امیرمومنان علیه السلام در سخنی عجیب از مفاهیمی که مردم آنها را فقط به عنوان صفت رذیله می شناسند به نیکی یاد می کند و با فصاحت و بلاغت بی نظیر وجوه مثبتی برای آن خلقیات البته در مورد بانوان اثبات می کنند،حضرت شاه ولایت می فرمایند:
خِيَارُ خِصَالِ النِّسَاءِ شِرَارُ خِصَالِ الرِّجَالِ الزَّهْوُ وَ الْجُبْنُ وَ الْبُخْلُ فَإِذَا كَانَتِ الْمَرْأَةُ مَزْهُوَّةً لَمْ تُمَكِّنْ مِنْ نَفْسِهَا وَ إِذَا كَانَتْ بَخِيلَةً حَفِظَتْ مَالَهَا وَ مَالَ بَعْلِهَا وَ إِذَا كَانَتْ جَبَانَةً فَرِقَتْ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ يَعْرِضُ لَهَا
نيكوترين خوى زنان زشتترين خوى مردان است: به خود نازيدن ،ترس، و بخل ورزيدن. پس چون زن به خويش نازد، رخصت ندهد كه كسى بدو دست يازد، و چون بخل آرد، مال خود و مال شويش را نگاه دارد، و چون ترسان بود، از هر چه بدو روى آرد هراسان بود.
منبع: نهج البلاغه، کلمات قصار.
با ترجمه زیبای سید جعفر شهیدی.
