در تمام آیات مهدویت از امام مهدی(عج) نام برده نشده است؛ همان گونه که از سایر امامان به ویژه اولین جانشین پیامبر، حضرت علی(ع) نام برده نشده است. علت چیست؟
اولا، چنانکه گفتیم، شیوه قرآن در معرفی دو گونه است و معرفی به ویژگی‌ها و صفات، در مواردی گوینده را از نام بردن بی‌نیاز می‌کند؛ به ویژه در مساله امامت که بیان ویژگی‌های شخص امام، صلاحیت‌ها و شایستگی‌های او را برای امامت آشکار می‌کند.
ثانیا، گاهی در نام بردن، مانعی مانند خطر تحریف وجود دارد؛ چنانکه در معرفی شخص امام و بردن نام او این گونه بود؛ یعنی اگر قرآن از امام علی(ع) نام می‌برد، دشمنان کینه توز و منافقان برای حذف نام او از قرآن، به تحریف و کم و زیاد کردن قرآن اقدام می‌کردند و این سند جاودان الهی و آخرین کتاب آسمانی را بی اعتبار می‌نمودند.
ثالثا، خداوند در قرآن، نماز و زکات و حج را بیان کرده؛ اما بیان حدود و احکام آن‌ها را به پیامبر واگذار کرده است و در امامت نیز؛ لزوم پیروی از امام معصوم را بیان کرده؛ ولی معرفی مصادیق و اشخاص آن را به پیامبر حواله کرده است.
روشن است که این وظیفه از سوی خدا به پیامبر اکرم داده شده است، آن‌جا که می‌فرماید: وانزلنا الیک الذکر لتبین للناس ما نزل الیهم؛ و برتو قرآن را نازل کردیم، تا آنچه را برای مردم نازل شده است، برایشان بیان کنی.
پیامبر اکرم در حدیث ثقلین، عترت خود را در ردیف قرآن قرارداد و به پیروی از آن‌ها دستور داد، تا ایشان را نیز به عنوان مفسران واقعی قرآن پس از خود به مسلمین به مسلمین بشناساند.
بنابراین همان گونه که سخن پیامبر در توضیح و تفسیر قرآن برای همه مسلمین حجت است، بیان امامان معصوم(علیهم السلام) نیز در شرح ظاهر و باطن آیات قرآن، حجیت دارد.
(محمد امین بالا دستیان و همکاران، نگین آفرینش،قم، مرکز تخصصی مهدویت، ج1، 1391، ص70.)
