امام باقر عليه السّلام فرمود:

“هر كه پس از نماز صبح هفتاد بار استغفار كند خداوند او را ببخشايد هر چند آن روز

هفتاد هزار گناه مرتكب شود و هر كه بيش از هفتاد هزار گناه مرتكب شود

خيرى در او نيست.”

ثواب الأعمال و عقاب الأعمال / ترجمه حسن زاده ؛ ص379

در حكمت نزول باران تأمل كن. تدبير چنان ديده شد كه باران از بلندى بر زمين بريزد تا نقاط بلند

و برافراشته را نيز سيراب نمايد. اگر از پايين مى‏جوشيد به برخى از زمينهاى بلند نمى‏رسيد، در

نتيجه كشتزارهاى زمين كاهش مى‏ يافت.

نمى ‏بينى كه زمينهاى آبى بيش از ديمى است؟

با نزول باران، زمين زنده مى‏ شود، دشتهاى گسترده و دامنه كوهها كشتزار مى‏ گردد و غلّه

فراوان به بار مى‏نشيند. نيز بدين وسيله، دشوارى انتقال آب از جايى به جاى ديگر از دوش

مردم برداشته مى‏شود و ديگر بر سر آب، ميان آنان درگيرى و مشاجره و ستم رخ نمى ‏نمايد

و چنين نمى‏ شود كه عزيز و نيرومند، آن را در تحت يد خود گيرد و ناتوان از آن محروم گردد.

همچنين وقتى كه تقدير بر آن قرار گرفت كه باران از بالا بر زمين سرازير شود، اندك اندك و

دانه دانه فرو مى ‏ريزد تا در زمين نيز فرود و آن را سيراب سازد. اگر ناگهان يكباره بر زمين

مى‏ ريخت در زمين نفوذ نمى‏ كرد و كشتزارهاى روينده و ايستاده را نابود مى‏ كرد. پس به

تدريج و دانه دانه مى ‏ريزد تا دانه ‏هاى داخل زمين را بروياند و زمين و كشتزار تشنه را زندگى بخشد.

نزول باران منافع ديگرى نيز دارد.

باران، بدنها را نرم مى‏ كند، هوا را صاف و پاكيزه مى‏ گرداند و وبا را از ميان مى‏ برد، آفات درختان

و گياهان را كه «يرقان» مى‏ نامند، نابود مى‏ كند و ديگر فوايد [ى كه ذكر آنها به درازا مى‏ كشد.]

اگر كسى بگويد: آيا در برخى از سالها از شدت و كثرت باران زيانهاى فراوان به هم نمى ‏رسد؟ يا

نزول تگرگ غلات را نابود نمى ‏سازد؟ و بخار حاصل از آن، در هوا باعث بيماريهاى فراوان و آفات

بسيار نمى‏ گردد؟

[در پاسخ‏] گفته مى‏ شود: گاه در نزول باران زياده ‏روى مى‏ شود؛ زيرا به سود انسان است و با

اين كار از فرو رفتن در گناه و استمرار و اصرار بر آن پرهيز مى‏ كند. در اين صورت مصلحت دينى

و اخروى مهمتر و راجحتر از زيان احتمالى در مال اوست.

شگفتيهاى آفرينش (ترجمه توحيد مفضل) ؛ ص138-137

على بن رئاب گويد از امام صادق عليه السّلام پرسيدم :

از تفسير قول خداى عزّ و جل “و ما اصابكم من مصيبة فبما كسبت ايديكم “يعنى آنچه بشما رسد در برابر آنچه است كه خود كرده‌ايد.

بفرمائيد آنچه هم به على عليه السّلام و خاندانش بعد از او رسيد در برابر آنچه بود كه خود آنها كرده بودند

با اينكه آنان خاندان طهارت، و معصوم بودند.

امام عليه السلام در پاسخ فرمودند:”

كه رسول خدا صلى اللّه- عليه و آله در هر شبانه‌روزى گناه نكرده صدبار

به درگاه خدا توبه و استغفار مى‌كرد بدرستيكه خدا دوستنانش را مصيبت‌زده و گرفتار مى‌كند تا بدانها اجر و

ثواب دهد بى‌آنكه گناهى كرده باشند.”

