محمد بن سنان گويد:

خدمت امام على النقى عليه السلام رسيدم، فرمود: اى محمد! براى آل فرج پيش آمدى شده است؟

گفتم: آرى، عمر (بن فرج كه والى مدينه بود) وفات كرد، حضرت فرمود، الحمد لله و تا 24 بار شمردم

(كه اين جمله را تكرار كرد) عرضكردم: آقاى من؟ اگر ميدانستم اين خبر شما را مسرور ميكند، پا برهنه

و دوان خدمت شما مى‏آمدم. فرمود: اى محمد! مگر نميدانى او- كه خدايش لعنت كند- بپدرم محمد بن

على چه گفته؟ عرضكردم: نه، فرمود: در باره موضوعى پدرم با او سخن مى‏ گفت، او در جواب گفت:

بگمانم تو مستى، پدرم فرمود: خدايا اگر تو ميدانى كه من امروز را براى رضاى تو روزه داشتم، مزه

غارت شدن و خوارى اسارت را باو بچشان، بخدا سوگند كه پس از چند روز پولها و دارائيش غارت شد

و سپس او را با سيرى گرفتند و اينك هم مرده است،- خدايش رحمت نكند- خدا از او انتقام گرفت و

همواره انتقام دوستانش را از دشمنانش ميگيرد.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏2، ص: 422

عبد اللَّه بن رزين گويد: من در مدينه- شهر پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله- مجاور بودم و امام جواد عليه السلام هر روز هنگام

ظهر بمسجد مى‏آمد و در صحن فرود ميشد و بطرف پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله ميرفت، بآن حضرت سلام ميداد و سپس

بجانب خانه فاطمه عليها السلام برميگشت و نعلينش را ميكند و بنماز ميايستاد، شيطان بمن وسوسه كرد و گفت: چون

فرود آمد، برو و از خاكى كه بر آن قدم ميگذارد برگير (در صورتى كه امام باين امر راضى نبود و استحباب چنين كارى از هيچ

معصومى روايت نشده است) من در آن روز بانتظار نشستم تا اين كار را انجام دهم، چون ظهر شد، حضرت بيامد و بر الاغش

سوار بود، ولى در محلى كه هميشه فرود مى‏آمد پائين نشد، بلكه روى سنگى كه در مسجد بود فرود آمد، آنگاه وارد شد و

بر پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله سلام داد، سپس بجائى كه نماز ميگذاشت رفت و چند روز چنين كرد.

با خود گفتم: چون نعلينش را (براى نماز) بيرون كرد ميروم و ريگهائى را كه بر آن قدم نهاده برميگيرم، چون فردا شد، نزديك

ظهر بيامد و روى سنگ پائين شد و بمسجد در آمد و بپيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله سلام داد، سپس بجاى نمازش رفت و با

نعلينش نماز گزارد و آنها را بيرون نياورد و تا چند روز چنين مى‏كرد.

با خود گفتم: اينجا برايم ممكن نشد، من بايد بدر حمام بروم، چون وارد حمام شد، از خاكى كه بر آن قدم نهاده برگيرم. پرسيدم

حضرت بكدام حمام ميرود؟ گفتند: حمامى كه در بقيع است و صاحبش مردى از خاندان طلحه است، من روزى را كه آن حضرت

بحمام ميرفت پرسيدم و دانستم، بدر حمام رفتم و نزد طلحى (صاحب حمام) نشستم و با او سخن ميگفتم و در انتظار آمدن آن

حضرت بودم.

طلحى بمن گفت: اگر ميخواهى بحمام بروى، برخيز و برو كه يك ساعت ديگر براى تو ممكن نيست گفتم: چرا؟ گفت: زيرا ابن الرضا

ميخواهد بحمام آيد، گفتم: ابن الرضا كيست؟ گفت:

مردى است شايسته و پرهيزگار از آل محمد. گفتم: مگر نميشود ديگرى با او بحمام رود؟ گفت: هر وقت او مى‏آيد حمام را برايش

خلوت ميكنيم، ما در اينسخن بوديم كه با غلامانش تشريف آورد و غلامى در پيشش بود كه حصيرى همراه داشت، وارد رختكن

حمام شد و حصير را پهن كرد، حضرت هم رسيد و سلام كرد و با الاغش وارد حجره شد و برختكن رفت و روى حصير پياده شد.

من بطلحى گفتم: همين است كسى كه او را بشايستگى و پرهيزگارى معرفى كردى؟!! (پس چرا سواره برختكن حمام رفت؟)

گفت: بخدا كه او هيچ گاه غير از امروز چنين نميكرد، من با خود گفتم: نيت من سبب اين عمل شد و من او را بر اين كار واداشتم

[من او را باين جنايت نسبت دادم‏] باز با خود گفتم:

انتظار ميكشم تا بيرون بيايد، شايد بتوانم بمقصودم رسم، چون بيرون آمد، لباس پوشيد و الاغ را طلبيد تا در رختكن آوردند، از همان

روى حصير سوار شد و بيرون رفت، با خود گفتم بخدا كه من آن حضرت را اذيت كردم، ديگر نميكنم و هرگز باين فكر نميافتم و بر آن

تصميم جدى گرفتم.

