کارگاه خلاصه نویسی

در روز پنج شنیه مورخ93/11/23 کارگاه خلاصه نویسی در این مرکز برگزار شد. شرکت کنندگاه این کارگاه طلاب سطح سخ اردکان و سطح دو احمدآباد بودند.در این کارگاه از بیانات آقای وحیدی استاد حوزه و دانشگاه بهره مند شدندو

آقای وحیدی با توجه به نیاز جامعه ی کنونی به خلاصه نویسی در مورد ماهیت و اصول خلاصه نویسی کتاب صحبت کردند و نکاتب مفید و کاربردی در این زمینه مطرح کردند و از طلاب خواستند با مطالعه ی کتابهای گوناگون و خلاصه کردن کتابهای مختلف پاسخگوی شبهات جوانان جامعه مخصوصا قشر دانشجو باشند.

از جمله اصول خلاصه نویسی که ایشان مطرح کردند:در ابتدا فردی که میخواهد خلاصه نویسی کند باید بداند در چند صفحه می خواهد خلاصه نویسی کند و سپس از این اصول کمک بگیرد:

1-مطالعه اجمالی کتاب

2- مشخص کردن مطالب اصلی، فرعی و عمده

3- حذف مطالب غیرعمده و باقی گذاشتن مطالب اصلی

4-حذف نمونه ها و شاهد مثال های تاریخی و جملات معترضه و عبارتهای مترادف و…

در پایان ایشان پاسخگوی سوالات طلاب در زمینه های تحقیقو پژوهش و خلاصه نویسی بودند.

از جمله لیالى شریفه شب عید فطر می باشد و در فضیلت و ثواب عبادت و احیاى آن احادیث ‏بسیار وارد شده و روایت‏ شده است که آن شب کمتر از شب قدر نیست. برای درک این شب عزیز انجام اعمالی از ائمه علیهم السلام به ما سفارش شده است :

1- در هنگام غروب آفتاب غسل انجام شود .

2- آن شب به نماز، دعا، استغفار، درخواست از حق تعالى و بیتوته در مسجد احیا گردد.

3- بعد از نماز مغرب و عشاء ، نماز صبح و نمازعید فطر ذکر؛” الله اکبر الله اکبر، لا اله الا الله و الله اکبر الله اکبر و لله الحمد الحمد لله على ما هدانا و له الشکر على ما اولانا ” گفته شود.

4- بعد از نماز مغرب و نافله آن، دست ها را به سوى آسمان بلند کرده و بگوید:” یا ذاالمن و الطول یا ذاالجود یا مصطفی محمد و ناصره صل على محمد و آل محمد و اغفرلی کل ذنب احصیته وهو عندک فی کتاب مبین.” پس به سجده برود و صد مرتبه در سجده بگوید: ” اتوب الى الله ” پس هر حاجت که دارد از حق تعالى بخواهد که ان شاء الله تعالى بر آورده خواهد شد. در روایتی از ‏شیخ آمده که: بعد از نماز مغرب به سجده رود و بگوید” یا ذاالحول یا ذاالطول یا مصطفیا محمدا و ناصره صل على محمد و آل محمد واغفرلی کل ذنب اذنبته و نسیته انا و هو عندک فی کتاب مبین.” سپس صد مرتبه ” اتوب الى الله ” بگو.

5- زیارت امام حسین علیه السلام که فضیلت ‏بسیار دارد.

6- ده مرتبه ذکر” یا دائم الفضل علی البریة یا باسط الیدین بالعطیة یا صاحب المواهب السنیة صل علی محمد و آله خیرالوری سجیة واغفرلنا یا ذاالعلی فی هذه العشیة.” که از اعمال شب جمعه است، گفته شود.

7- ده رکعت نماز که در شب آخر ماه رمضان اقامه می شود که به صورت پنج نماز دو رکعتی ، در هر رکعت بعد از حمد، سوره توحید ده بار خوانده شود. و در رکوع و سجود ده مرتبه ذکر” سبحان الله والحمدلله و لا اله الاالله والله اکبر” گفته شود. پس از نماز هزار مرتبه استغفار کند و بعد از آن سر به سجده گذارد و بگوید:” یا حی یا قیوم یا ذاالجلال و الاکرام یا رحمان الدنیا والاخرة و رحیمهما یا ارحم الراحمین یا اله الاولین والآخرین اغفرلنا ذنوبنا و تقبل منا صلواتنا و صیامنا و قیامنا.”

