آی حاجی ها…

آی اونایی که تو این شبها کنار قبرستان بقیع هستید…

جای همه شیعه ها گریه کنید…

اونجا واسه قبور ائمه مون ، بشین چراغ…

شمع و چراغی که هیچ  وقت نبود….

هشام بن حكم به امام صادق عليه السلام عرضكرد: مرا از آنچه سجده كردن بر آن جايز است، و آنچه سجود بر آن جايز

نيست آگاه فرما، آن حضرت فرمود:
سجده كردن جايز نيست مگر بر زمين يا بر آنچه از زمين رويد غير از خوردنيها و پوشيدنيها (يا آنچه غير قابل خوردن و غير

قابل پوشيدن كه زمين بروياند) پس هشام به آن حضرت گفت: فدايت گردم علّت اين كه بر خوردنى و پوشيدنى سجده

نبايد كرد چيست؟ آن حضرت پاسخ فرمود: چون سجود عبارتست از خضوع و فروتنى براى خداوند عزّ و جلّ، پس شايسته

نيست كه سجود يا خضوع بر چيزى كه خورده يا پوشيده مى‌شود بعمل آيد، زيرا اهل دنيا بندگان مأكولات و ملبوسات‌اند

(يا در برابر آنچه خورده و پوشيده مى‌شود همچون بنده‌اند در برابر مولاى خود) و سجده‌كننده در حال سجود خود در

عبادت خداوند عزّ و جلّ و بندگى و تذلّل بسر ميبرد، پس با اين اوصاف شايسته نيست كه پيشانى خود را بهنگام

سجودش بر معبود اهل دنيا كه به نيرنگ و‌
فريب آن فريفته شده‌اند گذارد، و سجده كردن بر زمين بهتر و برتر از ساير چيزها است (كه بر آنها سجود جايز است)

زيرا زمين در نشان دادن فروتنى و خضوع و خاكسارى در برابر خداوند عزّ و جلّ گوياتر و رساتر و كاملتر است.