سپس چون آن روز وقت ظهر شد سوار الاغش بيامد و در همان صحن كه فرود مى‏آمد پياده شد و وارد مسجد گشت و بپيغمبر

صلّى اللَّه عليه و آله سلام داد و در جايى كه در خانه فاطمه عليها سلام نماز ميگزارد بيامد و نعلينش را بكند و بنماز ايستاد.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏2، ص: 416

ابا عبيده حذاء گويد: از مدينه تا مكه در يكتاى كجاوه همراه امام باقر عليه السّلام بودم، حضرت در بين

راه پياده شد و قضاء حاجت كرد و برگشت و فرمود: ابا عبيده دستت را بده، من دستم را دراز كردم،

حضرت چنان فشرد كه در انگشتانم فشار را احساس كردم. سپس فرمود: اى ابا عبيده هر مسلمانى

كه برادر مسلمانش را ملاقات كند و با او مصافحه نمايد و انگشتان خود را با انگشتان او درهم كند،

گناهان آنها مانند برگ درختان در فصل زمستان بريزد.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 261

امام صادق عليه السلام فرمود:

“مسلمان برادر مسلمانست، باو ستم نكند و او را وانگذارد و نسبت باو خيانت نكند، و بر

مسلمانان سزاوار است در پيوستگى با يك ديگر كوشش كنند و در كمك كردن بر مهربانى

دو جانبه و مواسات با نيازمندان و عطوفت با يك ديگر تا چنان باشيد كه خداى عز و جل

بشما دستور فرموده كه: رُحَماءُ بَيْنَهُمْ‏ «با يك ديگر مهر ورزند 29 سوره 48» با يك ديگر

مهربانند و نسبت بامرى كه مربوط بآنهاست و فوت شده اندوهگين باشد، بر همان روشى

كه گروه انصار در زمان رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله بودند.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏3 ؛ ص253

امام صادق عليه السّلام فرمود:

“هر كه از برادر مؤمن گرفتار تشنه كام خود هنگام بى‏تابيش فريادرسى كند و او را

از گرفتارى نجات دهد و براى رسيدن بحاجتش او را يارى كند، خداى عز و جل بسبب

آن عمل 72 رحمت از جانب خود برايش نويسد، كه يكى از آنها را بزودى (در دنيا) باو

دهد و بسبب آن امر زندگيش‏ را اصلاح كند و 71 رحمت ديگر را براى هراس و

ترسهاى روز قيامتش ذخيره كند.“

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 286

ابى عماره گويد: هر گاه حماد بن ابى حنيفه مرا ملاقات ميكرد، ميگفت حديث را برايم تكرار كن،

من هم بازگو ميكردم و ميگفتم: براى ما روايت شده كه: هر گاه عابدى در بنى اسرائيل بنهايت

درجه عبادت ميرسيد، براى حوائج مردم گام برميداشت و در راه صلاح آنها خود را برنج ميانداخت.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 285

صفوان جمال گويد: خدمت امام صادق عليه السّلام نشسته بودم كه مردى از اهل مكه بنام ميمون در آمد

و از نداشتن كرايه شكايت كرد، حضرت بمن فرمود: برخيز و برادرت را يارى كن، من برخاستم و همراه او شدم

تا خدا كرايه او را فراهم ساخت، سپس بمكان خود برگشتم.
امام صادق عليه السّلام فرمود: براى حاجت برادرت چه كردى؟ عرضكردم: پدر و مادر بقربانت، خدا آن را روا كرد،

حضرت ابتداء فرمود: همانا اگر برادر مسلمانت را يارى كنى، نزد من از طواف يك هفته هفت شوط بهتر است،

سپس فرمود. مردى نزد حسن بن على عليهما السّلام آمد و عرضكرد:
پدر و مادرم بقربانت، مرا بقضاء حاجتى يارى كن، حضرت نعلين پوشيد و همراه او شد، در بيان راه حسين

صلوات اللَّه عليه را ديد كه بنماز ايستاده است، امام حسن عليه السّلام بآن مرد فرمود: چرا از ابى عبد اللَّه

(حسين بن على عليه السّلام) براى قضاء حاجتت كمك نخواستى؟ عرضكرد: پدر و مادرم بقربانت اين كار را

كردم، اعتكافش را يادآور شد، امام حسن عليه السّلام فرمود: همانا اگر او ترا يارى ميكرد از اعتكاف يك

ماهش بهتر بود.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 285

شرح‏

- اگر اشكال شود كه چرا امام حسين عليه السّلام او را بقضاء و حاجتش يارى نكرد، چهار جواب ميتوان گفت:

اول- ممكن است امام حسين عليه السّلام عذر شرعى ديگرى غير از اعتكاف داشته و بآن مرد اظهار نفرموده است.

دوم- استبعادى ندارد كه هر امامى پيش از امامتش علمش از امام زمان خود كمتر باشد يا آنچه‏ را ثوابش كمتر است انتخاب كند.

سوم- امام حسين عليه السّلام ميخواست ثواب اين عمل را به برادرش امام حسن عليه السّلام رساند.

چهارم- ممكن است شخص ديگرى بآن مرد گفته باشد: امام حسين عليه السّلام در حال اعتكافست مرآت ج 2 ص 186.