و اعمالی دیگر…. .

کم کم غروب ماه خدا دیده می شود

صد حیف ازین بساط که برچیده میشود

در این بهار رحمت و غفران و مغفرت

خوشبخت آنکسی ست که بخشیده میشود

پیشاپیش عیدسعید فطر را به روزه داران گرامی تبریک عرض مینمائیم.

پناهیان:تنها در این شهر می‌شود حقیقت دنیا را دید

تنها در این شهر می‌شود حقیقت دنیا را دید، و شیرینی آخرت را چشید. آدم قبل از ورود به این شهر، باور نمی‌کند که زندگی بدون دست آلودن به دنیا چگونه می‌تواند این‌همه دلچسب باشد.
به گزارش فرهنگ نیوز ، «شهر خدا فرصتی است که وقتی نسیم ملایمش می‌آید و تو را در برمی‌گیرد، فکر می‌کنی برای همیشه با تو خواهد بود، ولی به ناگاه مانند یک رؤیا تو را تنها می‌گذارد و می‌رود و تنها خیال روی ماهش باقی می‌ماند و در روزمرّگی‌ها پنهان می‌شود. شب وصالش بسیار کوتاه است و روز فراقش بس طولانی…»
***
• (بخش اول)شیرینی مهمانی خدا را بچشیم-1چه احساسی نسبت به رمضان داشته باشیم؟(+لینک)
• (بخش دوم)پناهیان: نگرانی‌ها و شیرینی‌های ورود به ماه رمضان (+لینک )
کتاب «شهر خدا؛ رمضان و رازهای روزه‌داری» اثر حجت الاسلام پناهیان که انتشارات «بیان معنوی» چاپ هشتم آن را روانۀ بازار نشر کرده است، حاوی نکات و نگاهی نو و کاربردی برای بهره‌برداری بهتر از ماه مبارک رمضان است. به مناسبت فرا رسیدن ماه مبارک رمضان با برگزیده‌‌ای از این کتاب به استقبال روزها و شب‌های قشنگ ماه مبارک رمضان می‌رویم.
بخش سوم و چهارم از گزیده‌ها از بخشی از کتاب انتخاب شده است که با قلمی متفاوت به نگرش درآمده و فضای متفاوتی را برای تقویت ارتباط روحی با این ماه و کسب آمادگی روحی برای استفاده از برکات آن ایجاد می‌کند. گزیدۀ سوم را در ادامه می‌خوانید:
*** خدا در عالم، شهری دارد …
قال رسول‌الله(ص) : أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ قَدْ أَقْبَلَ إِلَیْکُمْ شَهْرُ اللَّهِ بِالْبَرَکَةِ وَ الرَّحْمَةِ وَ الْمَغْفِرَةِ … (1)
این رسول خدا(ص) است که ندا می‌دهد: آی مردم، شهر خدا با (دستانی پر از) برکت و رحمت و مغفرت به شما رو کرده است …
شهرها همه در ظرف مکان جای ندارند. خداوند مهربان در عالم شهری دارد، که در ظرف زمان قرار یافته است. شهر خدا که در زمانی معلوم و با گنجایشی نامحدود، همه ساله محل اقامت مهمانان خدای بزرگ می‌شود، همان خانۀ ملکوتی خداست و ضیافت‌خانۀ ملک پادشاهی پروردگار رحمان است؛ که با عظمتی بی‌نظیر مانند قلعه‌ای با برج و باروهای بلند بر روی تپه‌ای از باغستان بهشت بنا شده است. شهری که در آن این‌بار ملائکه به دور ساکنان خانۀ خدا طواف می‌کنند، و برای پذیرایی از مهمانان خدا مُحرِم می‌شوند.
این شهر باستانی که قدمت آن به ابتدای خلقت می‌رسد(2) و در جای‌جای آن اثر قدم‌های پاک اولیاء الهی پیداست، در ابتدا مهمان‌خانۀ پیامبران خدا بوده است و هم اکنون آن‌قدر وسعت یافته است که تمام امت آخرین پیامبر می‌توانند به آن راه یابند. کوچه پس کوچه‌های این شهر قدیمی، همه به خود خدا منتهی می‌شوند.
با آنکه شهر بسیار بزرگ و پهناور است، اما مسیرها همه کوتاه هستند و سفرها به سرعت انجام می‌گیرد. کوچه باغ‌های شهر گرچه قدیمی‌اند اما فرسوده نیستند. کوچه‌ها آب و جارو شده با درختانی سرسبز که سایه‌های پر مهر خود را بدون تاریکی بر رهروان گسترانیده‌اند، برای پذیرایی از مهمانان خدا آماده‌اند. در خم هر کوچه‌ای نمای دلنشین خانه‌ای از خانه‌های اولیاء خدا با نوای دلکشی از تلاوت، توجه تو را به آیه‌های خدای رحمان جلب می‌کند.
