یادمان نرود آنکه ….

دستم بگرفت و پابه پا برد…..

تا شیوه راه رفتن آموخت…..

همو امروز توان راه رفتن ندارد….

یاریش کن………..

معمر بن خلاد گويد: بامام رضا عليه السّلام عرضكردم:

هر گاه پدر و مادرم مذهب حق را نشناسند. دعاشان كنم؟

فرمود:

“براى آنها دعا كن و از جانب آنها صدقه بده، و اگر زنده باشند و مذهب حق را

نشناسند با آنها مدارا كن، زيرا رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: خدا مرا ب

رحمت فرستاده نه به بيمهرى و نافرمانى.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 233

موسى بن جعفر عليه السّلام فرمود: مردى از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله پرسيد:

حق پدر بر فرزندش چيست؟

فرمود:

او را بنامش نخواند و جلوش راه نرود و پيش از او ننشيند و باعث دشنام او نشود (كارى نكند كه مردم پدرش را دشنام دهند).

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 231

منصور بن حازم گويد: بامام صادق عليه السّلام عرض كردم:

چه اعمالى بهتر است؟

فرمود:

«نماز در وقت و نيكى با پدر و مادر و جهاد در راه خداى عز و جل.»

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 231

امام صادق عليه السّلام فرمود:

“روز قيامت چيزى مانند گلوله مى ‏آيد و به پشت مؤمن ميزند تا او را داخل بهشت ميكند، و گفته مى‏ شود اين احسانست.”

شرح‏

- مرحوم كلينى از كلمه «بر» احسان بوالدين را فهميده ولى ممكن است احسان بهر كس را شامل شود، و اين حديث

كنايه از اينست كه احسان بزودى محسن را داخل بهشت كند و در محشر معطل نشود.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 231

ابو ولاد حناط گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم خداى عز و جل كه فرمايد: «و بپدر و مادر احسان كنيد،

23 سوره 17» اين احسان چيست؟ فرمود: احسان اينست كه: با آنها نيكو معاشرت كنى و آنها را مجبور نكنى

كه چيزى را كه احتياج دارند از تو بخواهند، اگر چه بينياز باشند (بلكه بايد اظهار نكرده وظيفه خود را انجام دهى)

مگر خداى عز و جل نميفرمايد: «هرگز به نيكى نرسيد، مگر از آنچه دوست داريد انفاق كنيد، 92- سوره 3».

سپس امام صادق عليه السّلام فرمود: و اما قول خداى عز و جل: «اگر يكى از ايشان يا هر دو آنها نزد تو به پيرى

رسيدند، بآنها اف مگو و تنديشان مكن، 23 سوره 17» يعنى اگر دلتنگت كردند بآنها اف مگو و اگر ترا زدند با آنها

تندى مكن، و فرمود: «و بآنها سخنى شريف و بزرگوار بگو» يعنى اگر ترا زدند بگو: خدا شما را بيامرزد اينست

سخن شريف تو و فرمود: «و از روى مهربانى براى آنها جنبه افتادگى پيش آور» يعنى ديدگانت را بآنها خيره مكن،

بلكه با مهربانى و دلسوزى بآنها بنگر، و صدايت را از صداى آنها بلندتر مكن و دستت را بالاى دست آنها مگير و

بر آنها پيشى مگير.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 231

حکایت پدر و مادرها نشود حکایت او…….

یادمان باشد ما خود پدر و مادر آینده خواهیم بود!!!!