سليم از امير المؤمنين عليه السّلام نقل مى‏ كند كه فرمود:

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود:

«از شناخت دينى شخص آن است كه در آنچه براى او فايده‏اى ندارد كم سخن بگويد».

أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم ؛ ص678

امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: نفاق بر چهار پايه است: هواى نفس و سازشكارى و غضب و طمع.
شعبه‏هاى هواى نفس‏
هواى نفس بر چهار شعبه است: ظلم و دشمنى و شهوت و طغيان.
كسى كه ظلم كند امور پيچيده‏اش زياد مى‏شود و مردم او را رها مى‏كنند و بر عليه او كمك مى‏كنند.
هر كس تجاوز كند مردم از شر او در امان نيستند و قلب او سلامت نمى‏ماند و در شهوات نمى‏تواند نفس خود را كنترل كند.
هر كس نفس خود را در شهوات ملامت نكند در امور خبيث فرو مى‏رود.
و هر كس طغيان كند عمدا و بدون دليل گمراه مى‏شود.
شعبه‏هاى سازشكارى‏
سازشكارى بر چهار شعبه است: بر مغرور شدن و آرزو و بر حذر بودن و عقب انداختن وعده‏ها. و اين بدان صورت است كه بر حذر بودن از حق باز مى‏دارد، و عقب انداختن وعده‏ها موجب تفريط در عمل تا هنگام اجل مى‏شود و اگر آرزو نبود انسان حساب آنچه در آن است را مى‏دانست، و اگر انسان حساب آنچه در آن است را مى‏دانست بطور ناگهانى از وحشت و ترس مى‏مرد. و مغرور شدن باعث كوتاهى انسان در عمل مى‏شود .
شعبه‏هاى غضب‏
غضب بر چهار شعبه است: تكبر و فخر و غيرت كاذب و تعصّب.
هر كس خود را بالا بگيرد به حق پشت مى‏كند. و هر كس فخر كند به فسق و فجور مبتلا مى‏شود، و هر كس غيرت كاذب نشان دهد بر گناهان اصرار مى‏ورزد، و هر كس را تعصّب بگيرد ظلم مى‏كند. و چه بد چيزى است در پل صراط كارى كه بين پشت كردن به حق و فسق و فجور و اصرار بر گناهان و ظلم باشد.
شعبه‏هاى طمع‏
طمع چهار شعبه است: خوشحالى و شادى بيش از حد و لجاجت و روى هم انباشتن‏.
خوشحالى نزد خداوند پسنديده نيست، شادى بيش از حد عجب است، و لجاجت بلايى است براى كسى كه او را مجبور به كشيدن بار گناهان كرده است. و روى هم انباشتن‏ لهو و بازى و مشغوليّت است و تبديل كردن چيزى كه پست‏تر است به چيزى بهتر مى‏باشد.
و اينها، نفاق و پايه‏ها و شعبه‏هاى آن است.
أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم ؛ ص671

 رسول خدا (ص) فرمود:

“خداى تبارك و تعالى از هر چيز چهار شماره برگزيد از فرشتگان

                                                                              جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل و فرشته مرگ (عزرائيل) را

و از پيمبران چهار نفر براى مبارزه بوسيله شمشير:

                                                                                ابراهيم و داود و موسى و من

و از خاندانها چهار خاندان كه فرمود:

                                                                                خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر جهانيان برگزيد

و از شهرها چهار شهر برگزيد و فرمود:

                                                                                سوگند به تين و زيتون و طور سنين و اين بلد امين پس مقصود از تين مدينه است

                                                                                 و از زيتون بيت المقدس و از طور سينين كوفه و از بلد امين مكه

و از زنها چهار زن برگزيد

                                                                                   مريم و آسية و خديجة و فاطمة

و از اعمال حج چهار عمل را برگزيد

                                                                                   قربانى كردن و صدا به لبيك بلند كردن و احرام و طواف و

از ماه‏ها چهار ماه كه ماههاى حرامند برگزيد

                                                                                   رجب و شوال و ذى قعدة و ذى الحجة و

از روزها چهار روز برگزيد

                                                                                  روز جمعة و روز تروية (هشتم ذى الحجة) و روز عرفة و روز عيد قربان‏.

الخصال / ترجمه فهرى ؛ ج‏1 ؛ ص249

به ابو عبد الله صادق (ع) گفتم:

“اگر كسى فرزند خود را عقيقه نكرده باشد، تا هنگامى كه نوجوانى غيربالغ و يا مردى بالغ شود،

تكليف عقيقه او چه خواهد بود؟ ابو عبد الله گفت: اگر در يك روز عيد قربان‏ به نام فرزندش قربانى

كرده باشد و يا خود فرزند به نام خودش قربانى كرده باشد، جاى عقيقه را خواهد گرفت. ابو عبد

الله گفت: جدم رسول خدا كه صلوات خدا بر او باد گفته است: آدمى‏زاده در گرو عقيقه است، خواه

پدر و مادر فرزند خود را از گرو خارج كنند و يا نكنند.”

گزيده كافى ؛ ج‏5 ؛ ص197

 ابان بن محمد از امام جواد (ع) نقل مى‏ كند كه فرمود:

“در روز عيد قربان چيزى با فضيلت‏تر از پنج چيز نيست: قربانى كردن، يا راه رفتن در جهت

نيكى به پدر و مادر يا خويشاوندى كه قطع رحم كرده تا به او چيزى ببخشد و آغاز سلام

كند، يا مردى كه از بهترين جاى قربانيش به ديگران اطعام كند و بقيه آن را به همسايگان

از يتيمان و بيچارگان و بردگان بدهد و از اسيران دلجويى كند”

الخصال / ترجمه جعفرى ؛ ج‏1 ؛ ص433

از امام صادق عَلَيْهِ السَّلَامُ (نقل شده است كه) فرمود:

“همانا براى هر بنده‏ اى نزد خداوند درجه و مقامى است كه نمى‏ تواند به‏ وسيله اعمال به آن

مقام دست يابد، پس او را نسبت به جسم، يا اموال و يا فرزندانش مبتلا مى‏ گرداند، اگر تحمّل

و صبر نمايد، خداوند او را به آن درجه و مقام خواهد رساند.”

ترجمه المؤمن ؛ ص49