساد و فحشا، غیرت دینی و حسّاسیتِ مسؤولیت ایمانی را گرفت.
عبرت ماجرای امام حسین این است که انسان فکر کند در تاریخ و جامعه‌ی اسلامی؛ آن هم جامعه‌ای که در رأس آن، شخصی مثل پیامبر خدا - نه یک بشر معمولی - قرار دارد و این پیامبر، ده سال با آن قدرت فوق تصوّر بشری و با اتّصال به اقیانوس لایزال وحی الهی و با حکمت بی‌انتها و بی‌مثالی که از آن برخوردار بود، در جامعه حکومت کرده است و بعد باز در فاصله‌ای، حکومت علی بن ابی‌طالب بر همین جامعه جریان داشته است و مدینه و کوفه، به نوبت پایگاه این حکومت عظیم قرار گرفته‌اند؛ چه حادثه‌ای اتّفاق افتاده و چه میکروبی وارد کالبد این جامعه شده است که بعد از گذشت نیم قرن از وفات پیامبر و بیست سال از شهادت امیرالمؤمنین علیهما السّلام، در همین جامعه و بین همین مردم، کسی مثل حسین بن علی را با آن وضع به شهادت می‌رسانند؟!
۱۳۷۴/۱۰/۰۵- بیانات امام خامنه اي در دیدار جمعی از پاسداران