از جعفر بن محمّد قلانسى روايت شده كه گفت:

(برادرم در آن موقعى كه زوجه‏ اش حامله بود براى امام حسن عسكرى عليه السّلام نامه نوشت و از آن حضرت

تقاضا كرد كه دعا كند تا زوجه‏ اش فارغ شود و خدا به او پسرى مرحمت فرمايد، از آن حضرت خواست كه نام آن

مولود را تعيين نمايد.

امام عسكرى عليه السّلام در جوابش نوشت:

“خدا پسر صحيح و سالمى بتو نصيب كرد، محمّد و عبد الرحمن نام بسيار خوبى است”

زوجه برادرم دوقلو زائيد يكى از آنان را محمّد و ديگرى را عبد الرحمن نام نهادند.)

ترجمه إثبات الوصية،  ص: 467

 

 

از محمّد بن زياد صميرى روايت شده كه گفت:

“من نزد احمد بن عبد اللّه بن طاهر رفتم، نامه‏اى را از امام عسكرى عليه السّلام نزد او ديدم كه در آن نوشته بود:

(من در حق اين مرد سركش يعنى مستعين نفرين كردم و خدا بعد از سه روز او را هلاك خواهد كرد،) وقتى كه روز

سوم فرا رسيد مستعين خلع شد و جريان كار او همانطور است كه گويندگان راجع به رفتن او بجانب واسط و كشته

شدنش گفته‏ اند.”

ترجمه إثبات الوصية، ص: 465

 

 

 از محمّد بن عبيد اللّه روايت شده كه گفت:

“موقعى كه امام على النقى عليه السّلام از دنيا رفت خزانه را غارت كردند، اين خبر را به امام

حسن عسكرى علیه السلام دادند، آن حضرت دستور داد تا درب كبير را بستند، اهل و عيال و

پسران را خواست، بهر يك از آنان ميفرمود: تو فلان چيز را برده‏اى، آن را حاضر كن! او هم حاضر

مى‏ كرد تا اينكه چيزى از خزانه باقى نماند مگر اينكه عين آن مسترد گرديد و

الحمد للّه رب العالمين.”

ترجمه إثبات الوصية، ص: 463

 

 

آن حضرت در ماه [رمضان و طبق نسخه ديگر در ماه‏] ربيع الآخر بسال 232 متولد شد، و در روز جمعه هشتم

ربيع الاول سال 260 بسن 28 سالگى درگذشت و در خانه خودش كه پدرش هم در آنجا دفن شده بود بخاك

سپرده شد، مادرش ام ولد و نامش حديث [يا سوسن‏] بوده است.

احمد بن عبيد اللَّه بن خاقان كه دشمنى سختى با على و اولادش داشت، متصدى املاك و خراج شهر قم‏ بود.

روزى در مجلسش از علويان و مذاهبشان سخن بميان آمد، او گفت: من در سامره مردى از اولاد على را از

لحاظ رفتار و وقار و پاكدامنى و نجابت و بزرگوارى در خانواده خودش و بنى هاشم مانند حسن بن على بن محمد،

ابن الرضا نديدم و نشناختم كه خاندان خودش و بنى هاشم و سرلشكران و وزيران و همه مردم او را بر سالخوردگان

و اشراف مقدم بدارند. زيرا من روزى بالاى سر پدرم ايستاده بودم و آن روزى بود كه براى پذيرفتن مردم مينشست،

ناگاه دربانانش در آمدند و گفتند: ابو محمد، ابن الرضا دم در است، پدرم بآواز بلند گفت: اجازه‏ اش دهيد. من تعجب

كردم از اينكه در محضر پدرم مردى را بكنيه معرفى كردند، در صورتى كه جز خليفه و وليعهد و نماينده سلطان نزد

او بكنيه معرفى نمي شد.