هزاران فرشتۀ زیبای الهی که هیچ همهمه‌ای ندارند و جایی را اشغال نمی‌کنند، در حال پذیرائی‌اند. با لب‌هایشان به تسبیح خدا مأمورند و با نگاه مهربانشان به تحسین مهمانان مشغول.
مهمانان این شهر گویا مقیم این خانه‌اند که احساس غریبی نمی‌کنند و آشنایی با زیر و روی شهر از سر و رویشان می‌بارد. هر کدام برای خود جایی دارند و مقامی؛ و هر کس صحنی دارد و سرایی. محل اقامت مهمانان از قبل معیّن شده، و قدر و منزلت آدم‌ها مثل روز قیامت، ولی به صورت نامحسوس، معلوم است.
بعضی‌ها طبق معمول با خدا فاصله‌ای ندارند. ولی بعضی‌ها چند کوچه آن‌طرف‌تر همسایۀ خدا هستند. به هر حال در درون همۀ خانه‌ها، همیشه و بیش از همۀ اوقات دنیا، حضور خدا احساس می‌شود. دست‌ها را به سوی خدا دراز می‌کنند، ولی خدا را نزدیک‌تر از همیشه در آغوش مناجات خود می‌یابند و مدهوش ملاقاتش می‌شوند.
تشنگی و گرسنگی بر زیبایی نگاه پرتمنّای دوستان خدا افزوده است. حالت عاشقی و دلدادگی در دست به سوی سفرۀ نان دراز نکردن مهمانان، و ضعف و بی‌رمقی بدن‌هایشان دیدنی است. انگار همه عاشقند که آب در اختیار دارند ولی لب تر نمی‌کنند و دیوانه‌اند که خوردنی در اختیار دارند ولی به روی خود نمی‌آورند. همه از حال هم خبر دارند، ولی در حالی که به هم عشق می‌ورزند و غمخوار یکدیگرند، روزها بر گرسنگی هم صبر می‌کنند. اما شب‌ها برای اطعام یکدیگر سبقت می‌جویند.
*** تنها در این شهر می‌شود حقیقت دنیا را دید، و شیرینی آخرت را چشید
تنها در این شهر می‌شود حقیقت دنیا را دید، و شیرینی آخرت را چشید. آدم قبل از ورود به این شهر، باور نمی‌کند که زندگی بدون دست آلودن به دنیا چگونه می‌تواند این‌همه دلچسب باشد. تازه آنجا می‌شود فهمید در زندگی هرچه از دنیا بهره‌مند شوی، کمتر از لذت حیات برخوردار می‌شوی. از حداقل خورد و خوراک گذشتن، تو را قوی می‌کند و دنیا را ضعیف و حقیر. در این شهر می‌شود دید که دنیا چگونه اسیر آدمی است و هرگز نمی‌تواند بر او سلطه یابد.
*** امساک مهمان به عشق امر میزبان
شاید کسی باور نکند اهالی این شهر که به عشق خدا زنده‌اند، و به آرزوی وصال او به این مهمانی آمده‌اند، خودِ خدا، به آنها امر کرده است که گرسنه بمانند و تشنگی بکشند. اما جالب این است که هیچ‌کس شکایت ندارد و همه با رضایت به امر میزبان تن می‌دهند. گویا می‌خواهند در نمایش مباهات معشوق شرکت کنند، و دلیل برازندگی او برای معبود بودن باشند. دوست دارند نشانۀ حکومت او بر همۀ عالم باشند و قبل از قیامت، در همین دنیا به فرمان او قیام کنند.
واقع مطلب آن است که در این شهر آنچه مهم است، رابطۀ مهمانان با میزبان است. و آن‌قدر این امر مهم است که اگر گرسنگی کشیدن، آن رابطه را نزدیک می‌کند، همه با کمال رضایت آن را می‌پذیرند.
*** نمایش پادشاهی خدا در قیامتی زودهنگام
در این شهر قیامتی بر پاست. اگرچه «الْمُلْکُ یَوْمَئِذٍ لِلَّه»(3) دربارۀ روز معاد نازل شده است شما می‌توانید بسیار زودتر از قیامت در این شهر محشری که برپاست مشاهده کنید. اینجا هم پادشاهی فقط از آن خداست و به حکم «لا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَ قَالَ صَوَاباً»(4) هیچ کس جز به اذن خدا سخن نمی‌گوید و اگر کسی حرفی بزند، کلام ناصواب بر زبان جاری نمی‌کند. شاید هم صاحب خانه با روزه دادن، رمقی برای گفت‌وگوهای زائد باقی نگذاشته است.
