ابو طالب از قول عبد المطلب نقل مى كرده كه چنين مى‏ گفته است: در حالى كه در حجر اسماعيل خفته بودم خوابى ديدم كه مرا

ترساند. پيش كاهنه قريش آمدم در حالى كه روپوش خز بر تن داشتم و گيسوانم به دوشهايم مى‏ رسيد. چون آن زن به چهره من

نگريست، در چهره‏ ام ناراحتى ديد. او درست نشست و من در آن هنگام سرور قوم خود بودم. پرسيد: بر سالار عرب چه رسيده است

كه چهره ‏اش دگرگون است؟ آيا از پيشامدهاى روزگار به او بيمى رسيده است؟ گفتم: آرى دوش در حالى كه در حجر اسماعيل خفته

بودم، خواب ديدم كه گويى درختى از پشت من روييد كه سرش به آسمان رسيد و شاخه‏ هاى آن خاور و باختر را فرو گرفت و ديدم پرتوى

از آن سر زد كه شايد هفتاد برابر پرتو خورشيد بود و چنان ديدم كه عرب و عجم براى آن درخت پيشانى بر خاك نهادند و فروتنى كردند و

هر روز بر پرتو آن افزوده مى‏ شود. و ديدم گروهى از قريش مى‏ خواهند آن را قطع كنند و همين كه نزديك آن مى‏ رسند، جوانى كه از همگان

خوش چهره ‏تر و نيكو لباستر است آنان را مى‏ گيرد و پشت ايشان را در هم مى‏ شكند و چشمهايشان را بيرون مى‏ كشد. من دست دراز

كردم كه به شاخه‏ اى از آن دست آويزم. همان جوان بر من فرياد كشيد كه دست نگهدار! براى تو از اين درخت بهره‏ اى نيست. گفتم: اين

درخت كه از من است، بهره آن براى كيست؟ گفت: بهره‏ اش براى آنان است كه به آن آويخته‏ اند و به زودى به سوى آن باز مى‏ آيند. من‏

ترسان و بيم زده و در حالى كه رنگ چهره‏ ام دگرگون شده بود از خواب بيدار شدم.

در اين هنگام ديدم كه رنگ چهره آن زن كاهن دگرگون شد و گفت: اگر راست مى- گويى از صلب تو پسرى متولد مى‏ شود كه خاور و باختر

را تصرف مى‏ كند و ميان مردم به پيامبرى برانگيخته مى‏ شود- اندوه من زدوده شد- و اى ابو طالب مواظب باش شايد آن شخص تو باشى.

روضة الواعظين / ترجمه مهدوى دامغانى، ص: 116