منبر پيامبر (ص)
وقتى كه مسجد مدينه ساخته شد، پيامبر اكرم- صلّى اللَّه عليه و آله- در موقع خطبه خواندن و سخنرانى،

در مقابل جمعيت بر تنه درخت خرمايى كه در صحن مسجد بود، تكيه مى‏داد تا اينكه يكى از ياران آن حضرت،

منبرى از چوب با دو پله و عرشه ساخت. نخستين بار كه پيامبر بر منبر نشست، درخت به ناله در آمد. پيامبر

آن را به طرف خود خواند. تنه درخت، زمين را شكافت و به طرف پيامبر آمد و مردم در اطراف نگاه مى‏كردند.

حضرت او را در بغل گرفت و با او سخن گفت. پس درخت ساكت شد، سپس حضرت فرمود: به جاى خود

برگرد. مردم نيز گوش مى‏دادند. درخت جاى خود برگشت. پس يقين و بصيرت مؤمنان زياد شد و منافقان هم

آنجا بودند و آن حديث را نقل مى‏كردند ولى هوا و هوس، قلبها را مى‏ميراند .

سفر پنجم تورات‏

 «مثل تو از برادران بنى اسرائيل، پيامبرى تعيين مى‏ كنم و سخنم را در دهان او قرار مى‏ دهم».

و برادران بنى اسرائيل فرزندان اسماعيل بودند. در فرزندان اسماعيل غير از پيامبر اسلام، كسى مثل

حضرت موسى نبود.

اين سخن حيقوق پيامبر و دانيال پيامبر است كه: «خدا او را از يمن آورد و تقديسش را از كوه فاران و زمين

را با ستايش احمد و تقديسش پر كرد. و با هيبتش‏ زمين را مالك شد».

باز هم فرمود: «زمين از نور او روشن مى ‏شود و سپاهيانش در خشكى و دريا مى ‏روند».

و همچنين فرموده: «اغراق را از قلبت مى‏كنيم و تيرها به واسطه تو سيراب مى‏شوند اى محمّد!» در اينجا به

اسم حضرت، تصريح شده است.

در كتاب شعياى پيامبر است كه: «بنده‏ام كه بهترين خلايقم است و رضايت من در اوست، از روحم به او افاضه مى‏كنم».

و يا فرمود: «نازل مى‏كنم پس عدلم را در ميان ملتها، ظاهر مى‏كند. و صدايش در بازارها شنيده نمى‏شود. چشمهاى كور

را باز مى‏كند. و گوشهاى كر را شنوا مى‏سازد. به لهو و لعب ميل نمى‏كند. و ستون تواضع‏كنندگان است. او نور خداست

كه خاموش نمى‏شود تا اينكه حجّتم را در روى زمين ثابت كند و به واسطه او عذر قطع مى‏شود».

در فصل پنجم مى‏فرمايد: «علامت سلطنت او در شانه‏اش است». چون مهر نبوّت در شانه حضرت بود.

جلوه‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 57

در سفر اوّل‏
 فرشته بر حضرت ابراهيم نازل شد و به او گفت: در اين دنيا تو پسرى پيدا خواهى كرد به نام اسحاق. حضرت

ابراهيم گفت: اى كاش اسماعيل زنده بود و تو را خدمت مى ‏نمود. خداوند متعال به ابراهيم فرمود: «اين به جاى

خودش هست وآرزويت در مورد اسماعيل جامه عمل پوشيد. و من او را مبارك مى‏ كنم و جاى او را مكان امن

قرار مى‏ دهم و او را بزرگ مى ‏گردانم» منظور از اين سخن، ظهور حضرت محمّد- صلّى اللَّه عليه و آله- است.

 و همچنين نوشته شده: «اما پسر كنيز (يعنى اسماعيل) او را جدا و جدا مبارك گرداندم و از او دوازده نفر بزرگوار

متولد مى‏ شوند. و هر يك از آنها را امّتى بزرگ مى‏ كنم».

در تورات آمده است: «فرشته بر حضرت هاجر- مادر اسماعيل- فرود آمد در حالى كه او بر ساره غضبناك بود و مى‏

گرييد، به هاجر گفت: برگرد و به بانويت خدمت كن و بدان كه پسرى به دنيا مى‏آورى كه در بين ملتها مقامش بزرگ

باشد و دستش بالاى دستها باشد». و اين شخص كسى جز پيامبر اسلام نبود .