به هر حال اهالی این شهر از بس قیامت را باور دارند، با آنکه کسی آنان را سرپا نگه نداشته است، گویی دائم ایستاده زندگی می‌کنند، و روز و شب ایّام صیام را در قیام به سر می‌برند. همه خود به حساب خود می‌رسند، و هنوز کسی آنها را محاکمه نکرده خود را محکوم می‌کنند و در مناجات‌ها از پای دار مجازاتی که برای خود خیال می‌کنند، تمنّای عفو و بخشش می‌نمایند. انگار اینجا قیامت است، و پایان راه. چه اشک‌ها می‌ریزند.
در هر نماز، گویا آخرین راز و نیازشان است و دارند با سجّاده خداحافظی می‌کنند، و برای آخرین بار با خدا حرف می‌زنند. و هر بار که توفیق مناجاتی دیگر می‌یابند، انگار برای اولین بار است که به محضر خدا می‌رسند، و هرگز به یاد نمی‌آورند که تاکنون بارها از خدا عذرخواهی کرده‌اند.
هر بار که صدای گریه‌شان را می‌شنوی، احساس می‌کنی انگار خدا به آنها گفته است که نه دیگر هرگز نمی‌بخشمتان. و بعد آن‌قدر ناله‌های جگرسوز سر می‌دهند تا او را راضی کنند. در حالی که وقتی خوب نگاه می‌کنی، خدا دارد آنها را گرم در آغوش قرب خود می‌فشارد و نوازششان می‌کند.
یکی از مشخصات مناجات‌هایشان در این شهر آن است که هیچ‌گاه درست نمی‌فهمی، بالاخره از سر محبت با خدا حرف می‌زنند و گریه می‌کنند یا از سر خوف و خشیت او است که ناله می‌کنند. با آنکه از او می‌ترسند، هیچ‌گاه از او فرار نمی‌کنند. و با اینکه همیشه به سمت او می‌روند و به او هم می‌رسند، اما این رسیدن هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد.
*** اوصاف مهمانان
مهمانان شهر اگر تنبلی نمی‌کنند، هنر نکرده‌اند، چون سبک‌بالند، و اگر بی‌کار نمی‌مانند کار فوق العاده‌ای نکرده‌اند، چون هیچ وقت خسته نمی‌شوند. اگر دقت در اعمال دارند، به این دلیل است که کار دیگری در دیده ندارند، و اگر رقّت در احوال دارند، به این دلیل است که بار دیگری در دل ندارند. اگر خوبی فردا را می‌بینند، چون امروز را ندیده گرفته‌اند و اگر بدی دیروز را می‌بینند، چون فردا را دیده‌اند.
اگر پرواز می‌کنند، چون زمین گنجایش آنان را ندارد و اگر به فکر عروجند چون پرواز را دوست دارند. اگر خاکی‌اند، چون جا در افلاک دارند و از چند صباح خاک‌نشینی ملال ندارند و اگر دیده‌هایشان بارانی است، چون دل‌هایشان بهاری است و ابرها از اقیانوس حزن زیبای طوفانی‌شان برآمده است. خلاصه هیچ هنری نکرده‌اند اگر خیلی خوبند، ولی زیبا و ستودنی‌اند.
طوری عبادت و طاعت می‌کنند که گویی تاکنون همۀ عمر را به بطالت گذرانده‌اند و اکنون می‌خواهند گذشته را جبران کنند، و به قدری از معصیت می‌ترسند که انگار این آخرین گناهی است که اگر انجام دهند دیگر عاقبت به خیر نخواهند شد و روی سعادت را هم نخواهند دید. در دفترچه‌های حساب خود فقط آمار گناهانشان را می‌نویسند و وقت خود را برای یادداشت کارهای خوبشان تلف نمی‌کنند.
*** سخت‌گیری با خود، مهربانی با دیگران
عطر عاطفه و بوی بهشت، فضای این شهر را پر کرده است. اهالی این شهر هر چقدر با خود سخت گیرند با دیگران مهربانند. بعضی وقت‌ها آدم احساس می‌کند خودشان را با فرشته‌های الهی که مأمور پذیرایی و خدمتند، اشتباه می‌گیرند. انگار به همه بدهکارند و از خدا هم هیچ طلبی ندارند.
همیشه لبخند می‌زنند و با همه مهربان و به طور یکسان برخورد می‌کنند، به حدی که آدم خودش را با یکی از رفقای دیرین آنها اشتباه می‌گیرد. با اینکه همواره به خودشان سخت می‌گیرند، ولی نمی‌دانم چرا آدم پیش آنها احساس راحتی می‌کند.
