«وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى بِآياتِنا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ …» ابراهيم: 5.
مراد از ايّام اللَّه ظاهرا روزهائى است كه قدرت خدا در آنها بيشتر ظاهر شده و قدرت مقاومت از دست بشر رفته و خواهد رفت مانند بلاهائيكه قوم نوح، هود، صالح و غيرهم عليهم السلام گرفتار گشتند و مانند روز مرگ و روز آخرت.
ميشود گفت مراد از آن در آيه عذابهائى است كه بقوم پيامبران گذشته نازل گشته است.
يعنى موسى را با آيات خويش فرستاديم كه قومت را از تاريكيها بسوى نور ايمان و سعادت بيرون كن و ايّام خدا و عذابهاى اقوام گذشته را كه در اثر نافرمانى از پيامبران گرفتار شدند بآنها يادآورى كن.
در بعضى از روايات نعمتها نيز مثل عذابها از ايام خدا شمرده شده در تفسير الميزان از معانى الاخبار صدوق منقول است كه امام باقر و صادق عليهما السلام فرمودهاند:
«أَيَّامُ اللَّهِ ثَلَاثَةٌ:
يَوْمُ الْقَائِمِ وَ يَوْمُ الْكَرَّةِ وَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ».
روزهاى خدا سه تا است روز قيام قائم عليه السّلام، روز رجعت و روز قيامت.
و از تفسير قمى نقل شده:
«أَيَّامُ اللَّهِ ثَلَاثَةٌ: يَوْمُ الْقَائِمِ وَ يَوْمُ الْمَوْتِ وَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ.
ظاهرا مراد بيان مصداق است نه حصر ايّام خدا در سه روز.
قرشى بنايى، على اكبر، قاموس قرآن - تهران، چاپ: ششم، 1412ق، ج7، ص: 281.
