یکی از پرسش‌هایی که همواره ذهن بسیاری از مردم را به خود مشغول کرده، این است که امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) چه زمانی ظهور می‌کند و آیا برای ظهور، وقتی تعیین شده است؟

پاسخ، این است که براساس سخنان پیشوایان دینی ظهور بر مردم مخفی است.

امام صادق(ع) در این باره فرمود: ما نه در گذشته برای ظهور وقتی را تعیین کردیم و نه در آینده وقت تعیین می‌کنیم.

بنابراین کسانی که برای ظهور، زمان مشخصی را تعیین می‌کنند، قابل اعتنا نیستند. این مطلب در روایات مورد تاکید قرار گرفته است.

امام باقر(ع) به یکی از اصحاب خود که از زمان ظهور سؤال کرد فرمود: وقت گذاران، دروغ می‌گویند، وقت گذاران دروغ می‌گویند، وقت گذاران دروغ می‌گویند.

از این گونه روایات به خوبی می‌توان فهمید که همواره کسانی بوده‌اند، که با انگیزه‌های شیطانی، برای ظهور، زمان تاکید می‌کرده‌اند. چنین افرادی در آینده هم وجود خواهند داشت؛ به همین سبب پیشوایان معصوم(ع) از شعیان خواسته‌اند که در برابر وقت گذاران بی‌تفاوت نباشند؛ بلکه آن‌ها را تکذیب کنند.

امام صادق(ع) در این زمینه به یکی از اصحاب خود فرمود: از تکذیب کردن کسی که برای ظهور وقت تعیین می‌کند، هیچ پروایی نداشته باش؛ چرا که ما برای کسی که وقت ظهور را تعیین نکرده‌ایم.

محمد امین بالا دستیان، نگین آفرینش، قم، مرکز تخصصی مهدویت،1391، ص170.

جنگی که بود؛ جنگی که هست

آن روزها که دسته دسته تابوت برادران ما از جبهه برمی‌گشت، ضدانقلاب های مذهبی در خیمه‌های نخوت خود زیارت عاشورا و دعای توسل و ندبه را بهانه کرده بودند و در پایان هر روضه و گریه و توسل خویش، کسانی را نفرین می‌کردند که مانع ظهور آقا شده‌اند؛ کسانی را که دین را از خلوص و معنویت و نزاهت خود دور کرده و به شائبه سیاست و دنیاطلبی آلوده‌اند. کسانی را که حاضر نیستند قبول کنند حکومت قبل از ظهور آقا باطل است.

آن روزها که در جبهه هر زیارت عاشورا مقدمه عملیاتی بود که خون قلب بسیجی‌ها را به خود می‌خواند، ضد انقلاب‌های مذهبی هزار هزار بار ذکر گفتند و توسل پیدا کردند و اشک ریختند و خون از دماغ هیچ‌کدامشان نیامد.

ضد انقلاب‌های مذهبی دوست داشتند برای حسینی گریه کنند که به تاریخ پیوسته‌ است و به حماسه‌ای دخیل ببندند که تمام شده  باشد.

حسین زنده برای آن‌ها خطرناک بود؛ همان‌گونه که برای اهل کوفه. ممکن بود از حنجر چنین حسینی هر لحظه ندای “هل من ناصی ینصرنی” فوران کند.

و این روزها چه بسیار ضد انقلاب‌های انقلابی که می‌خواهند همان بلایی را که ضد انقلاب‌های مذهبی بر سر بزرگ‌ترین حماسه تاریخ آوردند، درباره پژواک ایرانی آن که “هشت سال دفاع مقدس” می‌نامندش تکرار کنند.

می‌خواهند در سوگ “جنگی که بود"، “جنگی که هست” را بپوشانند و به دست فراموشی بسپارند.

حاضرند تا دلتان بخواهد برای “جنگی که بود” نوحه سرایی کنند و به یاد شهدایش اشک بریزند؛ به شرط آنکه در همان تاریخ و جغرافیا باقی بماند و پایش را از گلیمش درازتر نکند.

جنگی دوست‌داشتنی که می‌توان از آن خاطره‌های راست و دروغ تعریف کرد. می‌توان برایش جلوی انواع و اقسام دوربین‌ها و میکروفن‌ها آه کشید. جنگی برای صلح. جنگی برای دفاع از وطن. جنگی درازتر از جنگ ویتنام یا کره یا کوبا.

جلیلی، وحید، شهدا برا یچه افقی جنگیدند، قم: نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌ها، ص 7

محمد حسین فهمیده، فرزند محمد تقی در سال 1346 در خانواده‌ای مذهبی در محله پامنار شهر قم چشم به جهان گشود.

وی دوران کودکی را همراه سایر فرزندان خانواده و درکنار برادرش داوود که وی نیز سه سال بعد از شهادت محمد حسین، شهید شد، با صفا و صمیمیت و در زیر سایه محبت و توجه پدر و مادری مهربان، سپری کرد.