هر چقدر گرسنه‌تر باشند، بیشتر برای سیر کردن دیگران تلاش می‌کنند و اگر سیر باشند، انگار از آدم خجالت می‌کشند. با آنکه خودشان مهمانند ولی وقتی مهمان برایشان بیاید با تمام وجود احساس خوشبختی می‌کنند. و از اطعام بیشتر از طعام لذت می‌برند.
*** محلّۀ مرکزی شهر
به این شهر سفر نکنید که اگر به آن قلعۀ نور که در محلۀ مرکزی شهر قرار دارد برسید، دیگر برای دیدن دیگران کور می‌شوید و چشم دیدن کسی را غیرِ آن مستور نخواهید داشت و همه، شما را برای همیشه با چشمان اشک‌بار ملاقات خواهند کرد.
آنجا محل مرتفع شهر است. نام گذر اصلی آن، کوچۀ بنی‌هاشم است. باید به گوش شما خورده باشد. نگران نشوید. در این شهرِ آسمانی هیچگاه این کوچه مورد تعرّض نااهلان قرار نگرفته است. سایه‌بان بیت‌الاحزان که این بار بیت‌الاحرار است پابرجاست. بوی دستان مادری که برای پختن نانش، ملائک آسیابش را می‌چرخانند، هنوز به مشام می‌رسد. جای قدم‌های اهالی آن محله بوسه‌گاه اولیاء خداست.
اگر از جان خود سیر شده‌اید، از این خانۀ مرکزی شهر بیشتر برایتان بگویم. خانۀ علی(ع) که در مرکز شهر در آن محلۀ پرنور قرار دارد، از دور پیداست. خانه‌اش بیت رسول خدا(ص) را احاطه کرده است و مدینه‌ای در این مدینه برپا ساخته است.
هرکس می‌خواهد به خانۀ رسول خدا(ص) راه یابد، باید از خانۀ علی(ع) عبور کند و هرکس درب خانۀ علی(ع) را به صدا در می‌آورد، معمولاً از اندرونی صدای فاطمه(س) را می‌شنود. او تمام مراجعان را می‌شناسد و با صدای نازنین خود، مادرانه تو را با نام می‌خواند. اگر به سوی آن خانه که تمام اعتبار انبیا و اولیا از آنجاست قدم برداری، می‌ترسم از دیدن پروانۀ خانۀ علی(ع) روحت به آسمان پر بکشد.
*** احرام قبل از دیدار، و رؤیایی پس از فراق
به‌خاطر تمام هدایای این شهر و شهر خدایی که به تو هدیه داده شده است، باید روی ماه رمضان را بوسید، و گل نازنین وجودش را بویید. باید شب وجود را با نور او روشن کرد و در مهتابی نورش راه‌های آسمان‌ها را پیدا کرد. باید با وضو وارد شهر خدا شد و با تمام وجود به خاکش سجود کرد. شهر خدا را باید مانند خانۀ خدا گرامی داشت و برای ورود به آن باید مُحرم شد. شهر پرمهری که مهد معرفت است و ماه خوب‌رویان عالم است.
شهر خدا فرصتی است که وقتی نسیم ملایمش می‌آید و تو را در برمی‌گیرد، فکر می‌کنی برای همیشه با تو خواهد بود، ولی به ناگاه مانند یک رؤیا تو را تنها می‌گذارد و می‌رود و تنها خیال روی ماهش باقی می‌ماند و در روزمرّگی‌ها پنهان می‌شود. شب وصالش بسیار کوتاه است و روز فراقش بس طولانی…
ـــــ
پی نوشت:
(1) عیون اخبار الرضا(ع)، ج1، ص295، باب 28، ح53(: حدیث شماره 53)؛ همچنین: مفاتیح الجنان، در فضیلت ماه مبارک رمضان، معروف به «خطبۀ شعبانیه».
(2)«عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ(ع) قَال: اِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً فِی کِتابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ. فَغُرَّةُ الشُّهُورِ شَهْرُ اللَّهِ عَزَّ ذِکْرُهُ وَ هُوَ شَهْرُ رَمَضَان؛ امام صادق(ع) در تفسیر آیه 36 از سورۀ توبه که می‌فرماید: «تعداد ماه‏ها نزد خداوند در کتاب الهى، از آن روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید، دوازده ماه است.»، فرمودند: «پس گلِ سر سبد ماه‌ها، ماه خدا است، و آن ماه رمضان است». الکافی، (8جلدی)، ج4، ص66، باب فضل شهر رمضان، ح1.
(3)فرمانروایی در آن روز فقط از آن خداست. سورۀ حج، آیۀ 56.
(4)سورۀ نبأ، آیۀ 38.

