عيسى بن ابى منصور گويد: من و ابن ابى يعفور و عبد اللَّه بن طلحه خدمت امام صادق عليه السّلام بوديم، حضرت ب

دون پرسش ما ابتدا كرد و فرمود: اى ابن ابى يعفور! رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: شش خصلت است كه در

هر كس باشد، در برابر خدا و در جانب راست او باشد، ابن ابى يعفور گفت: آنها چيست قربانت گردم؟ فرمود: مرد مسلمان

براى برادرش دوست داشته باشد آنچه را براى عزيزترين خاندانش ميخواهد. و ناخوش داشته باشد براى برادرش آنچه را

براى عزيزترين خاندانش ناخوش دارد و با او دوستى خالص و صميمانه داشته باشد.

ابن ابى يعفور گريست و عرضكرد: چگونه با او دوستى خالص داشته باشد؟ فرمود: اى پسر ابى يعفور! چون با او باين

درجه از دوستى باشد، آنچه در دل دارد برايش توضيح ميدهد. پس اگر او مسرور باشد اين هم مسرور مى‏شود و اگر

اندوهگين باشد، اندوهگين شود پس اگر بتواند باو گشايشى دهد، گشايش ميدهد و گر نه برايش دعا ميكند.

سپس امام صادق عليه السّلام فرمود: سه چيز از آن شماست (و آن دوستى و ناخوشى و مناصحتى است كه‏ ذكر

شد) و سه چيز از آن ما و آن شناختن شما فضيلت ما راست و گام برداشتن دنبال ما و منتظر بودن عاقبت ما (كه فرج

و گشايش مسلمين در آنست).

پس هر كس چنين باشد در پيشگاه خداى عز و جل قرار گيرد و كسانى كه در درجه پائين‏تر باشند از نور آنها پرتو گيرند

و اما كسانى كه در جانب راست (رحمت) خدايند (و اينها همان كسانند كه در پيشگاه خدايند يا دسته ديگرى باشند

مانند آنها) اگر كسانى كه در درجه پائين‏تر هستند ايشان را به بينند، خوشى زندگى بر آنها گوارا و تلخ گردد. بجهت

فضيلتى كه براى آنها مى‏بينند.
ابن ابى يعفور گفت: با آنكه در جانب راست خدايند چگونه نمى‏بينند؟ [ديده نميشوند]؟ فرمود اى پسر ابى يعفور! آنها

بنور خدا پوشيده شده‏اند، مگر اين حديث بتو نرسيده كه رسول خدا صلى اللَّه- عليه و آله ميفرمود: براى خدا مخلوقى

است در جانب راست عرش در برابر خدا و جانب راست او كه رخسارشان از برف سپيدتر و از خورشيد فروزان تابان‏تر

است، كسى كه ميپرسد: اينها كيانند؟ در پاسخ گفته مى‏شود: اينها كسانى هستند كه در جلال خدا با يك ديگر دوستى

كرده‏اند (يعنى دوستى آنها با يك ديگر بجهت عظمت و احترام خدا بوده، نه بجهت اغراض دنيوى).

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص:251

ابان بن تغلب گويد: با امام صادق عليه السّلام طواف ميكردم: مردى از اصحاب بمن برخورد و درخواست كرد همراه او

بروم كه حاجتى دارد، او بمن اشاره كرد و من كراهت داشتم امام صادق عليه السّلام را رها كنم و با او بروم، باز در

ميان طواف بمن اشاره كرد و امام صادق عليه السّلام او را ديد، بمن فرمود: اى ابان اين تو را ميخواهد؟ عرضكردم: آرى.

فرمود: او كيست؟ گفتم: مردى از اصحاب ماست، فرمود: او مذهب و عقيده تو را دارد؟ عرضكردم: آرى. نزدش برو،

عرضكردم: طواف را بشكنم؟ فرمود: آرى. گفتم: اگر چه طواف واجب باشد؟ فرمود: آرى، ابان گويد:همراه او رفتم

و سپس خدمت حضرت رسيدم و پرسيدم حق مؤمن را بر مؤمن بمن خبر ده، فرمود: اى ابان اين موضوع را كنار

گذار و طلب مكن، عرضكردم: چرا، قربانت گردم، سپس همواره تكرار كردم و باو اصرار نمودم تا فرمود: اى ابان نيم

مالت را باو ميدهى، سپس بمن نگريست و چون ديد كه چه حالى بمن دست داد فرمود: اى ابان، مگر نميدانى

كه خداى عز و جل كسانى را كه ديگران را بر خود ترجيح داده‏اند ياد فرموده؟ (آنجا كه فرموده است: وَ يُؤْثِرُونَ

عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ عرضكردم: چرا قربانت. فرمود: آگاه باش كه چون تو نيمى از مالت را باو دهى ا

و را بر خود ترجيح نداده‏ئى، بلكه تو و او برابر شده‏ايد، ترجيح او بر تو زمانى است كه از نصف ديگر باو دهى.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 250

امام صادق عليه السلام ميفرمود:

“نفس كشيدن كسى كه براى ما اندوهگين است و براى ستمى كه بما شده غمگين است، تسبيح ميباشد، و همت

گماشتنش براى امر ما عبادتست و پنهان داشتنش راز ما را جهاد در راه خداست،”

راوى گويد: محمد بن سعيد بمن گفت:

اين روايت را با آب طلا بنويس كه من چيزى بهتر از اين ننوشته‏ ام.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏3 ؛ ص321

حضرت ابو الحسن عليه السلام فرمود:

“اگر در اين دستت چيزى باشد و بتوانى بآن دستت نفهمانى بكن (يعنى رازت را از خواص اصحابت پوشيده دار)”

راوى گويد: مردى نزد آن حضرت بود و از فاش ساختن راز سخن بميان آمد، حضرت فرمود: زبانت را نگهدار تا عزيز

شوى، و مردم را بافسار گردنت مسلط مساز كه ذليل گردى.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 320

على بن الحسين عليهما السّلام فرمود:

“بخدا دوست دارم كه براى دو خصلت شيعيان ما بقدرى از گوشت بازويم فدا دهم: كمى حوصله و كمى راز نگهدارى.”

شرح‏

- گويا ميفرمايد:

خويشتن دارى و راز نگهدارى از ميان شيعه رخت بر بسته است و اگر ممكن باشد كه پاره‏ئى از گوشت بازويم را كسى بگيرد

و اين دو خصلت را بشيعه بدهد، من حاضرم و اين معامله را ميكنم.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏3 ؛ ص314

امام صادق عليه السّلام فرمود:

“مردم بدو خصلت مأمور شدند، ولى آن دو را تباه كردند و از دست دادند و از آن جهت بى‏ همه چيز شدند: صبر و راز پوشى.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 315

محمد بن ابى نصر گويد: از امام رضا عليه السّلام مسأله‏اى پرسيدم، حضرت خود دارى كرد و جواب نفرمود: سپس فرمود: اگر هر چه را ميخواهيد، بشما بگوئيم و عطا كنيم، موجب شر شما باشد و گردن صاحب الامر را بگيرند، امام باقر عليه السّلام فرموده است: امر ولايت (حكومت و خلافت خدائى) را خدا بجبرئيل بر از سپرد، و جبرئيل بمحمد صلى اللَّه عليه و آله براز سپرد و محمد صلى اللَّه عليه و آله بعلى عليه السّلام و على بهر كه خدا خواست، سپس شما آن را فاش ميسازيد، كيست آنكه سخنى را كه شنيده نگهدارد؟
امام باقر عليه السّلام فرمود: در حكمت آل داود است كه: مسلمان را سزاوار است كه مالك خود باشد و بكار خود رو آورد و مردم زمانش را بشناسد، از خدا پروا كنيد و حديث ما را فاش مسازيد، اگر خدا از دوستان خود دفاع نميكرد و انتقام آنها را از دشمنانش نميگرفت (شما با فاش ساختن اسرار و ترك تقيه مذهب تشيع را نابود ساخته بوديد).
مگر نديدى خدا با آل برمك چه كرد؟ و چگونه انتقام موسى بن جعفر عليه السّلام را گرفت، و طايفه بنى اشعث را هم خطر بزرگى تهديد ميكرد ولى خدا بواسطه دوستى آنها نسبت بامام كاظم عليه السّلام خطر را از آنها برداشت، شما در عراقيد و رفتار اين فرعونيان (بنى عباس و عمالشان) را مى‏بينيد كه خدا چه مهلتى بآنها داده (پس خدا گاهى از ظالم انتقام ميگيرد و گاهى براى اتمام حجت مهلتش ميدهد، شما در هر دو حالت خويشتن دار و راز نگهدار باشيد).
تقواى خدا را پيشه كنيد و [زندگى‏] دنيا شما را فريب ندهد، وضع كسانى كه مهلت يافته‏اند شما را گول نزد، مثل اينكه حكومت بدست شما افتاده (اين جمله بشارتى است بظهور امام قائم عليه السلام و قطعى بودن آن- مجلسى ره).
شرح‏
- دولت و شكوت آل برمك و انحطاط و زوال آنها بدست هارون الرشيد در تواريخ و سير معروف و مشهور است، و از اين روايت پيداست كه علت گرفتارى و زندان و شهادت موسى بن جعفر عليه السلام آنها بوده‏اند، و جعفر بن محمد اشعث با اولادش با آنكه در دستگاه هارون الرشيد بودند، از شيعيان موسى بن جعفر عليه السلام بودند و هارون پسرش محمد امين را بجعفر سپرده بود، و همين پسر را خليفه اول خود ساخته بود، يحيى بن خالد برمكى چون ديد، پس از هارون محمد خليفه خواهد شد و كار جعفر بالا خواهد گرفت همواره از او نزد مأمون سعايت ميكرد، ولى خدا او را حفظ كرد، سپس يحيى از موسى بن جعفر عليه السلام نزد هارون سعايت كرد و سبب گرفتارى آن حضرت شد.
أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 319