سپس مردى گندمگون، خوش اندام، نيكو رخسار، خوش پيكر، تازه جوان با جلالت و هيبت وارد شد، چون نگاه پدرم باو

افتاد، برخاست و چند قدم استقبالش كرد، با آنكه گمان ندارم چنين كارى را نسبت بهيچ بنى هاشمى و سرلشكرى بكند،

چون نزديكش، رسيد با او معانقه كرد و صورت و سينه‏ اش بوسيد و دستش را گرفت و روى مسندى كه خودش نشسته

بود، او را نشانيد، و پهلوى او نشست و متوجه او شد و با او بسخن پرداخت و خود را قربان او ميكرد، من از آنچه از پدرم

ميديدم در شگفت بودم كه دربان آمد و گفت موفق (برادر و سرلشكر خليفه عباسى) آمده است- و هر گاه موفق نزد

پدرم مى ‏آمد، دربانان و افسران مخصوصش جلو ميرفتند و از در خانه تا مسند پدرم بصف ميايستادند تا او بيايد و برود.

پدرم رو بأبي محمد داشت و با او سخن ميگفت تا نگاهش بغلامان مخصوص موفق افتاد، آنگاه گفت: خدا مرا قربانت كند،

اكنون هر گاه بخواهيد (ميتوانيد تشريف ببريد) و بدربانانش گفت: او را از پشت صف ببريد تا آن مرد- يعنى موفق- او را نبيند.

او برخاست و پدرم هم برخاست و با او معانقه كرد و برفت.

من بدربانان و غلامان پدرم گفتم: واى بر شما!! اين چه شخصى بود كه او را با كنيه بپدرم معرفى كرديد و پدرم با او چنين

رفتار كرد؟ گفتند: او از اولاد على است و او را حسن بن على مينامند و به ابن الرضا معرفى مى‏ شود، شگفتم افزون گشت

و در تمام آن روز پريشان و ناآرام بودم و در باره او و آنچه از رفتار پدرم نسبت باو ديده بودم ميانديشيدم تا شب شد، و عادت

پدرم اين بود كه نماز عشا را ميگزارد، سپس براى مشورتهاى مورد نياز و آنچه بايد بعرض سلطان برسد مجلس ميكرد. چون

نمازش را گزارد و جلوس كرد، آمدم و در برابرش نشستم، در حالى كه ديگرى نزد او نبود.

بمن گفت: احمد! كارى دارى؟ گفتم آرى، پدر! اگر اجازه دهى سؤال كنم، گفت: پسر جان اجازه دادم، هر چه خواهى بگو.

گفتم، اى پدر! مرديكه امروز صبح ديدم نسبت باو احترام و بزرگداشت و تعظيم نمودى و خود و پدر و مادرت را قربانش

كردى كه بود؟ گفت، پسر جان! او امام رافضيان است، او حسن بن على است كه بابن الرضا معروفست، آنگاه ساعتى

سكوت كرد و سپس گفت: پسر جان! اگر امامت از خلفاء بنى عباس جدا شود، هيچ كس از بنى هاشم جز او سزاوار آن

نيست و او براى فضيلت و پاكدامنى و رفتار و خويشتندارى و پرهيزگارى و عبادت و اخلاق شريف و شايستگيش سزاوار

خلافت ميباشد اگر پدرش را ميديدى، مردى بود روشنفكر، نجيب، با فضيلت، با آنچه از پدرم شنيدم، ناراحتى و انديشه‏ و

خشمم بر او افزون گشت و كردار و گفتار او را نسبت بوى زياده از حد دانستم. پس از آن انديشه ‏يى جز پرسش از حال

او و جستجوى در باره او نداشتم. از هر يك از بنى هاشم و سران و نويسندگان و قضات و فقها و مردم ديگر كه ميپرسيدم،

او را در نهايت احترام و بزرگوارى و مقام بلند و سخن نيك و تقدم بر تمام فاميل و بزرگترانش معرفى ميكردند. سپس مقام

و ارزش او در نظرم بزرگ شد، زيرا هيچ دشمن و دوست او را نديدم، جز آنكه از او به نيكى ياد ميكرد و مدحش مينمود.

يكى از حضار مجلس كه اشعرى مذهب بود گفت: اى ابا بكر از برادرش جعفر چه خبر دارى؟

گفت: جعفر كيست كه حالش را بپرسى و او را همدوش حسن (بن على، ابن الرضا) سازى: او متجاهر بفسق و آلوده و

بى ‏آبرو و دائم الخمر و پست‏ترين مردى كه ديده ‏ئى [ديده‏ ام‏] ميباشد و پرده در خود و بى‏ وزن و سفيه است.