من لا يحضره الفقيه - ترجمه، ج‌1، ص: 415‌

از امام حسن مجتبى عليه السّلام روايت شده كه فرمود: عدّه‌اى از يهود نزد پيامبر صلّى اللّٰه عليه و آله آمده و داناترين آنها در بارۀ مسائل از آن حضرت سؤال كرد و جزء سؤالاتى كه از آن حضرت پرسيد اين بود كه گفت: بفرمائيد تا بدانم براى چه خداوند عزّ و جلّ اين نمازهاى پنجگانه را در طول شبانه روز در پنج نوبت بر امّت تو مقرّر فرمود؟ پس پيامبر صلّى اللّٰه عليه و آله فرمود: همانا خورشيد را در هنگام زوال حلقه‌ايست كه بدان داخل مى‌شود و در اين هنگام هر چه در ميان عرش (آسمان) و زمين است بتسبيح و تحميد پروردگارم جلّ جلاله زبان ميگشايد (ظاهرا منظور از حلقه‌اى كه خورشيد داخل آن مى‌شود همان خطّ يا دائرۀ فرضى نصف النّهار است و اگر چنين باشد زوال شمس نسبت به شهرها و بلاد مختلف كه طول جغرافيائى آنها روى كرۀ زمين اختلاف دارد متفاوت است لذا زوال اختصاص بوقت معيّن چنان كه از ظاهر عبارت استفاده مى‌شود ندارد و با توجّه به همين اختلاف است كه اوقات نماز در بلاد‌ مختلف با هم تفاوت دارد)
و چون داخل آن شد زوال خورشيد صورت ميگيرد و در اين هنگام هر چه تحت عرش است (يا در ميان زمين و عرش است) به تسبيح و تحميد پروردگارم جلّ جلاله زبان ميگشايد، و اين همان ساعتى است كه پروردگارم جلّ جلاله صلوات و رحمت و بركات خود را بر من نازل ميفرمايد و خداوند در اين موقع بر من و امّتم نماز را واجب ساخته است و فرموده: أَقِمِ الصَّلٰاةَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ إِلىٰ غَسَقِ اللَّيْلِ يعنى: نماز را از وقت زوال خورشيد تا نيمه شب بپا دار. و اين ساعتى است كه در روز قيامت جهنّم را در صحراى محشر مى‌آورند، پس هيچ مؤمنى نيست كه آن ساعت در سجده يا ركوع باشد يا بنماز ايستاده باشد مگر آنكه خداوند بدنش را بر آتش حرام سازد. (بعبارت ديگر اهل هر محلّ يا شهرى در هنگام زوال بنسبت نصف النّهار همان محلّ كه ساعت مقرّر نماز آنان است در سجود و ركوع باشند خداوند تعالى بدنشان را بر آتش حرام ميسازد).
و امّا نماز عصر همان ساعتى كه آدم عليه السّلام در آن وقت از شجرۀ ممنوعه تناول كرد و خداوند عزّ و جلّ او را از بهشت بيرون راند پس خداوند عزّ و جلّ فرزندان و ذرّيّه او را به خواندن اين نماز (عصر) تا روز قيامت امر فرمود و آن را براى امّت من اختيار فرمود و اين نماز از محبوبترين نمازها نزد خداوند عزّ و جلّ است و مرا بمحافظت آن از ميان نمازها امر و سفارش فرموده است.
و نماز مغرب، همان ساعتى است كه خداوند عزّ و جلّ بر آدم عليه السّلام ببخشود‌ و توبه او را در آن موقع قبول فرمود، و فاصلۀ ميان وقتى كه آدم از آن درخت تناول كرد تا موقعى كه خداوند عزّ و جلّ توبه او را قبول فرمود سيصد سال بود بر حسب روزهاى دنيا نه بر حسب روزهاى آخرت كه هر روز از روزهاى آن باندازۀ هزار سال است و اين مدّت از عصر تا شام بود و حضرت آدم سه ركعت نماز بجاى آورد يك ركعت جهت كفارۀ گناه خودش و يك ركعت بعنوان كفّارۀ گناه حوّا و ركعتى ديگر بشكرانۀ پذيرفته شدن توبه‌اش، پس خداوند عزّ و جلّ اين سه ركعت نماز را بر امّت من واجب فرمود، و اين ساعتى است كه دعا در آن مستجاب مى‌شود، و پروردگارم بمن وعده فرمود كه هر كس در آن موقع در پيشگاهش دعا كند و او را بخواند دعايش را مستجاب فرمايد. و اين نمازيست كه پروردگارم مرا بانجام آن امر فرمود آنجا كه فرموده است:
فَسُبْحٰانَ اللّٰهِ حِينَ تُمْسُونَ وَ حِينَ تُصْبِحُونَ يعنى: خداوند را بپاكى ياد كنيد و تسبيح او بجاى آريد چون به شب درآئيد و آن هنگام كه صبح كنيد (روم: 17).
و همين طور نماز عشاء يا نماز خفتن، همانا قبر را تاريكى و سياهى عظيم است، و روز قيامت را نيز تاريكى هولناكى است، پس پروردگارم عزّ و جلّ بمن و امّتم امر فرموده كه اين نماز (نماز عشاء) را بجا آوريم تا (اين نماز) روشنى بخش گورهايمان باشد، و نيز براى اينكه بمن و امّتم نورى جهت گذشتن از صراط كرامت فرمايد، و هيچ قدمى نيست كه در راه رفتن (بمساجد يا جماعت يا مطلقا) جهت نماز عشاء برداشته شود مگر اينكه خداوند عزّ و جلّ آن بدن را بر آتش حرام سازد، و اين‌نمازيست كه خداوند تعالى و تقدّس ذكره براى پيامبران مرسل پيش از من اختيار فرمود.
و امّا نماز صبح، آرى چون خورشيد طلوع كند از ميان دو شاخ (يا فرق سر) شيطان طالع مى‌شود پس پروردگارم عزّ و جلّ مرا امر فرمود كه قبل از طلوع خورشيد نماز صبح را بجاى آورم و پيش از آنكه كافران آفتاب را سجده آورند امّت من خداوند عزّ و جلّ را سجده كنند، و زود بجاى آوردن نماز صبح نزد خداوند متعالى محبوبتر است، و اين نمازى است كه فرشتگان مأمور شب و فرشتگان مأمور روز هر دو بجاى آوردن آن را مى‌بينند و هر دو در نامۀ عمل مى‌نگارند.

من لا يحضره الفقيه - ترجمه، ج‌1، ص: 318‌

شهادت امام باقر(ع) را به پیشگاه امام زمان(عج) و تمامی شیعیان جهان تسلیت عرض مینمائیم.

شهادت باقرالعلوم را بر تمامی شیعیان تسلیت عرض میکنیم.