امام صادق عليه السّلام فرمود:

“هر كه از برادر مؤمن گرفتار تشنه كام خود هنگام بى‏تابيش فريادرسى كند و او را

از گرفتارى نجات دهد و براى رسيدن بحاجتش او را يارى كند، خداى عز و جل بسبب

آن عمل 72 رحمت از جانب خود برايش نويسد، كه يكى از آنها را بزودى (در دنيا) باو

دهد و بسبب آن امر زندگيش‏ را اصلاح كند و 71 رحمت ديگر را براى هراس و

ترسهاى روز قيامتش ذخيره كند.“

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 286

ابى عماره گويد: هر گاه حماد بن ابى حنيفه مرا ملاقات ميكرد، ميگفت حديث را برايم تكرار كن،

من هم بازگو ميكردم و ميگفتم: براى ما روايت شده كه: هر گاه عابدى در بنى اسرائيل بنهايت

درجه عبادت ميرسيد، براى حوائج مردم گام برميداشت و در راه صلاح آنها خود را برنج ميانداخت.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 285

صفوان جمال گويد: خدمت امام صادق عليه السّلام نشسته بودم كه مردى از اهل مكه بنام ميمون در آمد

و از نداشتن كرايه شكايت كرد، حضرت بمن فرمود: برخيز و برادرت را يارى كن، من برخاستم و همراه او شدم

تا خدا كرايه او را فراهم ساخت، سپس بمكان خود برگشتم.
امام صادق عليه السّلام فرمود: براى حاجت برادرت چه كردى؟ عرضكردم: پدر و مادر بقربانت، خدا آن را روا كرد،

حضرت ابتداء فرمود: همانا اگر برادر مسلمانت را يارى كنى، نزد من از طواف يك هفته هفت شوط بهتر است،

سپس فرمود. مردى نزد حسن بن على عليهما السّلام آمد و عرضكرد:
پدر و مادرم بقربانت، مرا بقضاء حاجتى يارى كن، حضرت نعلين پوشيد و همراه او شد، در بيان راه حسين

صلوات اللَّه عليه را ديد كه بنماز ايستاده است، امام حسن عليه السّلام بآن مرد فرمود: چرا از ابى عبد اللَّه

(حسين بن على عليه السّلام) براى قضاء حاجتت كمك نخواستى؟ عرضكرد: پدر و مادرم بقربانت اين كار را

كردم، اعتكافش را يادآور شد، امام حسن عليه السّلام فرمود: همانا اگر او ترا يارى ميكرد از اعتكاف يك

ماهش بهتر بود.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 285

شرح‏

- اگر اشكال شود كه چرا امام حسين عليه السّلام او را بقضاء و حاجتش يارى نكرد، چهار جواب ميتوان گفت:

اول- ممكن است امام حسين عليه السّلام عذر شرعى ديگرى غير از اعتكاف داشته و بآن مرد اظهار نفرموده است.

دوم- استبعادى ندارد كه هر امامى پيش از امامتش علمش از امام زمان خود كمتر باشد يا آنچه‏ را ثوابش كمتر است انتخاب كند.

سوم- امام حسين عليه السّلام ميخواست ثواب اين عمل را به برادرش امام حسن عليه السّلام رساند.

چهارم- ممكن است شخص ديگرى بآن مرد گفته باشد: امام حسين عليه السّلام در حال اعتكافست مرآت ج 2 ص 186. 

امام صادق عليه السّلام فرمود:

“هر كه براى خدا در راه حاجت برادر مسلمانش كوشش كند، خداى عز و جل برايش

هزار هزار حسنه نويسد كه بدان سبب خويشان و همسايگان و برادران و آشنايانش

آمرزيده شوند، و اگر كسى در دنيا باو احسانى كرده باشد، روز قيامت باو گويند:

بآتش درآى و هر كس را بيابى كه در دنيا بتو احسانى كرده، باذن خدا خارجش كن،

مگر اينكه ناصبى (دشمن ائمه عليه السّلام) باشد.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 284

امام صادق عليه السّلام فرمود:

“مؤمنى نيست كه در راه حاجت برادر مؤمنش گام بردارد، جز آنكه خداى عز و جل

برايش در هر قدمى حسنه‏ئى نويسد و گناهى فرو ريزد و درجه‏ئى بالا برد و سپس

ده حسنه بيفزايد و در ده حاجت او را شفيع گرداند.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 284

امام صادق عليه السّلام فرمود:

“گام برداشتنم براى بر آوردن حاجت برادر مسلمانم، نزد من محبوبتر است از اينكه هزار

بنده آزاد كنم و هزار اسب زين و لجام كرده و در راه خدا برم (يعنى بجهاد بفرستم).”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 284

امام باقر عليه السّلام فرمود:

“هر كس در راه حاجت برادر مسلمانش گام بردارد، خدا او را در زير سايه 75 هزار فرشته قرار دهد

و هر گامى بردارد، خدا برايش يك حسنه نويسد و گناهى از او بزدايد و درجه‏ئى بالا برد، و چون او

از برآوردن حاجت برادرش فارغ شود، خداى عز و جل بدان جهت برايش پاداش حج و عمره‏گزار نويسد.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 283