أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج3 ؛ ص299
باب احياء مؤمن
سماعه گويد: از امام صادق عليه السّلام اين قول خداى عز و جل را پرسيدم:
(هر كه انسانى را بجز براى قصاص انسانى بكشد، گويا همه مردم را كشته، و هر كه او را زنده كند گويا همه
مردم را زنده كرده، 32 سوره 5)
فرمود:« هر كه او را از گمراهى بسوى هدايت برد گويا او را زنده كرده و هر كه او را از هدايت بسوى
گمراهى برد، گويا او را كشته است.»
شرح
- اصل آيه در قرآن كريم بدين گونه است:
مِنْ أَجْلِ ذلِكَ كَتَبْنا عَلى بَنِي إِسْرائِيلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ
جَمِيعاً وَ مَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعاً،
و در اين روايت نقل بمعنى شده و بجهت ظهورش ببرخى از آن اكتفا گشته است.
مفسرين در بيان آيه وجوهى گفته اند كه شايد وجه بهترش اينست كه چون كسى يكنفر را بكشد احساسات عمومى
را جريحه دار ميكند و همه مردم دشمن او ميشوند، پس مثل اينست كه همه مردم را كشته و كسى كه يكنفر را زنده
كند يا هدايت نمايد، خدا پاداش زنده كردن و هدايت نمودن همه مردم را باو دهد، زيرا بسبب احسانى كه به برادر
آنها كرده، همه را خرسند و شادمان نموده پس گويا همه را زنده كرده است.
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج3، ص: 300
