امير المؤمنين عليه السّلام فرمود:
“انسان اگر چه مال و فرزند داشته باشد هرگز نبايد از خويشاوند خود و از دوستى و كرامت و دفاع دستى و زبانى آنها روبگرداند،
آنها از همه مردم گردش را محكمتر دارند و باو مهربانترند و اگر مصيبتى باو رسد يا بدى برايش پيش آيد، پريشانى او را سامان
دهندهترند و هر كه دست كمك از فاميل خويش باز گيرد، از آنها يك دست گرفته شده و از خود او دستهاى بسيار، و هر كه نرمى
و فروتنى كند دوستش از او مودت بيند.
و هر كه چون دارا شود (دست باحسان گشايد) آنچه را داده خدا در دنيايش جبران كند و در آخرت برايش چند برابر سازد، و نام
نيكى كه خدا براى كسى در ميان مردم ميگذارد، از مالى كه ميخورد و بارث ميگذارد بهتر است، هر يك از شما كه ثروت مالى پيدا
كرد، نبايد تكبرش زياد شود، او خود را بزرگ دارد و از خويشاوندش دور شود، و هيچ يك از شما نبايد نسبت به برادرى كه چون
مال ندارد، باو احسان نميكند، از او دورى كند، و هيچ يك از شما نبايد از بستن شكست و تنگدستى خويشاوندش بچيزى كه اگر
نگهدارد سودش ندهد و اگر از دستش دهد زيانش نرساند غفلت كند (زيرا گاهى ممكن است خويشاوندى بچيزى احتياج داشته
باشد كه نزد او اضافه و بيكار باشد).”
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج3، ص: 226