سه رساله؛ ص: 87

 امام صادق عليه السّلام فرمودند:

“بدرستى كه خدا چون خير بندۀ را خواهد و آن بنده گناهى كند خدا دنبالش او را كيفرى دهد

و بياد او آورد استغفار را، و چون شرّ بنده‌اى را خواهد و آن بنده گناهى كند دنبالش به او

نعمتى دهد تا استغفار را از ياد او ببرد و بآن گناه‌ادامه دهد و اينست معنى قول خداى

عزّ و جلّ (182- الاعراف) محقّقا آنها را از راهى كه ندانند (يعنى بوسيلۀ نعمت دادن

وقتيكه مرتكب گناه شوند.) كم‌كم هلاك مى‌كنيم.”

سه رساله؛ ص: 87

امام صادق عليه السّلام فرمودند:

“چون بنده گناهى كند خداى تعالى هفت ساعت باو مهلت دهد و اگر از خدا آمرزش

خواست چيزى بر او نوشته نشود و اگر اين ساعتها گذشت و آمرزش نخواست يك

گناه بر او نوشته شود بدرستيكه مؤمن تا پس از بيست سال هم گناه خود را يادآور

شود تا از آن بدرگاه پروردگار آمرزش جويد خدا او را بيامرزد اما كافر همان ساعت

گناهش را فراموش كند.”

سه رساله؛ ص: 86

1- رسول خدا صلّى اللّٰه عليه و آله فرمود: ظاهر شدن موى سفيد در جلو سر دلالت بر خوبى احوال ميكند و در روى دو گونه و دو طرف ريش (نزديكى گوش) علامت سخا و كرم است و در دو طرف سر نشانۀ شجاعت و در پشت سر اگر اول بار ظاهر شود نامبارك و نحس است.

2- امام صادق عليه السّلام فرمود: اوّلين كسى كه داراى موى سپيد شد ابراهيم خليل عليه السلام بود كه روزى محاسن خود را به بالا گرفت و يك تار موى سفيد در آن ديد و گفت: اى جبرئيل اين چيست؟ جبرئيل گفت: اين وقار است، پس ابراهيم عرضكرد: خداوندا وقار مرا افزون گردان.

3- و نيز امام صادق عليه السّلام فرمود: هر كس از مسلمانان كه داراى يك تار موى سپيد شود روز قيامت آن يك تار موى سفيد براى او نورى خواهد بود.

4- رسول خدا صلّى اللّٰه عليه و آله فرمود: موى سفيد چون نور است (يا چهره شخص را نورانى ميكند) پس آن را از جاى خود در نياوريد و نكنيد.

5- امير المؤمنين عليه السّلام در چيدن موى سپيد اشكالى نميدانستند ولى كندن آن را مكروه ميداشتند.
نهى از كندن موى سفيد نهى بمعنى كراهت است نه نهى تحريمى زيرا:

6- امام صادق عليه السّلام ميفرمود: باكى نيست بر چيدن موى سفيد (كه آميخته با موى سياه باشد) و كندن آن. لكن چيدن آن نزد من خوشايندتر از كندن آنست.

پس اخبار ائمه عليهم السّلام در يك حالت مختلف نميشود زيرا محلّ صدور جمله آنها از سوى خداوند تعالى است كه به پيامبر صلّى اللّٰه عليه و آله وحى شده است، بلكه احكام آنان بحسب تفاوت و شرائط مختلفى كه در موارد گوناگون وجود دارد مختلف است.

من لا يحضره الفقيه - ترجمه، ج‌1، ص: 179‌-179

سوال:  اطاعت از والدين تا كى واجب است؟

ج: هميشه واجب است يعنى اگر فرزند پير هم شده باشد بايد از پدر و مادر اطاعت كند.

سوال:  حق پدر و مادر در مقابل فرزند چه چيزهايى است؟

ج: بر فرزند واجب است پدر و مادر را در غير آنچه معصيت است اطاعت كند و اگر فرزند هم متمكن است و آنها فقيرند

مخارج آنها را بدهد و كارى كه موجب اذيّت آنها است هر چند آن كار، فى نفسه جايز باشد انجام ندهد و بعد از‌مرگ

آنها هم فراموششان نكند. و اللّٰه العالم‌

جامع الأحكام (صافى گلپایگانی)؛ ج‌2، ص: 104-105