امام رضا عليه السلام فرمود:

“تواضع اينست كه بمردم دهى آنچه را ميخواهى بتو دهند (با آنها چنان رفتار كنى كه ميخواهى با تو رفتار كنند).”

و در حديث ديگر گويد: بحضرت عرض كردم: “حد تواضع كه چون بنده آن را بجا آورد متواضع است چيست؟ فرمود: تواضع را درجاتى است:

برخى از آنها اينست كه انسان قدر خود را بشناسد و با دلى سالم خود را بجايگاه خويش نشاند، و دوست نداشته باشد كه بسوى كسى رود، مگر

چنانچه بسويش آيند (با مردم چنان كه با او رفتار كنند، رفتار كنند) اگر بدى بيند آن را با نيكى بپوشاند، فروخورنده خشم است، و از مردم ميگذرد،

خدا هم نيكوكاران را دوست دارد.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 189

ابو بصير گويد:

در سال وفات امام صادق عليه السلام خدمت موسى بن جعفر عليه السلام رسيدم و عرضكردم قربانت، چرا شما گوسفندى كشتيد، در صورتى كه فلانى شتر كشت؟ فرمود: اى ابا محمد؟ همانا نوح عليه السلام در كشتى نشست و هر چه خدا خواهد در كشتى بود (انسان و حيوان و متاع بسيارى بود) و كشتى مأموريت داشت و گرد خانه كعبه طواف كرد و همان طواف نساء بود و نوح عليه السلام كشتى را بخود واگذاشته بود خداى عز و جل بكوهها وحى فرمود: كه من كشتى بنده‏ام نوح را روى يكى از شما مينهم، كوهها گردن كشيدند و سرافرازى كردند، ولى كوه جودى فروتنى كرد، و آن كوهى است نزد شما، پس كشتى سينه بر آن كوه گذاشت.
آن هنگام نوح عليه السلام بلغت سريانى فرمود:
يا مارى اتقن‏
يعنى پروردگارا اصلاح كن.
راوى گويد: من گمان كردم كه موسى بن جعفر عليه السلام بخود كنايه زد (يعنى مقصودش اين بود كه من هم از كشتن گوسفند قصدم تواضع براى خدا بود. چنانچه پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله هم دوغ مخلوط بعسل را براى تواضع نياشاميد).

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 189

امام صادق عليه السّلام فرمود:

«در آنچه خداى عز و جل بداود وحى فرمود، اين بود كه: اى داود چنان كه نزديكترين

مردم بخدا متواضعانند، دورترين مردم از خدا هم متكبرانند.»

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 188