هريسه: در حديثآمدهكه: هريسه نفع بسيارى دارد و سبب قوّت باه مىشود.
تخم مرغ: در حديث آمده كه: خوردن آن سبب بسيارى فرزند مىشود.
عسل: شفاى بيمارى است كه سبب آن بلغم باشد.
عدس بريان كرده: تشنگى را مىنشاند، و قوّت معده مىدهد، و شفاى هفتاد مرض است، و عدس
دل را نازك مىكند، و اشك چشم را زياده مىگرداند.
آرد گندم بريان كرده: طعام پيغمبران است، و خوردن آن گوشت را مىروياند، و استخوانها را سخت مىسازد، و قوّت باه مىدهد.
پنير با مغز گردو: و در حديث آمده كه: هردو با هم شفاست و هر يك تنها مرض است.
شكر: نافع است از همۀ چيزها، و ضرر ندارد.
سركه و زيت: طعام انبياست، و منافع آن بسيار است، چه ذهن را روشن مىگرداند، و عقل را زياد مىكند،
و صفرا را كم مىسازد، و دل را زنده مىدارد، و كرمهائى كه در شكم آدمى باشد مىكشد، و شهوت زنان را برطرف مىسازد.
و زيتون: بادها را مىشكند. روغن دواست خصوصاً در تابستان.
شيرگوسفند سياه: نافعتر است ازگوسفند سرخ، و شير گاو سرخ بهتر است از گاو سياه.
شير و عسل: جهت آب پشت نافع است.
زنيان: هاضم طعام است.
جامع عباسى و تكميل آن (محشى، ط - جديد)، ص: 775