قاسم بن يحيى از جدّش حسن بن راشد نقل مى‏كند كه: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم: فدايت شوم

آيا مسلمانان به غير از آن دو عيد (عيد فطر و قربان) عيد ديگرى دارند؟ حضرت فرمود:

آرى اى حسن! با عظمت‏تر و شريفتر از آن دو.

عرض كردم: آن چه روزى است؟ فرمود:

روزى كه در آن امير مؤمنان على عليه السّلام به امامت و خلافت منصوب و رهبر امّت شد.

عرض كردم: فدايت گردم آن روز چه روزى است؟

فرمود: روزها در گردش است و آن روز همان روز هجدهم ماه ذى الحجّه است، عرض كردم: فدايت شوم، در اين روز

چه عملى را بايد انجام دهيم؟ فرمود:

اى‏ حسن! آن روز را روزه بگير، و در آن روز بر محمّد و خاندانش بسيار صلوات

بفرست، و از كسانى كه به آنها ستم كردند و حقشان را انكار نمودند بيزارى بجوى، زيرا همه پيغمبران به جانشينان

خود دستور مى‏دادند تا در روزى كه به جانشينى منصوب شوند، آن روز را روزه بدارند و عيد بگيرند.

عرض كردم كه:پاداش روزه‏ دار اين روز چيست؟ فرمود: ثواب روزه شصت ماه؛ و روزه روز بيست و هفتم رجب را ترك مكن، زيرا اين

همان روزى است كه نبوّت بر حضرت محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم ارزانى شد، و ثواب روزه آن مانند ثواب شصت

ماه روزه براى شماست.

پاداش نيكيها و كيفر گناهان / ترجمه ثواب الأعمال ؛ ص205-206

در چشم تو شهود شگفتی هست، آن را به جز شهید نمی‌فهمد

آیینه خواست کشف کند آن را، وا کرد چشم و دید نمی‌فهمد

از کوهسار معرفتت آری این سیل حکمت است شده جاری

هرکس که دل نداد نمی‌نوشد، هرکس که دل برید نمی‌فهمد

یک عمر اگرچه غرق شد آنگونه در واژه‌های معجزه‌آمیزت

دریای اشکهای تو را در چاه ابن ابی‌الحدید نمی‌فهمد

گفتی که تن به سجده نمی‌دادم معبود را اگر که نمی‌دیدم

گفتی و قرنهاست که حرفت را عرفان بایزید نمی‌فهمد

شیرینی شروع تو را آری غیر از خدای کعبه نمی‌داند

شهد شهود «فزت و رب» ات را بی‌شک به جز شهید نمی‌فهمد

اشاره مفسر اهل سنت به   فضیلت امیرمومنان علیه السلام

حاکم حسکانی از مفسران به نام اهل سنت در کتاب «شواهد التنزیل لقواعد التفضیل» حدیثی را ذکر می کند که به نوعی به شأن نزول این آیه اشاره دارد:

پیامبر (ص) فرمودند: آن شب که مرا به معراج بردند، جبرئیل مرا با بال راست خود حمل کرد به من گفته شد که چه کسى را جانشین خود براى اهل زمین قرار دادى؟ گفتم: بهترین اهل آن على بن ابى طالب (ع) برادرم و دوستم و دامادم و پسر عمویم را. گفته شد: اى محمد (ص)! آیا او را دوست دارى؟ گفتم: آرى اى پروردگار جهانیان. به من گفته شد: او را دوست بدار و امت خود را به دوست داشتن او امر کن، همانا من على اعلى هستم و نام او را از نامهاى خود مشتق کردم و او را على نامیدم، پس جبرئیل فرود آمد و گفت: خداوند بر تو سلام مى رساند و به تو مى گوید: بخوان. گفتم: چه بخوانم؟ گفت: « وَ وَهَبْنا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنا، وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِیًّا؛ و بخشیدیم به ایشان از جانب رحمتان و قرار دادیم برای ایشان لسان صدق که علی(ع) است».

———————————

منبع: (الحافظ الحاکم الحسکانی ، شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، ج۱، ص:  463

قَالَ أمِيرُالمُؤْمِنِين علیّ عَلَيْهِ‌السَّلَامُ:

أَيُّهَا النَّاسُ! إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَيْكُمُ اثْنَانِ اتِّبَاعُ الْهَوَى وَ طُولُ الأمَلِ؛ فَأَمَّا اتِّبَاعُ الْهَوَى فَيَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الأمل فَيُنْسِی الْآخِرَةَ؛

ای مردم! همانا بر شما از دو چیز می‌‌ترسم؛ هواپرستی و آرزوهای طولانی. امّا پیروی از خواهش نفس، انسان را از حقّ باز می‌دارد، و آرزوهای طولانی، آخرت را از یاد می‌برد.

منبع : 

(نهج البلاغة؛ خطبه42)

امير المؤمنين علي عليه السلام :

 إنَّما زُهدَ النّاسِ في طَلَبِ العِلمِ كَثرَةُ ما يَرَونَ مِن قِلَّةِ مَن عَمِلَ بِما عَلِمَ ؛

 آنچه مردم را به تحصيل دانش بى رغبت كرده ، اين است كه بسيار مى بينند آنان كه به آنچه آموخته اند عمل مى كنند ، اندك اند . 

منبع : غررالحکم ؛ص۳۸۹۵

وَ قَالَ [عليه السلام] اللَّهُمَّ إِنِّى أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَنْ تُحَسِّنَ فِى لَامِعَةِ الْعُيُونِ عَلَانِيَتِى وَ تُقَبِّحَ فِيمَا أُبْطِنُ لَكَ سَرِيرَتِى مُحَافِظاً عَلَى رِثَاءِ النَّاسِ مِنْ نَفْسِى بِجَمِيعِ مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَيْهِ مِنِّى فَأُبْدِيَ لِلنَّاسِ حُسْنَ ظَاهِرِى وَ أُفْضِيَ إِلَيْكَ بِسُوءِ عَمَلِى تَقَرُّباً إِلَى عِبَادِكَ وَ تَبَاعُداً مِنْ مَرْضَاتِكَ .

و درود خدا بر او، فرمود: خدايا به تو پناه مى برم كه ظاهر من در برابر ديده ها نيكو و درونم در آنچه كه از تو پنهان مى دارم، زشت باشد، و بخواهم با اعمال و رفتارى كه تو از آن آگاهى ، توجه مردم را به خود جلب نمايم، و چهرة ظاهرم را زيبا نشان داده با اعمال نادرستى كه درونم را زشت كرده به سوى تو ايم، تا به بندگانت ، نزديك ، و از خشنودى تو دور گردم.

انس مى‏ گويد:

پيامبر يك مشت سنگريزه برداشت و سنگريزه‏ ها در دست آن حضرت تسبيح گفتند. سپس آنها را در دست على-

عليهم السّلام- ريخت، در دست او نيز تسبيح گفتند و ما صداى تسبيح را شنيديم. بعد وقتى كه به دست ما

ريخت، تسبيح نگفتند .

جلوه‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 33