حسين بن على عليه السلام فرمود:

چون فاطمه عليها السلام وفات كرد، امير المؤمنين او را پنهان بخاك سپرد و جاى قبرش را ناپديد كرد، سپس برخاست

و رو بجانب قبر رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله كرد و گفت: سلام بر تو اى رسول خدا از جانب من و از جانب دخترت و

ديداركننده‏ ات و آنكه در خاك رفته و از من جدا شده و در بقعه تو آمده و خدا زود رسيدن او را نزد تو برايش برگزيده.

اى رسول خدا! شكيبائيم از فراق محبوبه‏ ات كم شده و خود داريم از سرور زنان جهان نابود گشته، جز اينكه براى من

در پيروى از سنت تو كه در فراقت كشيدم جاى دلدارى باقى است، زيرا من سر ترا در لحد آرامگاهت نهادم و جان

مقدس تو از ميان گلو و سينه من خارج شد (يعنى هنگام جان دادن سرت بسينه من چسبيده بود) آرى، در كتاب

خدا براى من بهترين پذيرش (و صبر بر اين مصيبت‏) است، إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‏، همانا امانت پس گرفته شد و

گروگان دريافت گشت و زهرا از دستم ربوده شد.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏2 ؛ ص356

رسول خدا (ص) فرمود:

“صبر سه است: صبر بر مصيبت‏ و صبر بر طاعت و صبر از گناه كردن.

هر كه در مصيبت صبر كند تا آن را به تسلى خوبى جواب گويد، خدا برايش سيصد درجه نويسد كه

ميان هر درجه تا درجه ديگر به مانند ميان آسمان است تا زمين و هر كه بر طاعت صبر كند خدا

برايش ششصد درجه نويسد كه ميان درجه‏ اى تا درجه ديگر از عمق زمين است تا عرش و هر

كه بر معصيت صبر كند، خدا برايش‏ نهصد درجه نويسد كه ميان هر درجه تا درجه ديگر از عمق

زمين تا پايان عرش باشد.”

أصول الكافي / ترجمه كمره‏ اى، ج‏4، ص: 281

و امير المؤمنين عليه السّلام مردى را شنيد كه ميگويد:

«بخيل معذورتر از ظالم است. پس به او فرمود: دروغ گفتى، زيرا ظالم گاهى توبه ميكند، و آمرزش

ميطلبد، و مال به ستم گرفته را به صاحبش باز ميگرداند، ولى شخص «شحيح»- يعنى مبتلا به بخل

شديد- چون بخل شديدش به جنبش آيد از دادن زكات و صدقه، و صلۀ رحم، و پذيرائى ميهمان، و

انفاق در راه خداى عزّ و جلّ، و ابواب احسان امتناع ميكند و حرام است بهشت را كه شحيحى به

آن داخل شود.

و امام صادق عليه السّلام فرمود:

“كارهاى نجات بخش اطعام طعام و افشاء سلام، و اقدام به نماز در شب به هنگامى است كه مردم در خواب باشند.”

من لا يحضره الفقيه - ترجمه، ج‌2، ص: 370‌

و رسول خدا صلّى اللّٰه عليه و آله فرمود:

“هيچ چيزى مانند شحّ يعنى بخل شديد اسلام شخص را تباه نميسازد،

سپس فرمود:

همانا كه اين شحّ حركت خفيف و نامحسوسى مانند حركت مور، و انواع و شاخه‌هائى مانند انواع و شاخه‌هاى دام صياد دارد.”

و امير المؤمنين عليه السّلام فرمود:

“چون خداى عزّ و جلّ را به بنده‌اى كارى نباشد، او را گرفتار بخل ميسازد.”

من لا يحضره الفقيه - ترجمه، ج‌2، ص: 370‌

و از فضل بن ابى قرّه سمندى روايت شده است، كه گفت: امام صادق عليه السّلام مرا فرمود:

آيا ميدانى شحيح كيست؟ گفتم: او بخيل است.

امام فرمود:

“شحّ شديدتر از بخل است، زيرا بخيل نسبت به چيزى كه در دست خود دارد بخل ميورزد، و شحيح

هم به آنچه در دست مردم است، و هم به آنچه در دست خود او است بخل ميكند، چندان كه چيزى

را در دست مردم نمى‌بيند مگر آنكه آرزو ميكند كه آن چيز چه از طريق حلال و چه از راه حرام متعلّق

به او باشد و به آنچه خداى عزّ و جلّ روزى او ساخته است قناعت نميكند.”

من لا يحضره الفقيه - ترجمه، ج‌2، ص: 369‌

و رسول خدا صلّى اللّٰه عليه و آله فرمود:

“كسى كه زكات واجب را از‌ مال خود بپردازد، و دست عطا در قوم خود بگشايد، بخيل نيست، بلكه

بخيل «حقيقت بخيل» كسى است كه زكات واجب را از مال خود نپردازد، و دست عطا در قوم خود

نگشايد در حالى كه در موارد ديگر تبذير كند.”

من لا يحضره الفقيه - ترجمه، ج‌2، ص: 369‌