عبد اللَّه بن سنان گويد:

بامام صادق عليه السّلام عرض كردم: پسر عموئى دارم كه هر چه با او مى‏پيوندم، از من ميبرد، تا آنكه تصميم گرفتم

كه اگر از من بريد، از او ببرم، بمن اجازه ميفرمائيد از او ببرم؟

فرمود: اگر تو باو پيوندى و او از تو ببرد، خداى عز و جل شما را با هم بپيوندد، و اگر تو از او ببرى و او از تو ببرد،

خدا از هر دو ببرد.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 227

صفوان جمال گويد:

“ميان امام صادق عليه السّلام و عبد اللَّه بن حسن سخنى در گرفت تا بجنجال كشيد و مردم گرد آمدند

و شب بود كه با اين وضع از يك ديگر جدا شدند.

بامداد پى كارى بيرون شدم، امام صادق عليه السلام را در خانه عبد اللَّه بن حسن ديدم كه ميفرمايد:

اى كنيز بابى محمد (عبد اللَّه بن حسن) بگو بيايد، او بيرون آمد و گفت: يا ابا عبد اللَّه چرا پگاه اينجا آمدى؟

فرمود: من ديشب آيه‏ئى از كتاب خداى عز و جل را تلاوت كردم كه پريشانم ساخت.

گفت كدام آيه؟ فرمود: قول خداى- جل و عز ذكره «و كسانى كه آنچه را خدا بپيوستن آن فرمان داده،

پيوسته دارند از پروردگار خود بيم كنند و از سختى حساب بترسند، 21 سوره 13، عرضكرد راست گفتى،

گويا من اين آيه را هرگز در كتاب خداى عز و جل نخوانده بودم، سپس دست بگردن شدند و گريستند.”

شرح‏

“عبد اللَّه بن حسن همان شخصى است كه … و از آن حضرت تقاضا ميكرد كه با فرزند شومش، محمد بن عبد اللَّه

بيعت كند، و شايد اين گفتگو هم در همان باره بوده باشد و پيداست كه امام عليه السّلام كارى نميكرد كه محتاج بياد آورى

آيه قرآن باشد، بلكه همه آيات قرآن در نظرش مجسم است، و تذكر آيه شريفه براى مصلحت و تنبه عبد اللَّه بوده و پريشانى

آن حضرت هم بخاطر او بوده است، پس اين حديث دلالت دارد بر صله رحم و نبريدن از خويشاوند اگر چه خويشاوند باين حد

از فسق و گمراهى باشد.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 227

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود:

«گاهى مردمى بدكردارند و نيكوكار نيستند و صله رحم ميكنند، پس مالشان زياد مى ‏شود

و عمرشان دراز ميگردد، تا چه رسد كه نيكوكار باشند و صله رحم ميكنند؟»

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 226

امام باقر عليه السلام فرمود:

چون امير المؤمنين عليه السلام بعزم بصره بيرون رفت، در ربذه (كه مولد و مدفن ابى ذر غفاريست)

فرود آمد، مردى از قبيله محارب خدمتش آمد و عرضكرد: يا امير المؤمنين من از قبيله خود غرامتى را بعهده گرفتم و چون از برخى

از آنها تقاضاى مواسات و كمك كردم از سختى و تهيدستى دم زدند. اى امير مؤمنان بايشان امر فرما كمك كنند و وادارشان كن با

من مواسات كنند.

فرمود: آنها كجايند؟ عرضكرد: دسته‏ئى از آنها آنجايند كه ميبينى، حضرت مركب خود را بسرعت هر چه تمامتر بحركت آورد و مركب

مانند شتر مرغ ميرفت. جماعتى از اصحاب كه پيش را گرفتند بسختى و كندى باو رسيدند.

حضرت بآنها رسيده بر آنها سلام كرد و پرسيد چرا با رفيق خود مواسات نميكنند؟ آنها از او، و او از آنها شكايت كردند، تا امير المؤمنين

عليه السلام فرمود: هر كسى بايد با فاميل خود پيوست داشته باشد زيرا ايشان باحسان و دستگيرى مالى او از ديگران سزاوارترند، و هر

فاميلى بايد با كسان خود پيوست داشته باشد، اگر روزگار بزمينشان زند، و از آنها پشت بگرداند، زيرا كسانى كه با يك ديگر پيوست دارند

و بذل و بخشش ميكنند، پاداش يافته و آنهائى كه از هم ببرند و بهم پشت كنند، سنگين‏بارند، سپس مركب خود را برانگيخت و فرمود: برو .

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 224