سجده ديد. سنگى را برداشت تا بر سر او بكوبد. سنگ به دستش چسبيد! و تنها راه نجات را در يارى خواستن از پيامبر- صلّى اللَّه عليه و آله- ديد. و حضرت دعا كرد و سنگ از دستش جدا شد و افتاد.
1 نظر »
“چون درد زايمان مرا گرفت و سخت شد، همهمه و سخنى شنيدم كه چون سخن آدميان نبود و رايتى از سندس بر چوبى از ياقوت ديدم كه ميان آسمان و زمين زده شد و چون پسرم متولد شد ديدم پرتوى از سرش بر زد و به آسمان رسيد و كاخهاى شام را ديدم كه همچون شعله آتش بود، و بر گرد خود پرندگان بسيار ديدم كه بالهاى خود را اطراف من گسترده اند. در همين هنگام شعيره اسدى (گويا نام زنى كاهن است) را ديدم كه از كنار من گذشت و گفت: اى آمنه! كاهنان و بتها از پسر تو چه بر سرشان آمد. و مردى جوان و كشيده قامت و سخت سپيد چهره و نيكو لباسى را ديدم كه فقط پنداشتم عبد المطلب است. او به من نزديك شد و نوزاد را گرفت و آب دهان خود را در دهان نوزاد انداخت و از او سخنانى پرسيد و نوزاد سخن گفت و من نفهميدم جز آنكه آن مرد به نوزاد گفت: در پناه امان خدا و حفظ و نگهداشت او باشى. همانا من دل ترا از ايمان و دانش و بردبارى و يقين و عقل و شجاعت انباشتم.
آن مهر و خاتمى بود كه بر دوش نوزاد زد و گفت: خدايم فرمان داده است كه بر تو از روح قدس بدمم، و در او دميد و بر او پيراهنى پوشاند و گفت: اين امان تو از آفات دنياست. “
روضة الواعظين / ترجمه مهدوى دامغانى، ص: 117
ابو طالب از قول عبد المطلب نقل مى كرده كه چنين مى گفته است: در حالى كه در حجر اسماعيل خفته بودم خوابى ديدم كه مرا ترساند. پيش كاهنه قريش آمدم در حالى كه روپوش خز بر تن داشتم و گيسوانم به دوشهايم مى رسيد. چون آن زن به چهره من نگريست، در چهره ام ناراحتى ديد. او درست نشست و من در آن هنگام سرور قوم خود بودم. پرسيد: بر سالار عرب چه رسيده است كه چهره اش دگرگون است؟ آيا از پيشامدهاى روزگار به او بيمى رسيده است؟ گفتم: آرى دوش در حالى كه در حجر اسماعيل خفته بودم، خواب ديدم كه گويى درختى از پشت من روييد كه سرش به آسمان رسيد و شاخه هاى آن خاور و باختر را فرو گرفت و ديدم پرتوى از آن سر زد كه شايد هفتاد برابر پرتو خورشيد بود و چنان ديدم كه عرب و عجم براى آن درخت پيشانى بر خاك نهادند و فروتنى كردند و هر روز بر پرتو آن افزوده مى شود. و ديدم گروهى از قريش مى خواهند آن را قطع كنند و همين كه نزديك آن مى رسند، جوانى كه از همگان خوش چهره تر و نيكو لباستر است آنان را مى گيرد و پشت ايشان را در هم مى شكند و چشمهايشان را بيرون مى كشد. من دست دراز كردم كه به شاخه اى از آن دست آويزم. همان جوان بر من فرياد كشيد كه دست نگهدار! براى تو از اين درخت بهره اى نيست. گفتم: اين درخت كه از من است، بهره آن براى كيست؟ گفت: بهره اش براى آنان است كه به آن آويخته اند و به زودى به سوى آن باز مى آيند. من ترسان و بيم زده و در حالى كه رنگ چهره ام دگرگون شده بود از خواب بيدار شدم.
را تصرف مى كند و ميان مردم به پيامبرى برانگيخته مى شود- اندوه من زدوده شد- و اى ابو طالب مواظب باش شايد آن شخص تو باشى. روضة الواعظين / ترجمه مهدوى دامغانى، ص: 116
اگر عنایتی بر این گدا کنی چه می شود مس وجود جان من طلا کنی چه می شود غم فراق و دوریت گرفته سینه مرا اگر که عقده دلم تو وا کنی چه می شود
خوشا به حال شهدا و خانواده هاى آنها.
شهيد فرامرز حسينى ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
حاج حسین محمدیانی(او در سال 70 بر اثر عوارض ناشی از گازهای شیمیایی دوران جنگ راه قدسیان را در پیش گرفت. وی فرمانده گردان ولی الله بود و در بسیاری از عملیاتها شركت فعال داشت) معمولاً شبها حمام می‌رفت؛ موقعی كه كسی در حمام نبود. با خود می‌گفتم: اینها نمی‌خواهند با نیروهای عادی باشند؛ چون به هر حال فرمانده هستند و غرور دارند. یك بار این موضوع را با خودش مطرح كردم و پرسیدم: مگر شما غیر از بقیه هستید؟ چرا با بقیه حمام نمی‌روید؟ گفت: وقتی حمام می‌روم، خیلی به من نگاه می‌كنند. پهلوها، پشت و دست و پایم پر از تركش است و جای بخیه و زخم دارد. چون بچه‌ها خیلی نگاه می‌كنند، راحت نیستم و می‌ترسم احساس غرور یا تكبر كنم. شهید حسين محمدياني
|
