و ارفع يديك من الطعام و انت تشتهيه.

دست از طعام بردار در حالى كه هنوز اشتهايت باقى است.

در زيانهاى پركردن شكم و فوايد كم خوردن هر كس كما بيش مطالبى را خوانده و شنيده و تجربه كرده است. در اين كتاب نيز به بعضى از آنها

برخورد ميكنيد ولى آنچه مورد اهميت و قابل بحث است و در غير اين كتاب كمتر بآن دست مى‏يابيد موضوع تفاوتى است كه از نظر اشتها ميان

ما و حيوانات وجود دارد. حيوانات بيش از آنچه مصلحتشان هست ميل و اشتها پيدا نميكنند.

حكمت كردگار بحيوانات عقل نداده تا صلاح و فساد خويش را تشخيص دهند ولى ميل آنها را در حد لزوم محدود كرده است، ساختمان جهاز

هاضمه آنها با ما فرق دارد.

غذائى را كه ما ميخوريم حتما بايد وارد معده ما بشود تا بواسطه ترشح غدد هضم و جذب بدن گردد ولى اغلب حيوانات خصوص چهارپايان يك

قسمت عمل هضم در مرى و قسمت ديگر در روده‏هاى آنها انجام ميگيرد گرچه در مرى انسان نيز اين خاصيت بطور مختصرى يافت مى‏شود اما

چون روده‏هاى انسان بهيچ وجه ترشح اسيدى ندارد و همه اعمال هضم در خود معده بايد صورت بگيرد لذا شرط تماميت عمل هضم كه مدخليت

تام در سلامتى ما دارد آنست كه سر معده كمى‏خالى باشد تا معده بآسانى بتواند روى غذا فعاليت كند، معده ما مشكى را مى‏ماند كه دوغ در آن

ريخته و بزنند تا كره‏اش جدا شود و معلومست مشكى كه پر باشد اين كار از او ساخته نيست چنانچه اصرار داشته باشند با خطر تركيدن دست

بگريبان است.

طب الرضا عليه السلام / ترجمه امير صادقى، ص: 115