پاسخ:
اسلام با هر گونه ظلم و تعدی به فرد یا جامعه مخالف است از این رو مقابله با ستمگران و گرفتن حق مظلومان را امری ممدوح و گاه واجب می‌شمرد. قرآن کریم در آیات 14 و 15 سوره توبه به مسلمانان فرمان می‌دهد که با کافران و مشرکان نبرد کنند:
14: قاتِلُوهُمْ یُعَذِّبْهُمُ اللّهُ بِأَیْدیکُمْ وَ یُخْزِهِمْ وَ یَنْصُرْکُمْ عَلَیْهِمْ وَ یَشْفِ صُدُورَ قَوْم مُؤْمِنینَ؛
15: وَ یُذْهِبْ غَیْظَ قُلُوبِهِمْ وَ یَتُوبُ اللّهُ عَلى مَنْ یَشاءُ وَ اللّهُ عَلیمٌ حَکیمٌ؛
در آیه 39 شوری نیز یکی از ویژگی‌های مؤمنان راستین را یاری طلبیدن از دیگران برای رفع ظلم از خود و گرفتن انتقام گرفته نشود موجب گستاخی آنان و تضییع حقوق دیگران شده و فساد و ناامنی در جامعه گسترش می‌یابد.
طبق آیه 40 و 41 سوره شوری:
جَزاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُها فَمَنْ عَفا وَ أَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ 40 “وَ لَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولئِكَ ما عَلَيْهِمْ مِنْ سَبِيلٍ 41″
انتقام در امور شخصی جایز است.
در صورتی که ظلم و بدی متوجه حقوق عموم مردم بوده و گرفتن انتقام موجب جلوگیری از ظلم، فساد و ناامنی گردد اسلام گرفتن انتقام را لازم دانسته و برآن تأکید کرده است؛ اما از آنجا که حقوق فردی در میان است و گذشتن از انتقام مفسده‌ای در پی ندارد اسلام عفو را از انتقام بهتر خوانده و کسانی را که از حقوق خویش بگذرند، مستحق اجر و پاداش الهی دانسته: آیات 40 تا 43 سوره شوری:
إِنَّ اللّهَ لاَيَظْلِمُ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ وَإِن تَكُ حَسَنَةً يُضَاعِفْهَا وَيُؤْتِ مِن لَّدُنْهُ أَجْرًا عَظِيمًا….”
منبع: طالب‌پور،حمید، پاسخ به شبهات عاشورایی ،ص .
7
