امرود(1): دل را جلا مى‌دهد، و معده را دباغت مى‌كند خصوصاً در وقتى‌كه طعام خورده باشد.
آلو: اطفاى حرارت مى‌كند، و صفرا را ساكن مى‌سازد، و خشك آن جوشش خون را فرومى‌نشاند و مرض را ميراند.
اترُج: بعد از طعام خوردن نافع است، و حضرت رسالت پناه صلى الله عليه و آله و سلم ترنج سبز را دوست مى‌داشته‌اند.
سنجد: دباغت معده مى‌كند، و بواسير را زايل مى‌سازد، و ساقين را قوى مى‌كند، و تقطير بول را نافع است.
كاسنى: امان است از قولنج هر صبح هفت ورق از آن، و بر هر ورقى از آن قطره‌اى از آب بهشت است، و باه را زياده مى‌كند، و فرزند را نيك مى‌سازد، و در آن شفاى هزار مرض است.
باد روج: يعنى ريحان كوهى سُدّه را مى‌گشايد، و اشتهاى طعام مى‌آورد، و سل را مى‌برد، و هضم طعام مى‌كند و حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام آن را دوست مى‌داشته‌اند.
گندنا «2»: جهت سپرز نافع است، و اگر سه روز بخورند بوى دهن را خوش مى‌گرداند، و بادها را دفع مى‌كند، و قطع بواسير مى‌كند، و امان است از جذام، حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام آن را با نمك مى‌خورده‌اند.
كرفس: طعام الياس و يوشع و يسع پيغمبران است، خوردن آن باعث زيادتى حافظه مى‌گردد، و دل را پاك مى‌كند، و جنون و جذام و برص را برطرف مى‌سازد.
خرفه «3»: حضرت فاطمه عليها السلام آن را دوست مى‌داشته‌اند.
كاهو: خون را صاف مى‌كند.
سداب «4»: عقل را مى‌افزايد.
______________________________
(1) گلابى.
(2) گندنا: تره.
(3) گياهى است تيره … داراى تخم‌هاى ريز و سياه كه در پزشكى به كار مى‌رود.
(4) گياهى است از ردۀ دو لپه. برگهايش ضخيم و سبز مايل به آبى و گلهايش زرد رنگ و ميوه‌اش كپسول كه داراى دانه‌هاى قهوه‌اى است.
جامع عباسى و تكميل آن ص: 778