در زمان وفات حسن بن على سرگذشتى از سلطان و اصحابش پيش آمد كه من تعجب كردم و گمان نميكردم چنان شود

و آن سرگذشت اين بود كه:

“چون ابن الرضا بيمار شد، بپدرم خبر دادند كه او بيمار است. پدرم فورى سوار شد و بدار الخلافه رفت و زود برگشت و

پنج تن از خدمتگزاران امير المؤمنين (معتمد عباسى) كه همگى از ثقات و خواص بودند و نحرير (خادم مخصوص خليفه)

هم در ميان آنها بود، همراهش بودند. پدرم بآنها دستور داد كه در خانه حسن بن على باشند و از حالش خبر گيرند و بچند

تن از پزشكان هم پيغام داد كه شبانه روز در منزلش باشند و بقاضى القضات پيغام داد كه نزد او بيايد و باو دستور داد كه‏

ده تن از اصحابش را كه نسبت بدين و امانت و پرهيزگارى آنها اطمينان دارد احضار كند و بمنزل آن حضرت فرستد تا شبانه

روز در آنجا باشند.

همه اين اشخاص آنجا بودند تا آن حضرت وفات كرد، و شهر سامره يكپارچه ناله شد، سلطان مأمورى بخانه حضرت فرستاد

كه اتاقها را بازرسى كرد و هر چه در آنجا بود، مهر و موم نمود و در جستجوى فرزند او بود، و زنانى كه آبستنى را تشخيص

ميدادند آوردند و كنيزان آن حضرت را بازرسى كردند، يكى از آنها گفت: در اينجا كنيزى است كه آبستن است، او را در اتاقى

نگه داشتند و نحرير خادم و اصحابش را با چند زن بر او گماشتند، سپس آماده تجهيز آن حضرت شدند و بازارها را بستند و

بنى هاشم و سرلشكران و پدرم و مردم ديگر دنبال جنازه‏اش بودند، در آن روز سامره مانند روز قيامت شده بود.

چون از تجهيزش فارغ شدند، سلطان دنبال (برادر خود) ابو عيسى بن متوكل فرستاد و دستور داد بر جنازه نماز بخواند، چون

جنازه آماده نماز شد، ابو عيسى پيش آمد و پرده از روى حضرت برداشت و او را بعلويان و عباسيان بنى هاشم و سرلشكران

و نويسندگان و قضات و معدلان (كسانى كه بعدالت حكم ميكنند) نشان داد و گفت: اين حسن بن على بن محمد بن الرضا

است كه باجل خود و در بستر خود مرده است و جمعى از خدمتگزاران امير المؤمنين و مردم ثقه مانند فلان و فلان و از

قضات هم فلان و فلان و از پزشكان فلان و فلان بر بالينش حاضر بوده‏اند (ولى بقول مرحوم مجلسى اين كارها بيشتر دلالت

دارد كه همان سلطان امام را كشته و مسموم ساخته است) آنگاه رويش را پوشيد و دستور داد جنازه را بردارند، جنازه از

وسط منزل برداشته شد و در خانه‏اى كه پدرش دفن شده بود، بخاك سپرده شد.

چون دفنش كردند، سلطان و مردم بجستجوى فرزندش برخاستند و در منزلها و خانه ‏ها تفتيش بسيار كردند و از تقسيم

ميراثش دست نگه داشتند، و كسانى كه بپاسدارى كنيزى كه احتمال آبستن بودنش را ميدادند گماشته بودند، همواره آنجا

بودند، تا معلوم شد آبستن نبوده، آنگاه ميراثش را ميان مادر و برادرش جعفر تقسيم كردند و مادرش ادعاء وصيت او را

داشت و نزد قاضى هم ثابت شد و سلطان باز هم در جستجوى فرزند آن حضرت بود (زيرا خبر فرزند داشتن آن حضرت كه

از امام صادق عليه السلام باو رسيده بود نزدش قطعى و مسلم بود).