و همچنين در تورات فرمود: «هنگامى كه ابراهيم هاجر و اسماعيل را خارج كرد تا به بيابان مكّه ببرد، در بين راه،

آب آشاميدنى آنها تمام گرديد و تشنه شدند، فرشته بر آنها نازل شد و به هاجر گفت: بچّه را سست نگير، دستهايت

را محكم كن؛ چون مى‏ خواهم او براى كار بزرگى زنده باشد».
توضيح: اگر بگويند در اينجا بشارت به سلطنت داده نه نبوّت. جوابش اين است كه سلطنت دو نوع است؛ سلطنت

كفر و سلطنت هدايت و ايمان. و ممكن نيست خدا ابراهيم و هاجر را به سلطنت كفر بشارت دهد.

در تورات آمده است: «اولى از كوه سينا ظهور مى‏كند و دومى از ساعير و سومى از كوه فاران».

سينا كوهى است كه حضرت موسى در آنجا با خدا سخن گفت. و ساعيركوهى است در شام كه حضرت عيسى

در آنجا بود. و كوه فاران همان مكّه است.

در تورات آمده است «حضرت اسماعيل در صحراى فاران، ساكن گرديد و در آنجا رشد نمود و تيراندازى ياد گرفت.

پس خداوند متعال، فاران را در رديف طور سينا و ساعير- كه انبيائش را از آنها مبعوث كرده- آورده است. و مكّه

همان فاران است. دين خود را در آنجا ظاهر كرده و اين مواعد را با حضرت محمّد- صلّى اللَّه عليه و آله- كامل كرده

است. دين خود را با حج و صداى تلبيه حجّاج در بالاى تپه‏ها و دل صحراها به ظهور رسانده است».

باز هم در تأويل فاران، آنچه كه در كتاب حيقوق پيامبر است ما را كمك مى‏ كند، كه مى‏ گويد سيّدى از كوه فاران

مى‏ آيد و به آسمان ارزش مى ‏دهد. و زمين را پر از نور مى‏ كند. مرگ در دستهاى اوست و پرنده جاى پاى او را نوك

مى‏ زند.

در كتاب حزقيل پيامبر آمده است كه: «من با ملائكه، بنى قيدار را كمك مى‏ كنم.- قيدار جدّ عرب و پسر اسماعيل است-

و دين را زير قدمهاى آنها قرار مى‏ دهم. پس شما را به خود در مى‏ آورند و به غيرت و غضب، تحريك مى‏ كنند. و شما

هم به آنها نگاه نمى‏ كنيد. و من به كارهاى آنها در مورد شما راضيم».

حضرت محمّد- صلّى اللَّه عليه و آله- نيز، بنى قيدار را به جنگ آنها فرستاد. و خداوند آنها را در بدر، خندق و خيبر، با

ملائكه كمك كرد.

جلوه‏ هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 55

 روزى ابو جهل به دنبال پيامبر- صلّى اللَّه عليه و آله- مى‏گشت تا آن حضرت را اذيّت كند. پيامبر را در حال

سجده ديد. سنگى را برداشت تا بر سر او بكوبد. سنگ به دستش چسبيد! و تنها راه نجات را در يارى

خواستن از پيامبر- صلّى اللَّه عليه و آله- ديد. و حضرت دعا كرد و سنگ از دستش جدا شد و افتاد.

“چون درد زايمان مرا گرفت و سخت شد، همهمه و سخنى شنيدم كه چون سخن آدميان نبود و رايتى از سندس بر چوبى از ياقوت ديدم

كه ميان آسمان و زمين زده شد و چون پسرم متولد شد ديدم پرتوى از سرش بر زد و به آسمان رسيد و كاخهاى شام را ديدم كه همچون

شعله آتش بود، و بر گرد خود پرندگان بسيار ديدم كه‏ بالهاى خود را اطراف من گسترده ‏اند. در همين هنگام شعيره اسدى (گويا نام زنى

كاهن است) را ديدم كه از كنار من گذشت و گفت: اى آمنه! كاهنان و بتها از پسر تو چه بر سرشان آمد. و مردى جوان و كشيده قامت و

سخت سپيد چهره و نيكو لباسى را ديدم كه فقط پنداشتم عبد المطلب است. او به من نزديك شد و نوزاد را گرفت و آب دهان خود را در

دهان نوزاد انداخت و از او سخنانى پرسيد و نوزاد سخن گفت و من نفهميدم جز آنكه آن مرد به نوزاد گفت: در پناه امان خدا و حفظ و

نگهداشت او باشى. همانا من دل ترا از ايمان و دانش و بردبارى و يقين و عقل و شجاعت انباشتم.