هبرگزاری جشن تکلیف به سبک غربی!

به تازگی مراسم‌هایی در بین برخی خانواده‌ها به ویژه خانواده‌های متوسط به بالای جامعه مرسوم شده است، این مراسم ها به بهانه به سن تکلیف رسیدن دختر خانواده برگزار می‌شود، اما با شکل و شمایل جشن‌های تکلیف گذشته متفاوت است. به گزارش فرهنگ نیوز، فرهنگ غربی آنقدر در برخی بخش های فرهنگی ما ریشه دار شده است که دیگر حال و اوضاع فرهنگ اصیل ایرانی- اسلامی ما خوب نیست.

Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA fLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ” UnhideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ /> این روزها فرهنگ غربی مانند خوره، جان و روح فرهنگ ایرانی – اسلامی را می خورد، نه اینکه فکر کنید سرعت تخریبش هم مانند موریانه آهسته و کند است، برعکس با سرعت در حال از بین بردن ریشه های اصیل ایرانی – اسلامی است. ستون های استوار این فرهنگ هر بار با پاتک فرهنگ غربی به لرزه می افتد و اگر از امروز به فکر نباشیم به طور قطع پایه هایش در آینده ای نزدیک ویران و تخریب می شود. مصداق بارز این گفتار نفوذ این فرهنگ ناشناخته در تار و پود سنت ها و آیین های اسلامی ما است، این روزها جشن های تکلیف دخترانمان هم دستخوش تغییرات زیادی شده است، تغییراتی که رنگ و لعاب فرنگی به خود گرفته و انگارغربی ها اینبار نسخه «جشن های تکلیف» دخترانمان را پیچیده اند!