محمد حسین در سال 1352، به مدرسه رفت و کلاس اول تا چهارم ابتدایی را با یک معلم روحانی طی کرد. سال پنجم ابتدایی و اول و دوم راهنمایی را به دلیل انتقال خانواده اش به کرج در دو مدرسه در این شهر گذراند.

در همین دوران بود که به واسطه حوادث انقلاب، روح وی نیز، مانند میلیون‌ها جوان و نوجوان دیگر کشور، دچار تحولات عظیمی گردید.

محمد حسین فهمیده، نوجوانی خوش برخورد، شجاع، فعال، کوشا بود و به مطالعه علاقه زیادی داشت و با وجود این که به سن تکلیف نرسیده بود، نماز می‌خواند و احترام خاصی برای والدینش قایل بود.

وی شیفته و عاشق امام (رحمةالله علیه) بود و با تمام وجود سعی در اجرای فرامین امام داشت. او می‌گفت: امام هر چه اراده کند، همان را انجام خواهم داد و من تسلیم او هستم.

هنگام ورود امام (رحمةالله علیه) به ایران به دلیل مصدوم بودن، موفق به زیارت امام نشد، اما پس از بهبودی در اولین فرصت به شهر مقدس قم رفت و موفق به دیدار شد.

این دانش آموز رزمنده بسیجی، با ایمان و بینش عمیق و استوار خود در جنگ با دشمن پیش قدم و با نیل به شهادت، درس شجاعت، فداکاری و مقاومت را به همه بسیجیان و امت حزب الله آموخت.

امام بزرگوارمان از این نوجوان 13 ساله به عنوان رهبر یاد فرموده و بدین گونه نام و یاد او، منشا حماسه‌های بزرگ شد و تحول عظیمی در شیوه‌های دفاع مقدس و نبرد رزمندگان اسلام ایجاد کرد و راه پیروزی وسرافرازی را یکی پس از دیگری، هموار ساخت.

منبع: همشهری آنلاین

در زمان قبل از پيامبر(ص) مردم مكه بت پرست بودند، پس چرا نام پدر پيامبر(ص) عبدالله بود؟
پاسخ:
بر اساس عقيده شيعه، پدر و مادر و اجداد پيامبر اسلام، همگي موحد و يكتاپرست بودند. نور مقدس حضرت در صلب و رحم مشركي قرار نگرفته است. علاوه بر اجداد پيامبر اكرم، افراد ديگري بودند كه موحد و يكتاپرست بودند.
اجداد حضرت از فرزندان اسماعيل و ابراهيم بودند كه ابراهيم داراي دين حنيف و يكتاپرست بود. از هر گونه شرك پرهيز مي كرد بر اين اساس چون عبدالله و پدرش عبدالمطلب، مانند ساير اجداد پيامبر(ص) موحد و يكتاپرست بودند، عبدالمطلب اسم فرزند خود را “عبدالله” يعني بندة خدا كه از بهترين نام هاست، گذاشت.
كلمه الله براي مردم آن زمان شناخته شده بود و حتي مشركين بت ها را شريك الله كه خالق بود مي دانستند.
از پيامبر(ص) نقل شده: در روز قيامت با نام‌هاي خود و پدرتان، فراخوانده مي شويد، پس اسم هاي نيكو براي خويش انتخاب نماييد. (1)
در روايت ديگر از حضرت نقل شده: بهترين اسامي نزد خدا عبدالله و عبدالرحمن مي باشد. (2)
از امام صادق(ع) آمده: خانه‌اي كه در آن نام محمد، احمد. . . عبدالله و فاطمه باشد، فقر داخل آن نخواهد شد. (3)
بر اين اساس عبدالمطلب، بهترين اسم را براي فرزندش برگزيد. كسي كه بناست بهترين انسان يعني محمد را به وجود آورد، شايسته است كه داراي بهترين اسم باشد. ممكن است انتخاب اين اسم براي پدر پيامبر از الهامات خداوند باشد.
پي‌نوشت ها‌:
1 و2. عبدالله ناصح علوان، تربيه الاولاد في الاسلام، ج 1، ص 77 ـ 78 .
3. كليني، كافي، ج 6، ص 19.