تو گزيده‏ ترين بشرى. خوشا بر آنكه از تو پيروى كند و واى بر آن كس كه از تو تخلف ورزد. آنگاه انبانى از حرير سپيد بيرون آورد و گشود و در

آن مهر و خاتمى بود كه بر دوش نوزاد زد و گفت: خدايم فرمان داده است كه بر تو از روح قدس بدمم، و در او دميد و بر او پيراهنى پوشاند

و گفت: اين امان تو از آفات دنياست. “

روضة الواعظين / ترجمه مهدوى دامغانى، ص: 117

ابو طالب از قول عبد المطلب نقل مى كرده كه چنين مى‏ گفته است: در حالى كه در حجر اسماعيل خفته بودم خوابى ديدم كه مرا

ترساند. پيش كاهنه قريش آمدم در حالى كه روپوش خز بر تن داشتم و گيسوانم به دوشهايم مى‏ رسيد. چون آن زن به چهره من

نگريست، در چهره‏ ام ناراحتى ديد. او درست نشست و من در آن هنگام سرور قوم خود بودم. پرسيد: بر سالار عرب چه رسيده است

كه چهره ‏اش دگرگون است؟ آيا از پيشامدهاى روزگار به او بيمى رسيده است؟ گفتم: آرى دوش در حالى كه در حجر اسماعيل خفته

بودم، خواب ديدم كه گويى درختى از پشت من روييد كه سرش به آسمان رسيد و شاخه‏ هاى آن خاور و باختر را فرو گرفت و ديدم پرتوى

از آن سر زد كه شايد هفتاد برابر پرتو خورشيد بود و چنان ديدم كه عرب و عجم براى آن درخت پيشانى بر خاك نهادند و فروتنى كردند و

هر روز بر پرتو آن افزوده مى‏ شود. و ديدم گروهى از قريش مى‏ خواهند آن را قطع كنند و همين كه نزديك آن مى‏ رسند، جوانى كه از همگان

خوش چهره ‏تر و نيكو لباستر است آنان را مى‏ گيرد و پشت ايشان را در هم مى‏ شكند و چشمهايشان را بيرون مى‏ كشد. من دست دراز

كردم كه به شاخه‏ اى از آن دست آويزم. همان جوان بر من فرياد كشيد كه دست نگهدار! براى تو از اين درخت بهره‏ اى نيست. گفتم: اين

درخت كه از من است، بهره آن براى كيست؟ گفت: بهره‏ اش براى آنان است كه به آن آويخته‏ اند و به زودى به سوى آن باز مى‏ آيند. من‏

ترسان و بيم زده و در حالى كه رنگ چهره‏ ام دگرگون شده بود از خواب بيدار شدم.

در اين هنگام ديدم كه رنگ چهره آن زن كاهن دگرگون شد و گفت: اگر راست مى- گويى از صلب تو پسرى متولد مى‏ شود كه خاور و باختر

را تصرف مى‏ كند و ميان مردم به پيامبرى برانگيخته مى‏ شود- اندوه من زدوده شد- و اى ابو طالب مواظب باش شايد آن شخص تو باشى.