روزگاری نه چندان دور برای گرفتن جشن تکلیف برای دخترهایی که به سن 9 سالگی می رسیدند، مراسم هایی برگزار می شد که با واژه «تکلیف» همخوانی داشت و بر محور جشن های گروهی ساده با اولویت نماز و سجاده استوار بود. اما در هیاهوی زندگی شهری و زندگی های امروزی ، مراسم های سنتی «جشن تکلیف» برای دخترها هم متفاوت شده است. این روزها رقص و پایکوبی ، آواز و میهمانی هایی که بیشتر به مراسم عروسی شبیه است، جای خود را به سجاده و نماز برخی خانواده ها در جشن تکلیف دخترشان داده است،جشن هایی که سراسر آن تشریفات و ابتذال موج میزند.

برگزاری کرسی آزاداندیشی با موضوع ارتباط مزدوجین با نامحرم
پنج شنبه مورخ 1/3/1393 مرکز تخصصی فقه و اصول وابسته به حوزه ی علمیه فاطمة الزهرا سلام الله علیها شهرستان ردکان ؛ میزبان عزیزانی بود که برای شرکت در «کرسی آزاداندیشی با موضوع ارتباط مزدوجین با نامحرم »حضور به هم رسانده بودند.
در این کرسی آقای حسین صحرایی استاد حوزه ودانشگاه ومشاور در امور مزدوجین، به عنوان استاد ارائه دهنده و آقای جواد پورروستایی استاد حوزه ودانشگاه به عنوان استاد منتقد و آقای حمید طالب پور استاد حوزه ودانشگاه به عنوان داور جلسه حضور داشتند.
ابتدا جناب آقای حسین صحرایی به نقش زن ومرد در جامعه پرداخت وچون در جامعه ی ما ارتباطات را گسترده ونظارت را ضعیف والگو برداری ها را متکثر معرفی کرد ، وظیفه را بصیرت دادن وبسط علم دانست.
ایشان در تبین نقش زنان گفتند مربی اول مرد ، مادر و مربی دوم او،زن است و نقش زن در تربیت را بیش از 90% بیان داشتند
در ادامه گفتند آنچه انسان را به اوج سرنوشت می رساند احساسات است نه عقل ؛ با عقل می پذیرد وبا دل انجام می دهد وهوش عاطفی ربطی به هوش شناختی ندارد و بر اساس فرموده ی امام علی علیه السلام در مقوله ی هوش شناختی علی فرض قبوله ،در زنان هوش عاطفی به مراتب از مردان بیشتر است (ودر مردان هوش شناختی بیشتر ).
ایشان علت انحراف مرد را از این منظر ،زن دانستند وابراز داشتند؛ آمارها نشان می دهند بیش از 80 درصد طلاقها ،عاطفی است که خود از عوامل مهم انحرافات مردان از جمله ارتباطات غیرمعقول و نامشروع با نامحرم محسوب می شود.
ایشان بحث را در روابط بین زوجین و عواطف درون خانواده ادامه دادند و بیان داشتند که نبود مهر و محبت و عدم توجه زنان نسبت به مردان باعث انحراف آنان به سمت روابط خارج از چارچوب می گردد. ایشان با اشاره به برخی بی مهری های بانوان در خانواده به نتایج نظرسنجی در ایران اشاره نمودند که حاکی از آن است که مردان ایرانی سه ویژگی را در انتخاب زن مطلوب خود مد نظر دارند: 1- نجابت 2- طروات 3- کدبانوگری . وتوضیحاتی دادند.
منتقد جلسه جناب آقای جواد پورروستایی ضمن تأیید گفته ی مولا علی علیه السلام در مورد هوش شناختی زنان ودسته بندی هوش انسانی به چهار دسته ی ؛ هوش هیجانی، رفتاری، معنوی و شناختی آن سخن حضرت را به عنوان یک قضیه ی خارجیه و نه حقیقیه دانستند، بنابراین تسری و تطبیق آن به همه ی افراد در هر شرایط زمانی و مکانی را نپذیرفتند