سپس جعفر نزد پدرم آمد و گفت: مقام و منصب برادرم را بمن بده. من سالى 20 هزار دينار برايت ميفرستم. پدرم باو تندى

كرد و بد گفت و باو گفت: اى احمق! سلطان بروى كسانى كه بامامت پدر و برادرت معتقدند شمشير كشيد تا آنها را از آن

عقيده برگرداند و نتوانست اين كار را عملى كند (زيرا مردم از روى اخلاص و صميميت بآنها معتقد بودند) پس اگر شيعيان

پدر و برادرت ترا امام ميدانند، نيازى بسلطان و غير سلطان ندارى كه منصب آنها را بتو دهند، و اگر نزد شيعيان اين منزلت

را ندارى، بوسيله ما بدان نخواهى رسيد و چون جعفر چنين سخنى گفت، پدرم او را پست و سست عقل دانست و بيرونش

كرد و تا زنده بود، اجازه نداد نزدش آيد، ما از سامره بيرون آمديم و سلطان باز هم در جستجوى خبر فرزند حسن بن على

عليهما السلام بود.

شرح‏

- مجلسى عليه الرحمه از اكمال الدين صدوق روايتى نقل ميكند كه ابو الاديان خادم و نامه رسان امام حسن عسكرى

عليه السلام بامر آن حضرت بمدائن رفت و روزى كه بسامره برگشت امام وفات كرده بود ابو الاديان جعفر را ديد كه

آماده نماز خواندن بر امام شد، ناگاه كودكى را ديد پيش آمد و عباى جعفر را كشيد و فرمود: عمو! عقب بايست كه من

بنماز خواندن بر پدرم از تو سزاوارترم … مرآت ج 1 ص 422.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏2، ص: 436 -431

 

محمّد بن عبيد اللّه روايت شده كه گفت: من يك روز براى امام حسن عسكرى نامه نوشتم، آن حضرت را از

اختلافات دوستان خبر دادم، از آن بزرگوار خواستم كه دليلى اظهار كند. در جوابم نوشت: خداى سبحان با

مردمان عاقل گفتگو مى‏ كند، هيچ احدى بقدر خاتم النبيين و سيد المرسلين صلّى اللّه عليه و آله دليل و ب

رهان نياورد، ولى آن مردم مى‏ گفتند:

رسول اللّه فالگير و جادوگر و دروغگو است و خدا هم هدايت كرد آن افرادى را كه بايد هدايت كند، آرى دل

بيشتر مردم بوسيله دليل تسكين پيدا مى‏ كند.

موقعى كه خدا بما اجازه دهد تكلم مى‏ كنيم، وقتى كه ما را ممنوع كند ساكت مى‏ شويم. اگر خدا دوست

نمى‏ داشت كه حق را ظاهر و آشكار كند پيغمبران مژده دهنده و ترساننده را نمي فرستاد كه در اوقاتى با

حال ضعف و قوّت حق را آشكار كنند و در اوقاتى سخنرانى نمايند تا امر خدا اجرا شود و حكم پروردگار براى

طبقات مختلف مردم نافذ و ممضا گردد.

كسى كه بينا باشد راه نجات را طى مى‏ كند، بلطف حق چنگ مى‏ زند، بشاخه محكمى چنگ خواهد زد، شك

و ريبى نخواهد داشت غير از من پناه‏گاهى نخواهد داشت. طبقه ديگرى هستند كه حق را از اهل حق نمى‏

گيرند، آنان نظير مسافر دريا هستند كه در موقع موج دريا موج مى‏ زنند و در موقع سكون دريا ساكن مى‏شوند،

طبقه ديگرى هستند كه شيطان بر آنان مسلط شده، دأب آنان اينست كه اهل حق را برطرف كنند، اهل حق را

بوسيله باطل و هوا و هوس از بين ببرند، آنان كافرند، آنان ذاتا حسودند.

افرادى را كه اين طرف و آن طرف مى ‏روند رها كن! زيرا چوپان موقعى كه بخواهد گوسفندان خود را جمع كند

با مختصر سعيبى آنها را جمع خواهد كرد. راجع به اختلاف دوستان ما نوشته بوديد، موقعى كه (درباره امر امامت)

وصيت و كتابهائى در بين باشد جاى شك و ترديدى نخواهد بود، كسى كه در مجلس قضاوت بنشيند بقضاوت اولى

و سزاوارتر است، آن افرادى را كه بايد نگاهدارى كنى نيكو نگاهدار، از طلب رياست كردن و فاش كردن اسرار بر

حذر باش! زيرا اين دو موضوع انسان را بوادى هلاكت خواهند كشيد.