روضة الواعظين / ترجمه مهدوى دامغانى، ص: 116

آیا پیامبر اسلام (ص) به مرگ طبیعی از دنیا رفتند یا شهید شدند؟

عده ای تلاش می کنند در جامعه مسلمین القا کنند پیامبر (ص) عمر طبیعی خودشان را کردند. کسی به ایشان قصد سوء نکرد. و این نظر خود را با تعبیر وفات و یا رحلت پیامبر (ص) ابراز می دارند؛ و متأسفانه در محافل شیعیان هر چند نادانسته و ناخواسته؛ چنین تعبیر می شود.اما اولا باید بدانیم پیامبر (ص) را چندین بار ترور کردند. در اوایل بعثت مشرکان قصد حذف کردن فیزیکی ایشان را داشتند و در ادامه و مخصوصا بعد از هجرت به مدینه و استقرار حکومت اسلامی منافقین که طمع ریاست داشتند چندین بار سوء قصد به حضرت رسول کردند که ناکام ماند اما در آخر ایشان را مسموم و به شهادت رساندند و به قصد شوم خود رسیدند. ثانیا در عمل این مطلب را ابراز کنیم که پیامبر (ص) ما در بستر به مرگ طبیعی جان نداد بلکه شهید شدند. اما دلیل ادعای ما علاوه بر تاریخ صحیح صدر اسلام روایتی است که از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: هیچ پیامبر و وصی پیامبری نیست الّا اینکه به شهادت می رسد. یعنی در راه خدا کشته خواهد شد. شیخ عباس قمی در کتاب منتهی الامال روایتی در همین مضمون از امام صادق(ع) نقل می کنند و تصریح می کنند که روایت صحیحه است. در ادامه روایاتی می آید که نشان دهنده شهادت حضرت ختمی مرتبت است:

عیون: ابا صلت هروی از حضرت رضا علیه السّلام نقل کرد که فرمود هیچ یک از ما نیست مگر اینکه کشته می شود.

اعتقادات صدوق: می نویسد اعتقاد ما اینست که پیامبر اکرم(ص) در جنگ خیبر مسموم شد پیوسته این ناراحتی در آن جناب بازگشت می کرد تا بالاخره رگ گردنش بر اثر سمّ قطع و از آن ناراحتی درگذشت.

که از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: هیچ پیامبر و وصی پیامبری نیست الّا اینکه به شهادت می رسد. یعنی در راه خدا کشته خواهد شد.

کفایة الاثر: هشام بن محمّد از پدر خود نقل کرد که حضرت امام حسن (ع) پس از شهادت پدر خود امیر المؤمنین (ع) در

ضمن سخنرانی خود فرمود: پیامبر اکرم (ص) به من خبر داده که امامت در اختیار دوازده امام از اهل بیت اوست که برگزیده اند.

هیچ کدام از ما نیست مگر اینکه یا مسموم می شود و یا مقتول. عده ای بر این نظرند (البته روایاتی هم مؤید نظرشان

وجود دارد) زنی یهودی ایشان را مسموم کرد؛ اما تاریخ این مسمومیت تا لحظه شهادت زیاد است و با عقل جور در نمی آید.

اما نظر دیگری هست که از درون امت اسلامی منافقین پیامبر (ص) را مسموم کردند. روایت ذیل اشاره به این نظر دارد: جبرئیل

ابتدای سوره ی عنکبوت را بر حضرت رسول فرود آورد و گفت ای محمّد بخوان «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ الم أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ

یُتْرَکوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکاذِبِینَ أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ یَعْمَلُونَ

السَّیِّئاتِ أَنْ یَسْبِقُونا ساءَ ما یَحْکمُونَ. رسول خدا (ص) به جبرئیل فرمود: این چه آزمایشی است جبرئیل عرض کرد ای محمّد

همانا خدای تعالی تو را سلام می رساند و می فرماید: که من پیامبری پیش از تو نفرستادم مگر اینکه در پایان زندگی اش

جانشینی که بجایش بنشیند برگزید و روش و احکامش را زنده کرد پس راستگویان آنانند که فرمان رسول خدا را اجرا می کنند

و آنان که نافرمانی او را می کنند دروغگویانند. همانا ای محمّد نزدیک شده رفتن تو بسوی پروردگارت خدا فرمان می دهد به

تو که پس از خود علی بن ابی طالب را برای امتت انتخاب کنی او جانشین تو است که قیام به ارشاد و هدایت امت و رعیتت

می کند. اگر امت پیروی او را کردند سالم خواهند ماند …حذیفه گفت رسول خدا، علی (ع) را خواست و با او خلوت کرد همان

روز و شب را علم و حکمتی که خدا با وی سپرده بود او هم به علی(ع) سپرد و او را آگاه کرد آنچه را که جبرئیل گفته بود.

منبع: حوزه نت