در ادامه ، با رد آمار بیان شده توسط ارائه دهنده خاطر نشان کردند که چه بسا آمارهای دیگری بر خلاف آمار ارائه شده ، موجود است؛ وبه آمارها نمی توان خیلی ، اعتماد کرد چرا که این معضلی جهانی است ،ضمنا مبانی پرسش نامه ها غالبا غربی است وقابل اعتماد نیست ، بعلاوه که جامعه ی هدف در پرسش نامه ها جامع نیست لذا رعایت اعتدال را در بیان آمارها خواستار شدند و خاطر نشان کردند حتی در صورت صحت آن ، اعلان و تزریق و انتقال به جامعه باعث نگرانی خواهد شد و با توجه به میدانی بودن معمول این آمارها و تظاهر کمتر افراد برخی اقشار در اجتماع ، نسبت به اقشار دیگر برای شرکت در این نظرسنجی ها ، نتایج آن را مورد خدشه قرار دادند.
سپس ایشان در مقام منتقد جلسه ،رسیدن انسان به اوج سرنوشت با احساسات و عواطف که در بیانات آقای صحرایی مطرح شده بود را، قابل قبول ندانستند وگفتند احساسات که همان تصمیمات هیجانی است و بر اساس نیاز آنی برانگیخته می شود هیچ گاه نمی تواند انسان را به کمال برساند و اگر در موضوعات خارجی می توان یک مورد را به عنوان علت تامه ی وجود معلول دانست در موضوعات انسانی از جمله آنچه مورد بحث ماست نمی توان مورد خاصی را تنها دلیل حادثه بدانیم و انگشت اتهام را به سوی زن ببریم و او را مهمترین مقصر در این قضیه بدانیم، بلکه عوامل مختلفی همچون رسانه، شرایط اقتصادی، جامعه، نحوه ی آموزش و … دست به دست هم می دهند تا یک ناهنجاری را به وجود بیاورند که یکی از این عوامل را می توان شیوه ی رفتار و برخورد زن در خانه دانست؛ بنابراین معرفی تنها یک مورد خاص به عنوان تنها معیار در بروز مشکل را نمی توان باور کرد و می توان این موضوع را به نحو موجبه جزئیه و نه موجبه کلیه پذیرفت وتأکید کرد که اظهار نظر قطعی در موضوعات انسانی مشکل است لذا باید قایل به تعاطی شد.
در پایان جناب آقای حمید طالب پور داور جلسه با جمع بندی سخنان اساتید ارائه دهنده و منتقد به چهار نوع ارتباط انسان با خودش، انسان با دیگری، انسان با خدا و انسان با طبیعت اشاره کردند که موضوع مورد بحث این جلسه را ارتباط انسان با دیگری دانستند و خاطر نشان کردند که عوامل ارتباط مزدوجین با نامحرم را می توان به دو بخش اجتماعی و فردی تقسیم کرد .
ایشان در عوامل ارتباطات اجتماعی ،جامعه را به جامعه ی باز وبسته تقسیم کرده ومحط بحث را جامعه ی باز ایران دانستند وموضوع جامعه ی بسته را خارج از بحث عنوان کردند. وگفتند چون جامعه ی باز مطلق است باید شاخصهای کنترلی داشته باشد که همان قانون الهی است
ایشان در مورد عامل فردی ، سخنان آقای صحرایی را مورد تأکید قرار دادند که اگر اعتقادات مرد وزن ضعیف باشد ارتباطات نامشروع هم فزونی می یابد
در ادامه تصریح کردند که نقش تربیتی زن بارز تر و مهمتر از مرد و در مقابل ، نقش مقوِّم بودن مرد و اقتدار او ،طبق آموزه های دین ،تأیید شده است ؛بر این اساس در تأیید سخنان منتقد بیان داشتند که نقش زن و مرد در ارتباطات نامشروع به یک میزان ومتعاطی است .
ایشان با تمسک به آیه ی 32 سوره اسراء« لا تَقرَبوُا الزِّنا إنَّه کانَ فاحِشَةً و ساءَ سَبیلاً» با وجود سه تأکید« إنَّ، کان و فاحشة» نظر اسلام را چنین تبیین کردند که اسلام حتی نگاه حداقلی به گناه را هم منع می کند
در پایان ،بارز ترین راه حل را تقویت اعتقادات و در صورت تحقق چنین اعمال نا مشروع ونامعقولی ، توبه وبازگشت واقعی به خدا دانستند و به این صورت ، بین نظرات اساتید ارائه دهنده و منتقد جمع کردند.