نوشته بودى كه قصد كردى بجانب فارس حركت كنى حركت كن، خدا براى تو خير ميخواهد، بعدا با امنيت داخل

مصر خواهى شد، سلام ما را بدوستان مورد وثوق و اطمينان ما برسان، آنان را به پرهيزكارى و اداء امانت وادار

كن، آنان را آگاه كن كه فاش كردن اسرار ما (چون) جنگ با ما است.

راوى گويد: معناى اين جمله را كه امام فرموده بود: خدا براى تو خير ميخواهد و با حال امنيت داخل‏ مصر خواهى

شد نفهميدم. آمدم بغداد كه بجانب فارس حركت نمايم جور نشد، بجانب مصر برگشتم.

راوى گويد:

وقتى مستعين باللّه عباسى آن قصدى را كه درباره امام حسن عسكرى بايد بكند كرد و سعيد دربان را دستور داد

كه امام عسكرى را در كوفه آورد و آن حادثه كذائى را در بين راه ايجاد نمود خبر بگروه شيعه رسيد و آنان را ناراحت

كرد. اين موضوع به كمتر از پنج سال بعد از رحلت امام على النقى عليه السّلام اتفاق افتاد. محمّد بن عبد اللّه و هيثم

بن سبابه براى امام حسن عسكرى نوشتند: فدايت شويم خبرى بما رسيد كه ما را ناراحت و غمناك كرد. جواب آمد كه

بعد از سه روز براى شما راه و فرجى خواهد بود،

راوى گويد: مستعين باللّه عباسى در روز سوم از مقام خلافت خلع شد و معتز باللّه بجاى او نشست و همانطور شد كه

امام عليه السّلام فرموده بود.

ترجمه إثبات الوصية، ص: 465-464

 

ابان از سليم نقل مى‏ كند كه گفت: على بن ابى طالب عليه السّلام و سلمان و ابو ذر و مقداد برايم نقل كردند، و نيز ابو الحجاف داود بن ابى عوف عوفى به نقل از ابو سعيد خدرى برايم نقل كرد و گفت:

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نزد دخترش فاطمه عليها السّلام آمد در حالى كه آن حضرت در زير ديگى آتش روشن كرده بود و براى خانواده ‏اش

غذا مى ‏پخت. على عليه السّلام هم در گوشه‏ اى از خانه خوابيده بود و حسنين عليهما السّلام كنار او در خواب بودند.

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله كنار دخترش نشست و با او مشغول صحبت شد و در همان حال حضرت زهرا عليها السّلام آتش را زير ديگ

آماده مى‏ كرد و خدمتكارى نداشت.

در اين حال امام حسن عليه السّلام از خواب بيدار شد و رو به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نمود و عرض كرد:

«پدر جان، به من آب بده». حضرت او را در بر گرفت و سراغ شتر شيردهى كه داشتند رفت و با دست مبارك آن را دوشيد. سپس ظرف

را- در حالى كه روى شير چربى گرفته بود- آورد تا به امام حسن عليه السّلام بدهد.

در اين حال امام حسين عليه السّلام بيدار شد و عرض كرد: «پدر جان، به من آب بده».

حضرت فرمود: پسرم، برادرت از تو بزرگتر است و قبل از تو از من آب خواسته است.

امام حسين عليه السّلام عرض كرد: قبل از او به من آب بده! پيامبر صلى اللَّه عليه و آله همچنان او را آرام مى‏ كرد و با او به نرمى رفتار

مى‏ كرد و از او مى‏ خواست كه اجازه دهد برادرش پيش از او بنوشد ولى امام حسين عليه السّلام اجازه نمى ‏داد.

در اينجا فاطمه عليها السّلام عرض كرد: پدر جان، گويا حسن نزد تو محبوبتر از حسين است؟! حضرت فرمود: او نزد من محبوبتر نيست و

هر دوى آنها نزد من يكسانند، ولى حسن ابتدا از من آب خواسته است. من و تو و اين دو و اين كسى كه خوابيده‏ در بهشت در يك منزل

و در يك درجه خواهيم بود.

راوى مى‏ گويد: در همه اين صحبتها على عليه السّلام در خواب بود و متوجه آنان نبود.

أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم، ص: 399

به گزارش خادم الحسین(ع)؛ پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) سرِ مطهّر حضرت را به کوفه و شام بردند در هر دو شهر، افراد متعدد،‌ آیاتی را از رأس مطهّر شنیده و روایت کرده ‌اند و آن روایات برخی مربوط به کوفه و برخی مربوط به شام می باشد که به هر دو مورد اشاره خواهد شد.
الف) روایات مربوط به کوفه:
بعضی از اهل کوفه، آیاتی را از سر بریده امام(علیه السلام) شنیده و نقل کرده ‌اند که به برخی از آنها اشاره می‌ شود:
۱٫ «زید بن ارقم» می ‌گوید: در غرفه خود نشسته بودم. دیدم سر بریده امام حسین(علیه السلام) را به سر نیزه زده و می ‌برند؛ هنگامی که محاذی منزل من رسید، شنیدم که این آیه را می‌ خواند: «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَبا»؛[۱] آیا گمان کردی اصحاب کهف و رقیم از آیات عجیب ما بودند؟!» از تعجب موهای بدنم راست شد! صدا زدم: «رَأسُکَ وَ اللهِ یَا ابْنَ رَسُولِ اللهِ أعْجَبُ وَ أعْجَبُ؛ به خدا سوگند! سر بریده تو ای فرزند رسول خدا، عجیب ‌تر و عجیب ‌تر است.»[۲]‏
۲٫ ابو مِخنف از شعبی روایت کرده که دیدم: سر بریده امام حسین(علیه السلام) را در کوفه بر نخل خرما آویزان کرده‌ اند، سر بریده تنحنح کرد و از اول سوره کهف قرائت نمود، تا آیه «إِنَّهُمْ فِتْیَهٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْناهُمْ هُدى»؛[۳] آن ها (اصحاب کهف) جوانانی بودند که به پروردگارشان ایمان آوردند و ما بر هدایتشان افزودیم؛ ولی مشاهده این معجزه از سر بریده (بر مأموران حامی یزید) جز ضلالت و گمراهی چیزی نیفزود؛ زیرا به دنبال آن، سر مطهّر را بر درختی آویزان کردند‌ و این آیه از آن شنیده شد: «وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ‏»؛[۴] آن ها که ستم کردند، به زودی می ‌دانند که بازگشتشان به کجاست.[۵]
۳٫ روایت شده ابن زیاد، پس از آن که سر مطهر امام حسین(علیه السلام) را تحویل گرفت، آن را به «خولی بن یزید اصبحی» داد و گفت: این را ببر نگهدار و هر وقت خواستم، بیاور.
خولی دو زن داشت، اول نزد یکی از آن ها رفت. هنگامی که زن فهمید سر حسین(علیه السلام) را آورده، وی را از منزل بیرون کرد. نزد زن دیگرش رفت و به او گفت: این سر یک خارجی است که بر ابن زیاد خروج کرده و از گفتن اسمش خودداری کرد؛ آن سر را روی خاک، زیر «اِجّانه» (ظرفی که با آن لباس می ‌شویند، مثل طشت) گذاشت.
پاسی از شب گذشت، زن بیرون آمد. دید که نوری قوی از آن سر به سوی آسمان بالا می ‌رود ! نزدیک آمد. صدای قرائت قرآن از آن سر بریده می ‌شنید تا طلوع فجر و آخرین آیه ‌ای که شنید، این بود: «وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ»؛… در آن شب، قضایایی رخ داد که در نهایت آن زن به دست شوهرش شهید شد.[۶]‏
ب) روایات مربوط به شام:
در شام نیز افراد متعددی آیاتی از قرآن را از سر بریده حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) شنیده و نقل کرده ‌اند که به برخی از آنها اشاره می‌ گردد:
۱٫ از «حرث بن وُکَیدَۀ» نقل شده که می‌ گوید: من در میان مأموران حمل رأس حسین(علیه السلام) بودم، شنیدم که از اول آیه ۹ سوره کهف تا پایان آیه ۱۳ همان سوره را قرائت کرد؛ و نیز شنیدم که آیه ۲۲۷ سوره شعراء «وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ‏» را خواند؛ من در نفس خودم تعجب کرده و مشکوک شدم. در همان حال صدای امام حسین(علیه السلام) را شنیدم که فرمود: «یَا ابْنَ وُکَیْدَهَ أ مَا عَلِمْتَ إنَّا مَعْشَرَ الْأئِمَهِ أحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّنَا»؛ ای فرزند وُکیده! آیا نمی ‌دانی که ما امامان نزد خدا زنده ‌ایم؟.
