اصل «نفی سَبیل»
از مهم‏ترین اصول و قواعد فقهی کاربردی است که در عرصه‌های مختلف روابط داخلی و خارجی مسلمانان، نقشی بنیادین دارد و برگرفته از قرآن است : وَ لَنْ يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكافِرينَ عَلَى الْمُؤْمِنينَ سَبيلاً؛ و خدا هرگز هيچ راه سلطه‏ اى به سود كافران بر ضدّ مؤمنان قرار نداده است.
نفی سَبیل»به معنای نفی تشریعی هرگونه سلطه و استیلای کفار بر مسلمانان است؛ زیرا مسلمانان دارای احترام و عزّت نفس هستند و نباید تن به ذلت کفار و سلطه آنان دهند. زیرا کفار با سلطه اقتصادی دو کار بزرگ انجام می‌دهند:
کالاهای تولیدی خود را به مصرف مسلمانان درآورده و بازار خود را پویا نگه می‏دارند و مسلمانان را نیز مصرف‌گرا بار می‌آورند.
با ارائه کالاهای غیر اسلامی، زمینه را برای گسترش فرهنگ غیر دینی و غیر اخلاقی فراهم می‌سازند تا به واسطه این کار، دایره سلطه را بیش‏تر و گسترده‌تر سازند.

اصل «وجوب حفظ نظام» یا «حُرمت اختلال نظام»
این دو اصل، حکم مستقل عقلی هستند؛ یعنی هر فعل یا ترک فعلی که موجب اختلال در نظام اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی کشور اسلامی باشد، قبیح و حرام است.
این واژه از اهمّ واجبات عقلی و شرعی خواهد بود. همان طور که امام خمینی (ره) فرمود: مسئله حفظ نظام جمهوری اسلامی در این عصر و با وضعی که در دنیا مشاهده می‌شود، از اهمّ واجبات عقلی و شرعی است. ایشان در جای دیگری فرمود: حفظ اسلام، جزء فرایضی است که هیچ فریضه‏ ای بالاتر از آن نیست.
در نتیجه بر مبنای قاعده «وجوب حفظ نظام»، مصرف محصولات داخلی و اجتناب از تولیدات خارجی، موجب می ‏شود اساس اسلام و حکومت اسلامی در مواجهه با دشمنان، مصونیت و اقتدار پیدا کند.