کلمه اسراف کلمه جامعی است که هر گونه زیاده که هر گونه زیاده‌روی در کمیت و کیفیت و بیهوده‌گرایی و اتلاف و مانند آن را شامل می‌شود.
این روش قرآن است که به هنگام تشویق به استفاده کردن از مواهب آفرینش فورا جلوی سوء استفاده را گرفته و به اعتدال توصیه می‌کند.
برخی از مفسران می‌نویسند: در اینجا چهار عنوان داریم:
الف: تقتیر (اینکه کسی در مصرف چیزهایی که لازمه زندگی است کوتاهی کند که این امر مبغوض است.)
ب: تبذیر (اینکه کسی اموال را در مصارف مشروع عقلانی است که ممدوح است.)
پ: قصد و اقتصاد (میانه‌روی که صرف اموال در مصارف مشروع عقلایی است که ممدوح است.)
ت: اسراف؛ زیاده‌روی در مصرف است که در مقابل آن سه عنوان بالا است و مذموم می‌باشد. بلکه اسراف از گناهان کبیره شمرده شده است و آیاتی در مذمت آن نازل شده است از جمله همین آیه: “انه لایحب المسرفین” زیرا عدم حب الهی دال بر مبغوضیت است بخصوص در این مقام که به منزله علت تحریم است.
در تفسیر مجمع البیان نیز عدم محبت الهی را به معنای مبغوضیت گرفته‌اند. (طبرسی، مجمع البیان، ج 2، ص 412)
رضایی اصفهانی، محمدعلی، پژوهشی در اعجاز علمی قرآن، رشت: انتشارات کتاب مبین، 1394
