امام باقر عليه السلام فرمود در آنچه كه خداوند با بنده خويش موسى عليه السلام مناجات كرد اين بود:
فرمود مرا بندگانى است كه بهشت خويش بر آنان مباح و ارزانى داشته ام و ايشان را در آن فرمانروا ساختم. موسى عليه السلام
عرض كرد پروردگارا اينان كيانند كه بهشت خود بر ايشان مباح گردانيدى و آنان را در آن حاكم ساختى؟ فرمود: هر كه مؤمنى را
خوشحال سازد، آنگاه امام فرمود مؤمنى در مملكت يكى از جباران بود و آن جبار او را تكذيب مينمود و حقير ميشمرد، آن مؤمن از
آن ديار ببلاد شرك گريخت و بر يكى از آنان وارد شد وى از او پذيرائى نمود و او را جاى داد و مهربانى كرد و ميزبانى نمود، پس
چون مرگ آن مشرك فرا رسيد خداوند بدو الهام كرد كه بعزت و جلال خودم سوگند كه اگر براى تو در بهشت محلى بود ترا در آن
ساكن ميگردانيدم و ليكن بهشت بر مشرك حرام شده است. اما اى آتش او را بترسان لكن مسوزان و آزارش مرسان، و در
بامدادان و شامگاه روزى او ميرسد، سائل پرسيد كه از بهشت؟ فرمود از هر كجا كه خدا خواهد.
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج3، ص: 272