این مجموعه (طعم شیرین خدا) بنا داره با تکیه به آیات قشنگ قرآن و حدیثای پر از نور اهل بیت علیهم السلام خدا رو معرّفی کنه و از معرّفی خدا به معرّفی ابعاد مختلف دین هم برسه.  کتاب اوّل این مجموعه (من با خدای کوچکم قهرم!) که الآن دست شماست، موضوعش بزرگ دیدن خداست. توی این کتاب می‌خوایم بگیم اگه ما به وجود خدا اعتقاد داشته باشیم، امّا به بزرگیش ایمان نیاریم، اون اعتقاد نمی‌تونه تأثیر زیادی تو زندگی‌مون بذاره. تو این کتاب، مفصّل در بارۀ آثار «بزرگ دیدن خدا» صحبت می‌کنیم. مقدّمۀ این کتاب طولانیه؛ امّا حتماً اون رو بخونید. بخشی از مقدّمه رو می‌آرم و باقیه‌ش رو واگذار می‌کنم به خودتون که توی کتاب بخونید: سخنرانی تموم شد. سؤالا رو جمع کردم و ریختم تو یه پلاستیکی که از دفتر مدرسه برام آوردن. خیلی زود خداحافظی کردم و رفتم پایانۀ مسافربری تا برگردم قم.  همین که سوار اتوبوس شدم، انبوه سؤالایی رو که بچّه‌ها در بارۀ خدا پرسیده بودن، یکی یکی از تو پلاستیک در آوردم و شروع کردم به خوندن. حسّم به دنیای اطرافم عوض شده بود. باری روی دوشم احساس می‌کردم که خیلی سنگین بود. این سؤالا حرف دل بچّه‌هایی بود که خیلیا فکر می‌کردن از خدا فراریَن زبون حال بچّه‌ها رو چه راحت می‌شد از دل این سؤالا فهمید. این سؤالا چند تا پیام مهم داشت: _ ما دنبال خدا می‌گردیم. کسی نشونی‌ای از خدا داره؟ _ ما نمی‌تونیم این خدایی رو که شما معرّفی می‌کنید، قبول کنیم. ما بدیم؟ یا شما دارید اشتباه می‌کنید؟ _ ما با خدایی که شما بهمون معرّفی می‌کنید، آروم نمی‌شیم. مشکل از دل ماست که سنگ شده؟ یا کار خدایی که شما ازش دم می‌زنید، آروم کردن بنده‌هاش نیست؟ _ یکی به دادمون برسه. ما تشنۀ خداییم. کاش یکی توی کاسۀ خالی دل ما، خدا می‌ریخت!  تو این مدّت، همیشه به این فکر می‌کردم یه مجموعه کتاب بنویسم که اگه کسی عطش شناختن خدا رو داشت، بدون دردسر بتونه اون رو تهیّه کنه و با خوندنش سیراب بشه. این ایده، به یه آرزو تبدیل شده بود تا این که تصمیم گرفتم …

محسن، عباس ولدی، طعم شیرین خدا( من با خدای کوچکم قهرم)، قم، آیین فطرت،1397.

ایا با گذشت زمان اقتضائات طبیعی انسان ها مانند غریزه جنسی و جذابیت بین دو جنس زن و مرد، از بین رفته است؟
ایا در قرن 21 دیگر غریزه جنسی احتیاج به مدیریت ندارد؟
اگر این حکم صرفا مربوط به1400 سال پیش بوده یعنی خداوند خالق بشر، نسخه ای برای رشد و سعادت انسان های معاصر ارائه نداده است؟
امام صادق(علیه السلام) فرمود: حلال محمد همیشه تا روز قیامت، حلال است و حرام او همیشه تا روز قیامت، حرام است. جز او پیغمبر دیگری نباشد و جز او نیاید.
خدا بزرگتر و مهربان تر از ان است که به خاطر چند تار مو و…. بندگانش را عذاب کند.
امام علی(علیه السلام) فرمودند:” بزرگترین گناه ان است که به جا اورنده ان گناه، گناهش را کوچک بداند".
یعنی اگر هر گناهی مثلا بی حجابی را کوچک بشماریم، همین گناه، بزرگترین گناه ما خواهد بود: بزرگتر از گناه بزرگی که برای ان نزد خدا احساس شرمندگی و انابه داریم.
خداوند، غفلت و لغزش ها را می بخشد، نه اینکه تعمدا و با جسارت گناه کنیم و بگوییم خدا می بخشد.
اگر این طور باشد، پس هر کسی می تواند بگوید مثلا خدا بزرگتر و مهربان تر از ان است که به خاطر ده دقیقه مانده به اذان افطار کردن، فقط چند هزار تومان دزدی کوچک، یه دروغ کوچک و … بندگانش را عذاب کند؟
(نعیمه اسلاملو، بی پرده با حجاب، کرج، انتشارات تلاوت ارامش، 1399، ص76)

از وقتی فهمیده بود بچه‌های مؤسسه در یکی از میدان‌های شهر، جشن جامع نیمه‌ی شعبان دارند، خودش را مقید کرده بود و می‌آمد یزد. عده‌ای از بچه‌های خودی کار ما را زیر سؤال برده بودند. بعدها فهمیدم حسابی دفاع کرده و از حضور بچه‌های مذهبی و انقلابی در فضای شهری و عمومی استقبال کرده بود. در غرفه‌ی پرسش و پاسخ و نقشه ظهور مستقر بود و دست کم 3 ساعت پشت سرهم صحبت می‌کرد.

 در یکی از سالهای برگزاری جشن نیمه شعبان، جزوه‌ای درباره فرقه های انحرافی و ضاله منتشر کردیم و نام نویسنده را ننوشتیم. از بالا مرا خواستند و پرسش هایی پرسیدند. اصل حرف این بود:« جزوه کار چه کسی است؟ جزوه بی نقص است. در این موضوعات با ما هماهنگ باشید». گفتم: «چشم». در دلم می‌گفتم:« مگر کار حسین با نقص می‌شود؟»

( محسن مؤمنی، مردی که تعطیلی نداشت، قم انتشارات شهید کاظمی، 1400.)