پیش خود تصمیم گرفتم که سر را از مأموران سرقت کنم. صدا زد: ای فرزند وُکیده! نمی ‌توانی این کار را بکنی! گناه ریختن خون من به وسیله آن ها از گرداندن سرم بزرگ ‌تر است!‌ آن ها را به حال خود واگذار!.
سپس این آیه را خواند: «الَّذینَ کَذَّبُوا بِالْکِتابِ وَ بِما أَرْسَلْنا بِهِ رُسُلَنا فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ * إِذِ الْأَغْلالُ فی‏ أَعْناقِهِمْ وَ السَّلاسِلُ یُسْحَبُونَ»؛ [۷] به ‌زودی (نتیجه کار خود را) می ‌دانند، در آن هنگام که غل و زنجیرها بر گردن آنان قرار گرفته و آنها را می ‌کشند. [۸]
۲٫ از «سلمه بن کهیل» نقل شده که: سر بریده امام حسین(علیه السلام) را بالای نیزه دیدم که می‌ خواند: «فَسَیَکْفِیکَهُمُ اللَّهُ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیم‏»؛ [۹] خداوند شرّ آن ها را از تو دفع می ‌کند و او شنونده و دانا است.[۱۰]
۳٫ «منهال بن عمر» می گوید: سر بریده امام حسین(علیه السلام) را در دمشق دیدم و مردی در کنار آن سر قرائت می ‌کرد: «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً»؛ [۱۱] در همان لحظه دیدم سرِ مطهر با زبان فصیح گفت: «أَعْجَبُ مِنْ أَصْحَابِ الْکَهْفِ قَتْلِی وَ حَمْلِی»؛ [۱۲] کشتن من و گرداندن سرِ من در شهرها از داستان اصحاب کهف نیز تعجب ‌آورتر است.
آیه ‌های نقش بسته بر درهم
نقل کرده‌ اند؛ حضرت امّ کلثوم، هزار درهم به نگهبان سر داد و گفت: سر امام حسین(علیه السلام) را جلوتر از ما قرار دهید تا مردم به تماشای آن مشغول شوند و به ما نگاه نکنند. او قبول کرد و سر را جلوتر برد؛ فردای آن روز درهم ها را نگاه کرد، دید که خدا آن ها را به سنگ سیاه تبدیل نموده و در یک طرف آنها نوشته شده: «وَ لا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غافِلًا عَمَّا یَعْمَلُ الظَّالِمُون»؛[۱۳]‏ گمان مبر که خدا از آن چه ظالمان انجام می ‌دهند، غافل است! و در طرف دیگر نوشته شده است: «وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ».[۱۴]‏
شبیه این جریان،‌ جریان دینارهای آن «راهب» است که در یکی از منازل نزدیک شام، لشکر عمر بن سعد، شب در نزدیکی «دَیْر» او منزل کردند؛ او نور ملکوتی سرِ مطهّر را مشاهده کرد، ده هزار دینار داشت، به عمر بن سعد داد سرِ بریده امام(علیه السلام) را یک شب امانت گرفت، پس از شستن و معطر کردن سر، با آن حرف زد و مسلمان شد و هنگام تحویل دادن سر مطهّر، سفارش کرد که به سرِ امام بی‌ حرمتی نکنند، مأموران در ظاهر قبول کردند؛ ولی در عمل رعایت نکردند. وقتی نزدیک دمشق رسیدند، دینارها را که در دو کیسه چرمی بود و موقع تحویل گرفتن با دقت نگاه کرده و شمرده بودند و عمر بن سعد سر کیسه ‌ها را مُهر کرده بود، ملاحظه کردند که مهر سالم و نشکسته است؛ ولی دینارها همه سفال شده و در دو طرف آن ها همان دو آیه فوق نوشته شده است؛‌ عمر بن سعد در آن لحظه گفت: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ خَسِرْتُ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَه»؛[۱۵] ما از خداییم و به سوی خدا می ‌رویم، در دنیا و آخرت زیانکار شدم.

منبع: خادم الحسین(ع)